Τὸ Εἰλητάριον. «Γράψον ἃ εἶδες καὶ ἅ εἰσι» (Ἀποκ. α΄ 19).



Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΕΤΣΕΤΑΚΙ



ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΕΤΣΕΤΑΚΙ 




     Κάποτε ο μακαριστός Γέροντας π.Ιάκωβος Τσαλίκης (1920–1991), Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του εν Ευβοία, του γνωστού και ως «Γέροντος», διηγήθηκε το εξής:

     «Εδώ στο Μοναστήρι μας έχουμε ένα πετσετάκι του 1905 και, κάθε φορά που το βλέπω, γράφει πάνω ότι το κέντησε κάποια κυρία Μαργαρίτα. Κάθε φορά που το αντικρύζω, προσεύχομαι και λέω: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον την δούλη Σου Μαργαρίτα!”, η οποία, οπωσδήποτε δεν ζει σήμερα». Ο Γέροντας Ιάκωβος ήθελε να πει με αυτό, το πόση μεγάλη αξία έχει ο άνθρωπος να αγαπάει τον ναό του Θεού, να τον περιποιείται και να προσφέρει την λατρεία του μέσα σε αυτόν. Και η παραμικρή προσφορά, –αυτό το μικρό πετσετάκι–, παραμένει μέσα εκεί και προσεύχονται μετά όλοι οι άνθρωποι, οι οποίοι, το χρησιμοποιούν για να δοξάσουν τον Θεό και ν’ αγωνιστούν μέσα στον χώρο της Εκκλησίας. Ήθελε ο μακάριος Γέροντας π.Ιάκωβος Τσαλίκης να μας διδάξει με αυτόν τον τρόπο να αγαπούμε, να περιποιούμαστε την Εκκλησία και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είναι ο Οίκος του Θεού πάντοτε φροντισμένος. Μάλιστα δε, είπε χαρακτηριστικά: «Εγώ, πιο πολύ ανέχομαι ένα σκουπιδάκι μέσα στο μάτι μου, πάρα μέσα στο Ιερό Βήμα».

     Κάποτε, μια κυρία, έχοντας μια μεγάλη και δυσβάσταχτη δοκιμασία στο σπίτι της, ήρθε και έκλαιγε στον πατέρα Ιάκωβο και τον παρακαλούσε θερμά να προσευχηθεί γι’ αυτήν. Και ο Γέροντας Ιάκωβος της είπε τα παρακάτω λόγια που κάνουν μεγάλη εντύπωση: «Κοίταξε, παιδί μου, Ελένη! Μη κλαις! Γιατί όταν κλαίμε και πάμε να προσευχηθούμε προς τον Θεό, τότε, μόλις κοιτάξουμε προς τα πάνω, θα δούμε τον Χριστό μας να είναι πάνω στον Σταυρό. Και, όταν Τον δούμε πάνω στον Σταυρό, δεν έχουμε πρόσωπο να Του κάνουμε κανένα παράπονο, διότι, Αυτός πρώτος πήγε πάνω εκεί και έτσι όλους εμάς μας αφόπλισε. Οπότε, η θέση η δική σου και η θέση η δική μου είναι μόνο πάνω στον Σταυρό. Ακριβώς γιατί εκεί είναι η θέση του Χριστού».

     Με αυτά τα λόγια, πραγματικά, της έδωσε πολλή χαρά. Στο τέλος, πρόσθεσε με έμφαση: «Να μη κλαίμε, αλλά να προσευχόμαστε· να έχουμε την ελπίδα στον Θεό και να προσευχόμαστε».



[Κλείτου Ιωαννίδη: «Γεροντικό του 20ου αιώνος», κεφ. 5ο, σελ. 158–159, σύμφωνα με μαρτυρία του Μητροπολίτου Λεμεσού κ.Αθανασίου (Νικολάου), εκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος, Α΄ έκδοση, Οκτώβριος 1999.]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου