Η «ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ» ΤΟΥ BULLING

Η «ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ» ΤΟΥ BULLING

Δεν πρόκειται ούτε για κήρυγμα πάνω στα συντρίμμια ούτε και για καμιά «ανατομία εγκλήματος» το οποίο ούτως ή άλλως είναι να ξεθωριάσει σιωπηλά στη ροή του πανδαμάτορος χρόνου. Πρόκειται για την ίδια την πραγματικότητα, τη δική μας σκληρή και αμείλικτη πραγματικότητα που αφορά όλους, τον καθένα ξεχωριστά. Ποιος είναι αυτός που δεν νιώθει το πρόβλημα; Ποιος είναι αυτός που δεν το αισθάνεται; Μας «έφαγε» η τόση σκληρότητα και η τόση βία που αφήσαμε να ενδημεί ελεύθερα μέσα στα έγκατα της αγριεμένης μας ψυχής. Αυτή τη βία που εκπέμπουμε και εισπράττουμε εξακολουθητικά, που κληροδοτήσαμε στις σχέσεις μας, που διοχετεύσαμε στους συνανθρώπους μας, αυτή τη βία που νομοτελειακά επιστρέφει δριμύτερη πρώτα σε μας τους ίδιους που τη πρωτοσπείραμε με κάθε αδιόρατο τρόπο στις καρδιές, τις σκέψεις, το λόγο, τις πράξεις, τις σχέσεις, τον κόσμο. Η πρώτη λαθραία σπορά του bulling γίνεται πάντα με την άδεια του τραυματισμένου και εξοντωμένου εαυτού μας...

Τόση μοναξιά, τόση αποξένωση, τόση σιωπή, τόση αμιλησιά, τόσος πόνος, τόση απόγνωση, τόση ανελπιστία! Το πρώτο επιστητό bulling είναι αυτό που δοκιμάζει κάθε φορά εκείνη η καρδιά, που είχε εκείνη την αγάπη, η οποία όμως δεν ήταν αγάπη, παρ’ όλ’ αυτά διεκδικούσε με κάθε τρόπο αγάπη, και κατάφερε τελικά αντ’ αυτής να φέρει και να εγκαθιδρύσει μια ακατάπαυστη απώθηση μεταξύ δύο καρδιών. Κατόπιν, εκείνες οι δύο πληγωμένες και πλάνες καρδιές, δεν έμειναν δύο, έγιναν τρεις, τέσσερις, δεκατέσσερις, για να καταλήξουν σε δεκατέσσερις γενιές καρδιών που σπαράζουν και αλληλοσπαράζονται αντί να δημιουργούν, να συνοδοιπορούν και να ευδοκιμούν και να χαίρονται. Έτσι, με τον δικό μας μαρασμό που λαμβάνει απίστευτα βίαια χώρα μέσα μας, το bulling βρίσκει γόνιμο έδαφος στη ζωή μας…

Η απώθηση, η αντίδραση, η υπονόμευση, ο ανταγωνισμός, το ψέμα, η ανειλικρίνεια, η φυγόκεντρη μοναξιά, η άκομψη επικοινωνία με σπαράγματα σεβασμού, τα ατροφικά μας αισθήματα που είναι ουσιαστικά δείγματα της τόσης εσωτερικά άτονης διάθεσης για προσφορά, η απρόθυμη και πρόχειρη αντιμετώπιση των πάντων, η συνεχώς μίζερη, στρεβλωτική και αρνητική εκτίμηση, η αδιάφορη και ανεύθυνη στάση ζωής που ραίνει με πνευματικό και ψυχολογικό σβησμό τα δειλά βήματά μας, η απρόσωπη, μισάνθρωπη και φίλαυτη ζωή των παθών μας, οι ανέραστες και απεχθείς εκδηλώσεις του επάρατου εγώ, τα αδιέξοδα της κατ’ επίφαση κοινωνικότητας, η οποία δεν είναι καν κοινωνικότητα αλλά ολική άρνηση της κοινωνίας και της σχέσης επειδή συγγενεύουμε αυτοπροσώπως περισσότερο με την ιδιοτέλεια, τον ατομικισμό, την αρπαγή, την απληστία, τον κανιβαλισμό ή την θηριομαχία, όλα αυτά δεν είναι βία; Όλα αυτά, δεν είναι φάσματα ή κατηγορήματα bulling; Ποιος θα πληρώσει τα αθέατα σπασμένα μιας αβίωτης ζωής γεμάτης απανθρωπιάς, μιας ζωής φουλαρισμένης από ψυχότροπη αδυναμία τόσων αμέτρητων ανθρώπων που ζουν διχαστικά κι εγώ δεν ξέρω με πόσες μάσκες στη ζωή τους, επειδή αναζητούν απεγνωσμένα, με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο, τη χαμένη νηπιακή αγάπη που τους στέρησαν ή τους αρνήθηκαν; Ένας πραγματικά ιλιγγιώδης, ερεβώδης και σιωπηλά τρομακτικός φαύλος κύκλος περικλείει το φαινόμενο που λέγεται bulling. Η ψυχή έχει πάντα τα δικά της κεκτημένα που δεν μπορεί να τα αποχωριστεί και που δεν διαγράφονται με το χρόνο που περνάει ανέμελα. Στην άκρη των όποιων απραγματοποίητων κεκτημένων της υπάρχει ανεξακρίβωτη οργή και βία...  

