Τὸ Εἰλητάριον. «Γράψον ἃ εἶδες καὶ ἅ εἰσι» (Ἀποκ. α΄ 19).



Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΟΣΚΟ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΤΑΙ


ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΟΣΚΟ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΤΑΙ


     «Μεγάλη ζημία προξενεί στον εαυτό του ένας βοσκός που κοιμάται έξω από το μαντρί των προβάτων· γιατί η χαρά των λύκων είναι ο ύπνος των βοσκών».

ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ
(306–373)



[ «Ευεργετινός»
–Λόγοι και διδασκαλίες
Αγίων Πατέρων–
Τόμ. Δ΄, Υπόθ. Μ΄ (40), σελ. 368.
Εκδόσεις
«Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Θεσσαλονίκη 2010.
Επιμέλεια ανάρτησης:
π. Δαμιανός. ]






Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση αναρτήσεων
από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2019

ΕΡΩΤΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, ΤΕΛΟΣ!

ΕΡΩΤΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, ΤΕΛΟΣ!


   Κάποιος χτυπάει την πόρτα.
   Θρυψαλιάζεται με μιας η ησυχία του ανήμερου μυαλού.
   Ακολουθεί διάλειμμα λογισμών και χαυνώσεων.
   Είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε ή μάλλον να απωθήσουμε και πάλι;
   –Μα, ποιος μπορεί νά ’ναι;…
   Και πάνω που αναρωτιόμουν μέσα μου: Είναι η πληθωρική μοναξιά που μας κάνει σταδιακά νωχελικούς και αδιάφορους ή μια σταλιά από αυθεντική ελευθερία που μας ανασταίνει, μας χαλυβδώνει και μας στερεώνει μοναδικά;
   Η πρώτη βρίσκεται εύκολα παντού και σχεδόν σε όλους σήμερα.
   Η δεύτερη είναι σπάνια, δυσεύρετη, θαυμαστή και μυστική αξία όσο και καταξίωση.
   Ερωταπαντήσεις, τέλος!
   Πάω ν’ ανοίξω.
   –Έρχομαι!...

π. Δαμιανός






Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση αναρτήσεων
από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019

ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΑΒΕΡΚΙΟΣ


ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΑΒΕΡΚΙΟΣ
Ο πιστός μαθητής του αγνού Ποιμένος


     Ο όσιος Αβέρκιος ήταν επίσκοπος της Ιεραπόλεως της Φρυγίας Σαλουταρίας (δυτικό τμήμα της Μικράς Ασίας) επί Μάρκου Αυρηλίου (161-180), φιλοσόφου και διώκτου των χριστιανών. Την εποχή εκείνη ο αυτοκράτορας διέταξε να τελεσθούν σ’ όλη την αυτοκρατορία λαμπρές εορτές προς τιμήν των θεών και υποχρέωσε όλους τους υπηκόους του να λάβουν μέρος, σκοπεύοντας να ανακαλύψει τους χριστιανούς που θα είχαν το θάρρος να μην υποταγούν στη θρησκεία του. Το διάταγμα ίσχυε και για την Ιεράπολη. Την ώρα όμως που οι κάτοικοί της προσέφεραν τις θυσίες και επιδίδονταν στη συνήθη κραιπάλη των ειδωλολατρικών εορτών, ο Αβέρκιος αποσύρθηκε μόνος στην οικία του και με δάκρυα στα μάτια προσευχήθηκε στον Κύριο να ελεήσει τον λαό που ζούσε μέσα στην άγνοια. Είδε τότε μια οπτασία και έλαβε από άγγελο Κυρίου την εντολή να κατακρημνίσει τους βωμούς του Απόλλωνος και των άλλων θεών των ειδωλολατρών.

     Έτσι, ενδυναμωμένος από το θείο πρόσταγμα, σηκώθηκε αμέσως και κατακρήμνισε τη νύχτα τα άψυχα είδωλα. Την επαύριο, βλέποντας οι κάτοικοι τα γκρεμισμένα αγάλματα που περίτρανα αποδείκνυαν τη ματαιότητα της λατρείας τους, θέλησαν να συλλάβουν τον επίσκοπο και να τον θανατώσουν. Τότε ο Αβέρκιος, όχι μόνο δεν έφυγε, αλλά πήγε στην αγορά για να κηρύξει δημοσίως την αληθινή πίστη. Το θάρρος του ερέθισε ακόμη πιο πολύ την οργή του όχλου· τη μανία όμως αναχαίτισε η θεραπεία τριών δαιμονισμένων που επιτέλεσε ο όσιος, χρησιμοποιώντας το ραβδί με το οποίο είχε κατακρημνίσει τα είδωλα. Μετά το θαύμα, το πλήθος ειρήνευσε και άκουγε με φόβο και κατάπληξη τον άνδρα που περιβαλλόταν με τόσο μεγάλη εξουσία. Εν τέλει, οι λόγοι του έπεισαν πεντακόσια άτομα να ασπασθούν με προθυμία την Πίστη στον Σωτήρα Χριστό και να βαπτισθούν την ίδια μέρα. Έκτοτε, προσέτρεχαν στον όσιο για να ακούσουν τη διδασκαλία του και να θεραπευθούν από τις ασθένειές τους, όχι μόνο οι κάτοικοι της Ιεραπόλεως, αλλά και άνθρωποι απ’ όλη τη γύρω περιοχή και τις γειτονικές επαρχίες.

     Τα θαύματα που επιτελούσε ο Αβέρκιος ήταν τόσο πολλά και μεγάλα, ώστε η φήμη του έφθασε μέχρι τον αυτοκράτορα. Τότε ο Μάρκος Αυρήλιος διέταξε να τον φέρουν στη Ρώμη, διότι η κόρη του, η οποία ετοιμαζόταν να παντρευτεί, βασανιζόταν από δαιμόνιο. Ο όσιος ξεκίνησε και, καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, έδωσε πλούσια μαρτυρία της παρουσίας του Θεού με τα θαύματα και τη δύναμη των εμπνευσμένων λόγων του. Όταν έφθασε στη Ρώμη, τον οδήγησαν αμέσως στα ανάκτορα, όπου τον περίμενε γεμάτη αγωνία η αυτοκράτειρα Φαυστίνα. Αυτή τον πήγε αμέσως στην πάσχουσα κόρη της, η οποία μόλις τον είδε κατελήφθη από βίαιους σπασμούς. Μιλώντας το δαιμόνιο με τη φωνή της, ικέτευσε τον δούλο του Χριστού να μην το βασανίσει περισσότερο, αλλά να το αφήσει να επιστρέψει εκεί από όπου ήλθε, στη Φρυγία, τη γενέτειρα του οσίου. Ο Αβέρκιος τού το επέτρεψε, το διέταξε όμως να κουβαλήσει έναν πελώριο πέτρινο βωμό, που βρισκόταν στην πόλη και που τον χρησιμοποιούσαν οι ειδωλολάτρες για τις θυσίες. Κατάπληκτοι τότε οι Ρωμαίοι, που είχαν συγκεντρωθεί αναρίθμητοι κοντά στο ανάκτορο, είδαν το δαιμόνιο να βγαίνει από τη νεαρή κόρη και να κατευθύνεται προς την Ασία φορτωμένο με τον πελώριο και ασήκωτο βωμό, σημείο της εξουσίας των πιστών χριστιανών επί των δαιμόνων. Και η αυτοκράτειρα, για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της, θέλησε να ανταμείψει πλουσιοπάροχα τον άγιο Αβέρκιο με χρυσό και άργυρο, εκείνος όμως αρνήθηκε. Ολοκληρώνοντας δε εν συνεχεία την αποστολή του, παρέμεινε κάποιο διάστημα στη Ρώμη, για να στηρίξει τους χριστιανούς με τους λόγους και τα θαύματά του, μέχρι που έλαβε εντολή από τον Θεό σε όραμα να επιστρέψει στη Συρία.