Ρωτήστε τους παλιούς, δείτε και τους νέους, αναλογιστείτε και τους ερχόμενους. Μετακατοχικά, επαναλαμβάνονται τα ίδια πάντα σαθρά μοτίβα βίου που επέβαλλε η Go West ζωή μας. Πέρα στο δυσδιάκριτο βάθος της ζωής μας (ή της αρένας μας!) η πείνα, η δίψα, ο σπαραγμός της ψυχής σε μικρούς και σε μεγάλους, σε όλες τις σχέσεις που χρειάζονται για την ανάπτυξή τους. Στα ίδια πάντα απρωτότυπα υπερεγωικά βήματα, στην ίδια πάντα πεπατημένη του αήθους τρόπου, διαφαίνονται τα βάναυσα σύνορα μιας βιωτής στην οποία βασιλεύει η ανομία, η ευτέλεια, η σύγχυση και η ακόρεστη βία. Πάμε στην «πρωτεύουσα» του bulling: την οικογένεια. Κάτω από ένα κεραμίδι συζούν δύο ξένοι. Κάτω από μία στέγη παθαίνουν δύο ταυτόχρονα. Ακόμη και οι ματιές τους είναι ασυγχώρητο να συναντηθούν. Η λύπη βασιλεύει στα βουβά και ο στεναγμός στα στέρνα. Η φυγή είναι δυαδικός λογισμός και η απόδραση εσώψυχη κοινή δίψα. Η αρχική μεγάλη αγάπη που σταδιακά μεταποιήθηκε σε άσβεστο μίσος, σε απώθηση, άρνηση, αποστροφή, σε χάσμα και χωρισμό. Αυτή είναι η πραγματικότητα του σημερινού συμβατικού γάμου ή της αόριστα ελεύθερης σχέσης. Γέμισε η σύγχρονη κοινωνική ζωή με φούσκες γαμικής καταξίωσης ή με κακέκτυπα γάμου σαν επιπόλαιες επιλογές που κομίζουν στο τέλος τις συνέπειές τους. Μετά τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο συνυπάρχουν με τους γονείς τους μόνο βιολογικά, μαθαίνοντας τις στυφές συλλαβές της μοναξιάς σαν μια λυπητερή αυτονομία γι’ αυτούς. Στις ψυχές τους ρίχνονται όλα τα τοξικά που δεν παίρνει χαμπάρι κανείς και που όλοι οι επίσημοι φορείς και θεσμοί επιτρέπουν ανένοχα: η αδιαφορία, η κυνικότητα, η καταπίεση, η σκληρότητα, η αστοργία, η έλλειψη κατανόησης και σεβασμού, η υποκρισία, η σαπίλα και η γενικευμένη αλλοτρίωση του ήθους της ζωής. Μανάδες με μίσος, πατεράδες με αδιαφορία, παιδιά πλήρως χαζεμένα από την εγκατάλειψη. Είναι ή δεν είναι bulling αυτό;...

Το μυστήριο της ζωής μάς βρίσκει χωρίς αγάπη, χωρίς ευθύνη, χωρίς βάθος, χωρίς ύψος, χωρίς έκπληξη, χωρίς ομορφιά, χωρίς λόγο, χωρίς ουσία, χωρίς ελπίδα, χωρίς χτύπο και παλμό ουσιαστικής προσφοράς και αγάπης. Ως πότε θα παίζουμε με τις ψυχές των άλλων και με την ίδια τη ψυχή μας; Μετά, όταν συμβεί κάτι απευκταίο και φρικτό, τρέχει καταϊδρωμένη η κοινή και προσωπική λογική είτε να αποδώσει ευθύνες είτε να αναρωτιέται με ατελείωτα και αλληλοδιάδοχα «γιατί». Λικνίζεται το δέντρο του συστήματος, μα οι ρίζες του καλά κρατούν στο υπέδαφος της κόλασης των δικών μας πράξεων. Πάμε κάπως να ξυπνήσουμε μ’ ένα ξαφνικό σκούντημα που μας φέρνει μια φευγαλέα οργή, μ’ ένα αιφνίδιο λάκτισμα που μας κερνάει μια πρόσκαιρη λύπη, μ’ ένα βραχύ σοκ που στάζει από τον βαθύ ανθρώπινο πόνο που προκαλεί η απουσία νέων βλασταριών, τόσο ευαίσθητων και καλών παιδιών, παιδιά κάποιων μανάδων και πατεράδων που τώρα θρηνούν ανείπωτα, κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια της εφησυχασμένης μας καθημερινότητας το δράμα και η τραγωδία ενός χαμένου Άλεξ, ενός χαμένου Βαγγέλη, ενός…

Αλλά, το θέμα είναι, ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ;...

π. Δαμιανός