     Αφού ο όσιος έφυγε από τη Ρώμη, έφθασε πρώτα στην Αντιόχεια και κατόπιν στην Απάμεια, όπου αγωνίσθηκε νικηφόρα κατά της αιρέσεως του Μαρκίωνος. Από εκεί πέρασε τον Ευφράτη ποταμό, έφθασε στη Νίσσιβη και κατόπιν διέσχισε όλη τη Μεσοποταμία, καταδιώκοντας την αίρεση του Μαρκίωνος στη χώρα όπου είχε τους περισσότερους οπαδούς. Κανείς άλλος επίσκοπος του καιρού εκείνου δεν διήνυσε τόσο μεγάλες αποστάσεις, για να κηρύξει κατά μίμησιν των αγίων Αποστόλων τον σωτηριώδη λόγο του Ευαγγελίου· γι’ αυτό του δόθηκε ο τίτλος του «Iσαποστόλου». Από τη Μεσοποταμία πήγε στην Κιλικία, στη Λυκαονία και στην Πισιδία· και μετά από πολυετείς ισαποστολικές περιοδείες επέστρεψε στη γενέτειρά του, όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από το πνευματικό του ποίμνιο. Συνέχισε βέβαια ακούραστα να κατηχεί, να βαπτίζει, να θεραπεύει ασθένειες και να βγάζει δαιμόνια. Συνέταξε επίσης ένα εγχειρίδιο πνευματικής καθοδηγήσεως προς χρήσιν του κλήρου της επισκοπής του.

     Εν συνεχεία, αφού προετοίμασε τη διαδοχή του, αποσύρθηκε σ’ ένα υψηλό όρος για να προσευχηθεί· εκεί με τις μεσιτείες του έκανε να αναβλύσει θαυματουργικά μια πηγή θερμού ύδατος και, σε ηλικία 72 ετών, δέχθηκε την αποκάλυψη του επικείμενου θανάτου του. Τότε κατέβηκε από το όρος στην πόλη, ετοίμασε τον τάφο του κοντά στον βωμό που είχε μεταφέρει το δαιμόνιο, και έβαλε να σκαλίσουν μια επιγραφή σε πέτρινη πλάκα που σώζεται ως τις μέρες μας σε μουσείο της Ρώμης και θεωρείται ως «η βασίλισσα των πρωτοχριστιανικών επιγραφών». Αφού ο όσιος Αβέρκιος ολοκλήρωσε τις προετοιμασίες του για το μεγάλο ταξίδι, συγκέντρωσε τους πιστούς και υψώνοντας τα μάτια του στον ουρανό εκοιμήθη, για να συγκαταλεχθεί στον χορό των αγγέλων και των αγίων. Το κείμενο της επιτύμβιας επιγραφής που υπαγόρευσε ο άγιος είναι το ακόλουθο σε μετάφραση:

     «Πολίτης εκλεκτής πόλεως είμαι, κι ενόσω ήμουν στη ζωή, έκανα αυτόν τον τάφο για να έχω εδώ μια θέση για το σώμα μου κατά τον αρμόδιο καιρό. Τ’ όνομά μου είναι Αβέρκιος. Είμαι μαθητής του αγνού Ποιμένος, ο Οποίος βόσκει κοπάδια προβάτων σε όρη και πεδιάδες κι έχει μεγάλα μάτια που βλέπουν τα πάντα. Αυτός με δίδαξε τα άδολα Γράμματα και μ’ έστειλε στη Ρώμη να δω βασίλειο και βασίλισσα ντυμένη με χρυσά ρούχα και πέδιλα· εκεί είδα λαό με χρυσή σφραγίδα. Είδα και τη χώρα της Συρίας και, αφού πέρασα τον Ευφράτη, είδα κι όλες τις πρωτεύουσες και τη Νίσσιβη. Παντού είχα συνοδοιπόρους, έφερα δε επάνω μου τον Παύλο. Προπορευόταν πάντα η Πίστη και παρέθετε ως Τροφή Ψάρι («ΙΣΧΥΣ») μεγάλο και καθαρό από την πηγή, το οποίο έπιασε μια αγνή Παρθένος· αυτό το έδωσε στους Φίλους να το τρώνε συνεχώς, προσφέροντας συγχρόνως καλό Κρασί μαζί με Άρτο».



—ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ—
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
     ποστόλων τὸν ζῆλον ἐκμιμησάμενος, τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐκλάμπεις ὡς ἑωσφόρος ἀστήρ, τὴν θεόσδοτον ἰσχὺν φαίνων τοῖς ἔργοις σου· σὺ γὰρ θαυμάτων ἱερῶν, τὰς δυνάμεις ἐνεργῶν, Ἀβέρκιε Ἱεράρχα, πρὸς εὐσεβείας εἰσόδους, τοὺς πλανωμένους καθοδήγησας.

—ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ—
Ἦχος πλ. δ΄. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.
     ς ἱερέα μέγιστον, καὶ Ἀποστόλων σύσκηνον, ἡ Ἐκκλησία γεραίρει σε ἅπασα, ἡ τῶν πιστῶν Ἀβέρκιε· ἣν ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, περιφύλαττε μάκαρ ἀκαταγώνιστον, ἐξ αἱρέσεως πάσης καὶ ἄσειστον παναοίδιμε.

—ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ—
     Βίον διαπρέπων θεοειδεῖ, τῆς τῶν Ἀποστόλων, κατετρύφησας δωρεᾶς, ἔργοις παραδόξοις, Ἀβέρκιε πιστώσας, πρὸς ἀληθείας δόξαν, τοὺς δεξαμένους σε.




[ Ιερομονάχου Μακαρίου
Σιμωνοπετρίτου:
«Νέος Συναξαριστής
της Ορθοδόξου Εκκλησίας»·
Τόμ. 2ος (Οκτώβριος),
σελ. 250–253.
Διασκευή από τα Γαλλικά:
Ιερό Κοινόβιο
Ευαγγελισμού της Θεοτόκου,
Ορμύλια – Χαλκιδικής.
Εκδόσεις «Ίνδικτος»·
Αθήναι, Οκτώβριος 20092.
Επιμέλεια ανάρτησης:
π. Δαμιανός. ]






Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση των αναρτήσεων
από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019

ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ

ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ


     Ο πόνος, η δοκιμασία, η δυσχέρεια, η δυσκολία, το αδιέξοδο, το τέλμα, η αγωνία, ο λυγμός, ο καημός, ο πειρασμός, μοιάζουν άλλοτε σαν τον ακάλεστο επισκέπτη και άλλοτε σαν τον αιφνίδιο καταληψία στη μικρή και ανυποψίαστη ζωή μας. Ως συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις ένα αναιμικό καρυδότσουφλο θυμίζει η όλη ύπαρξη του ανθρώπου που βυθίζεται ολοένα και πιο πολύ στα ακατάπαυστα «γιατί» της ανταριασμένης λογικής του. Όμως η θεία Αγάπη παραστέκει σιωπηλά ακριβώς για να δει πρώτα την προαίρεση, την πίστη και τον αγώνα μας. Αν δεν τη φωνάξει η ελευθερία μας, πώς να εμφανιστεί και πώς να επέμβει; Η μυστική της παντοδυναμία μάς προφυλάσσει αθόρυβα από πτώσεις και ολισθήματα που εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε και να προλάβουμε. Η Αγάπη του Χριστού μάς συνέχει και μας διεκδικεί μέχρι τέλους κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε αυτό εμείς. Αλλά τίθεται το ερώτημα: θα πρέπει να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού των περιστάσεων και των καταστάσεων για να το καταλάβουμε αυτό; Ίσως. Ειπώθηκε πρόσφατα σ’ έναν Φίλο: καμιά φορά τα ανθρώπινα υποστυλώματα του περιβάλλοντός μας εμποδίζουν σοβαρά την αθόλωτη εμβίωση της θείας Αγάπης μέσα μας. Όσο και να πεις, ζητάει από μας την αποκλειστικότητα. Θέλει να τη θέλουμε, θέλει να τη ζήσουμε και τη ζούμε συνεχώς παρά τα όποια λογικά ή φυσικά εμπόδια επί γης. Κι αυτό δεν είναι ανούσιος ή γραφικός καλογερισμός, αλλά θεία νομοτέλεια. Είναι στο ακέραιο η «μοίρα» του κάθε Βαπτισμένου: ο ισόβιος αγώνας και πόθος μας να είναι και να γίνει το κέντρο της καρδιάς και της ζωής μας Εκείνος και η Αγάπη Του, η Αγάπη που είναι Εκείνος. Αλλιώς θα χάνουμε ανομολόγητα τη Ζωή της ζωής μας, τη Ζωή μέσα από τη ζωή μας. Εκείνο που έχει σημασία στο τέλος είναι ότι ο Θεός δεν αφήνει κανέναν, κανέναν απλό, ταπεινό, πονεμένο, αδικημένο και τσακισμένο δούλο Του. Και στο πιο λεπτό και βραχύ κύμα του παράλογου πόνου μας ο Κύριος είναι πάντα εκεί· θαυμαστά και ανεξήγητα πάντα εκεί!...

π. Δαμιανός






Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση αναρτήσεων
από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019

Ο ΓΕΡΩΝ ΧΑΡΙΤΩΝ


Ο ΓΕΡΩΝ ΧΑΡΙΤΩΝ


     Ο Γέρων Χαρίτων (1802–1878), «ο Έλληνας» –όπως ακριβώς τον αποκαλούσαν κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιον Όρος–, ήταν ένας σπάνιος και αληθινός άνθρωπος του Πνεύματος, ένας μεγάλος ασκητής του Χριστού που ευδοκίμησε μυστικά στην Αθωνική γη, γεμάτος χάρη, ευχή και απάθεια Παραδείσου.

     Μετά από 23 ολόκληρα χρόνια ασκήσεως σε διάφορα μέρη του Αγίου Όρους (Μονή Αγίου Παντελεήμονος–Μονή Δοχειαρίου–Σκήτη Ξενοφώντος–Σκήτη Μικράς Αγίας Άννης), στο τέλος διάλεξε σαν τόπο της τελευταίας του ασκήσεως τα απομακρυσμένα Κατουνάκια. Όπου εκεί, επάνω σ’ έναν γυμνό, φοβερό και απότομο βράχο, έχτισε μόνος του μια Καλύβα. Σ’ αυτή την Καλύβα έζησε πάνω από 20 χρόνια, μέχρι την οσία κοίμησή του.

     Κάποια φορά, πήγαν επισκέπτες προς αυτόν, πριν την ανατολή του ηλίου, και τον πρόλαβαν ακριβώς την ώρα που τελείωνε την αγρυπνία του. Ήταν πλήρης Χάριτος και το πρόσωπό του έλαμπε με κάποιο ανέκφραστο φως.
     –Εδώ υπάρχει απόλυτη ησυχία! τους είπε.
     Και συνέχισε:
     –Το σώμα με πόνο υπομένει τις στερήσεις του ερημικού βίου. Αλλά την ψυχή τη χαροποιεί ο Ίδιος ο Κύριος!

     Κάποιες από τις τερπνές και γλυκύτατες διδαχές του –αληθινό βάλσαμο και παράκληση για την κάθε θεοδιψαλέα ψυχή– ακολουθούν παρακάτω σε σταχυολογημένα αποσπάσματα:

     «Όταν ο άνθρωπος διαπράξει κάποιο αμάρτημα, αυτό τον κατατρώγει εσωτερικά. Όταν, όμως, βάζει σε μια (πνευματική) τάξη τη ζωή του και ζει σωστά, συνεχώς χαίρεται επειδή απέκτησε παρρησία ενώπιον του Χριστού. Όπως η αμαρτία δηλητηριάζει τη ζωή, έτσι και η αρετή την ευφραίνει».

     «Τι άλλο να πούμε; Τηρείτε τις εντολές του Χριστού και αγαπάτε τον πλησίον, ακόμη κι αν αυτός σας πρόσβαλε και σας έβρισε. Στον κακοποιό άνθρωπο ανταποδώστε το καλό, επειδή ο Σωτήρας μάς είπε: “Να ευεργετείτε όσους σας μισούν· να δίνετε ευχές σε όσους σας δίνουν κατάρες” (Λουκ. 6, 27–28) και, “αν κάποιος σε χτυπήσει στο δεξί σου μάγουλο, γύρισέ του και το άλλο” (Ματθ. 5, 39). Σ’ αυτό βρίσκεται η Ταπείνωση. Έρχεται έτσι, λοιπόν, σιγά–σιγά η Χάρη του Θεού και φωτίζει τον άνθρωπο».

     «Το να επιθυμείς να εκδικηθείς, τότε, και το κακό επιτελείς και τον κακοποιό δεν διορθώνεις. Αλλά, αν υπομείνουμε και του κάνουμε καλό, μπορεί να διορθωθεί βλέποντας την αρετή μας. Αν κατηγορήσεις αυστηρά τον κακό τον άνθρωπο, θα γίνει χειρότερος και μετά θα επιτεθεί με μεγαλύτερη οργή. Μόνον όσοι έχουν φόβο Θεού μπορούν να διορθωθούν, όταν τους γίνεται κάποια παρατήρηση (από αγάπη)».

     «Για σκεφτείτε λίγο: Μήπως ο Χριστός αμάρτησε ή ήταν ένοχος σε κάτι; Οι εβραίοι Τον έδιωξαν κι Εκείνος τους θεράπευσε· υπέμεινε τους αχάριστους δούλους Του και τους ευεργέτησε. Τέτοια λοιπόν “Διαθήκη” (Αγάπης) άφησε ο Σωτήρας σ’ εμάς! Το ίδιο και οι άγιοι Απόστολοι: τους έκλειναν στη φυλακή, τους χτυπούσαν, τους βασάνιζαν, κι εκείνοι θεράπευαν όποιον τους πλησίαζε. Έτσι ενεργούσαν και οι άγιοι Πατέρες και οι σεπτοί Γέροντές μας: τους ζήλευαν, τους χλεύαζαν και τους ταπείνωναν. Τους αφαιρούσαν τα αναγκαιότερα, κι εκείνοι υπέμειναν τα πάντα. Ένα παράδειγμα: ο όσιος Μακάριος· ο οποίος, συλλαμβάνοντας επ’ αυτοφώρω τους ληστές να κλέβουν τα πράγματά του, αυτός παρίστανε σε αυτούς τον ξένο και τον άγνωστο και, επιπλέον, τους βοήθησε και να τα φορτώσουν ακόμη!».


     «Όποιος επιθυμεί να σωθεί και αγαπά την Σωτηρία του, συγκεντρώνει τον νου του και προσεύχεται κάπως έτσι: “Κύριε Ιησού Χριστέ, βλέπεις ποιοι πειρασμοί μού επιτίθενται και σε ποιές δυσκολίες βρίσκομαι! Απ’ όλες τις πλευρές εγώ είμαι περικυκλωμένος και υπερφορτωμένος με όλους τους ισχυρούς πειρασμούς. Σώσε με, κατά το έλεός Σου, και κάνε να είναι τα πάντα προς ωφέλειά μου!”».

     «Πρέπει να προσευχόμαστε να μας χαρίζει ο Θεός δύναμη και φώτιση, να μας δωρίζει το Άγιο Πνεύμα, επειδή όταν Αυτό κατέρχεται στον άνθρωπο, τον φωτίζει όπως ο ήλιος, και βλέπει όλα τα έργα του και τα κατανοεί· διακρίνει τι είναι από τον Χριστό και τι είναι από τον διάβολο· γνωρίζει τους καλούς ανθρώπους αλλά και τους πονηρούς, οι οποίοι φορούν το προσωπείο μόνο της αρετής, διότι όλοι (ειδικά σήμερα!) λένε μεν “πνευματικά λόγια”, αλλά οι σκοποί τους είναι άλλοι».

     «Οι καλοί άνθρωποι ομιλούν από μια γεμάτη καρδιά!».

     «Μην αμφιβάλλετε! Τον άνθρωπο, που ζει με τις εντολές του Θεού, τον επισκέπτεται τέτοια θεϊκή Χάρη, ώστε όποιος θέλει μπορεί (ανθρωπίνως) να τον επιπλήττει, να τον ταπεινώνει και να τον προσβάλλει, και αυτός να μένει (θεϊκά) ανεπηρέαστος απ’ όλα αυτά!».

     «Όποιος έχει φόβο Θεού, αυτός και ανάμεσα στους ανθρώπους ακόμη (να βρίσκεται), φωτίζεται. Με τον καιρό, ανοίγει ο νους του και σταδιακά γνωρίζει (σε βάθος) τα πράγματα και περνά στην Αγάπη του Θεού. Όταν ο διάβολος το βλέπει αυτό, θέτει σε ενέργεια όλη την πονηρία του. Γι’ αυτό (και) είναι απαραίτητη η μεγάλη προσοχή, ώστε να διατηρείται σταθερή η μνήμη του Θεού μέσα μας. Ο Κύριος βοηθάει. Αλλά είναι αναγκαίο κι από την πλευρά του ανθρώπου η απόφαση και η προσοχή».

     «Να αναζητάτε τον Κύριο, αναφωνώντας: “Κύριε, βοήθησέ με! Φώτισέ με!”. Νύχτα και μέρα να είστε προσηλωμένοι στον Θεό. Έτσι ο άνθρωπος αρχίζει να βρίσκεται σε μια ευλαβή έκσταση. Τα πάντα τού γίνονται κατανοητά και αντιλαμβάνεται πώς πρέπει να συμπεριφέρεται».

     «Από τη νεαρή μας ηλικία βρίσκονται μέσα μας τα πάθη: σε κάποιον η υπερηφάνεια, σε άλλον η οργή και σε κάποιον άλλον άλλα. Αυτά πρέπει να τα θεραπεύουμε με τα φάρμακα που όρισαν οι άγιοι Πατέρες. Το να προσευχόμαστε είναι άθλος. Τότε ο Κύριος μάς χαρίζει το Άγιο Πνεύμα. Γι’ αυτόν τον λόγο νηστεύουμε, αγρυπνούμε και ασκούμαστε. Ο άνθρωπος, οφείλει πάντα (μέσα στη ζωή του) να μετανοεί ως αμαρτωλός. Ο Χριστός ανέβηκε στον Σταυρό, για να μας δείξει πώς να ζούμε. Όποιος θέλει να προσεγγίσει τον Θεό, αυτός πρέπει να σταυρωθεί για τον κόσμο μαζί με όλα τα πάθη».

     «Ο μοναχός –όπως και ο κάθε πιστός χριστιανός επί της γης–, αν αρχίσει (να πορεύεται) με τη Μετάνοια, θ’ αποκτήσει τα πάντα! Αν αυτός που αγωνίζεται για τη Σωτηρία του γλιστρήσει και πέσει, δεν πρέπει εξαιτίας αυτού του γεγονότος να πανικοβληθεί, αλλά να μένει σταθερά στον δρόμο του, επειδή σ’ αυτή την οδό (της πνευματικής ζωής), δεν γίνεται ποτέ χωρίς αγώνα! Συμβαίνει όπως ακριβώς και στον πόλεμο: πυροβολούν και από την μια πλευρά και από την άλλη. Άλλοτε νικούν και άλλοτε είναι ηττημένοι!...».


[ Ιερομονάχου Αντωνίου:
«Βίοι Αθωνιτών του ΙΘ΄ αιώνος»·
Τόμ. α΄, κεφ. 24ο, σελ. 245–258.
Έκδοσις Ιερού Μετοχίου
Ευαγγελισμού της Θεοτόκου,
Ορμύλια 19952.
Α΄ δημοσίευση: Οκτώβριος 2013.
Επιμέλεια ανάρτησης:
π. Δαμιανός. ]






Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση αναρτήσεων
από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2019

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ


ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ



Αν δεν βιώσουμε,
πώς θα εμπνεύσουμε;
Κι αν δεν εμπνεύσουμε,
πώς θα μεταδώσουμε;
Κι αν δεν μεταδώσουμε,
πώς θα συνεχίσουμε;
Κι αν δεν συνεχίσουμε,
πώς και γιατί να ζήσουμε;
Οι άνθρωποι φεύγουν,
μα οι γενιές περιμένουν.
Οι άνθρωποι έρχονται
με την προσδοκία
για ένα αλλιώτικο σήμερα,
για ένα καλύτερο αύριο.
Πότε θα αρχίσουμε να βιώνουμε
το μυστήριο του Θεού στην καρδιά;
Την καρδιά μας
στην άβυσσο της αγάπης Του;


π. Δαμιανός






Επιτρέπεται η αναδημοσίευση
των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2019

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ
ΚΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ


     Έλεγαν για τον αββά Παχώμιο [15 Μαΐου] ότι κάποτε κηδευόταν το σκήνωμα ενός νεκρού και ότι το συνάντησε ο αββάς στον δρόμο. Βλέπει τότε δύο Αγγέλους να ακολουθούν τον νεκρό πίσω από το νεκροκρέββατο. Απόρησε γι’ αυτούς και παρακάλεσε τον Θεό να του αποκαλύψει τι να σήμαινε άραγε αυτό το γεγονός.

     Τότε, τον πλησιάζουν οι δύο Άγγελοι. Κι αυτός, τους ρωτάει: «Γιατί εσείς που είστε Άγγελοι ακολουθείτε αυτόν τον νεκρό;». Και του λένε οι Άγγελοι: «Ο ένας από ’μας είναι της Τετάρτης· και ο άλλος της Παρασκευής. Ο νεκρός αυτός, ως τη μέρα που πέθανε, δεν παρέλειπε να νηστεύει Τετάρτη και Παρασκευή· γι’ αυτόν τον λόγο ακολουθήσαμε πίσω από το σκήνωμά του. Επειδή, λοιπόν, μέχρι τον θάνατό του τήρησε τη θεοπαράδοτη νηστεία αυτών των δύο ημερών, κι εμείς μ’ αυτόν τον τρόπο που τώρα βλέπεις, δοξάσαμε αυτόν που έκανε αυτόν τον αγώνα ενώπιον του Κυρίου».


[ «Το Μέγα Γεροντικόν»,
τόμ. Δ΄, κεφ. ΙΗ΄, §30, σελ. 340–343·
Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου
«Το Γενέσιον της Θεοτόκου»,
Πανόραμα Θεσσαλονίκης,
Μάρτιος 1999.
Επιμέλεια ανάρτησης:
π. Δαμιανός. ]








Επιτρέπεται η αναδημοσίευση
των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.