ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΤΟΥ ΠΕΝΤΖΙΚΗ

ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ 

ΤΟΥ ΠΕΝΤΖΙΚΗ

     Ο κατά κόσμον Βασίλειος Αναστασίου Βαρέλλας, γεννήθηκε στη Γαλάτιστα της Χαλκιδικής το έτος 1880. Μικρός, έμεινε ορφανός από πατέρα. Η μητέρα του, είχε ακόμη δύο γιούς και δύο κόρες. Πήρε και τα πέντε παιδιά της και πήγε στη Θεσσαλονίκη για να τα μορφώσει και να τα αποκαταστήσει.

     Ο μεγαλύτερος αδελφός του, ήταν φαρμακοποιός και εργαζόταν στο φαρμακείο του Γαβριήλ Πεντζίκη, πατέρα του γνωστού φιλαγιορείτου ζωγράφου και πεζογράφου Νίκου Πεντζίκη (1908–1993). Μια μέρα, ο Βασίλειος είχε πάει στο φαρμακείο. Ο αδελφός του, τον άφησε για λίγο στη θέση του, για να πάει να τελειώσει μια εργασία, λέγοντάς του να μη δώσει σε κανέναν φάρμακο. Κατά την απουσία του αδελφού του, ήλθε ένας πελάτης και ζητούσε επίμονα ένα φάρμακο που είχε παραγγείλει για τη μητέρα του. Ο Βασίλειος, νόμιζε πως ήταν αυτό που ήταν στον εκεί φάκελο και του το έδωσε. Όταν επέστρεψε ο αδελφός του και έμαθε τα καθέκαστα, τρομοκρατήθηκε: ο φάκελος που ήδη είχε πάρει ο πελάτης περιείχε δηλητήριο! Έτρεξε να προλάβει το κακό. Εν τω μεταξύ, ο μικρός Βασίλειος απογοητευμένος, έκλεισε το φαρμακείο και έφυγε για το χωριό του. Στον δρόμο συνάντησε Ιβηρίτες μοναχούς που πήγαιναν για το Άγιον Όρος. Όταν πληροφορήθηκαν αυτοί το γεγονός, του πρότειναν να τον πάρουν μαζί τους. Η Παναγία η Πορταΐτισσα, το δίχως άλλο, θα τον παρηγορούσε. Έτσι λοιπόν, αναχωρεί για τον ιερό Άθωνα, δίχως να γνωρίζουν απολύτως τίποτε οι δικοί του. Πολλούς τρόπους χρησιμοποιεί ο Πανάγαθος Θεός για να συνάξει τα τέκνα του!

     Έμεινε για λίγο σ’ ένα ρωσικό Κελλί των Καρυών. Την Πρωτοχρονιά του 1899 εισέρχεται ως δόκιμος στη Μονή Ιβήρων. Λίγο αργότερα, ένας οικογενειακός τους φίλος που έκανε τότε μελέτες στη Μονή, θα τον ανακαλύψει και μάλιστα θα τον πληροφορήσει ότι ο αδελφός του πρόλαβε τον πελάτη εκείνον και τελικά δεν χρησιμοποιήθηκε το δηλητήριο. Ο Βασίλειος όμως είχε βάλει μετάνοια στην Πορταΐτισσα και είχε λάβει οριστικές αποφάσεις για τον εαυτό του. Εκάρη μοναχός το έτος 1903. Υπήρξε πρόθυμος διακονητής και υπάκουος μοναχός στον σεβαστό Γέροντά του. Εργάσθηκε υπομονετικά για την πνευματική του άνοδο και για την πρόοδο της αγαπητής του Μονής. Διετέλεσε πολλά χρόνια Προϊστάμενος της Μονής του. Είχε φιλάνθρωπα, φιλάδελφα και φιλάγαθα αισθήματα. Αγαπούσε και εκτιμούσε τους Κελλιώτες μοναχούς.

     Προαισθάνθηκε την αναχώρησή του για την άλλη ζωή τρεις ημέρες πριν από αυτήν. Παρακάλεσε τους πατέρες να τελέσουν το μυστήριο του θείου και ιερού Ευχελαίου. Τους έδωσε ευχές και τις τελευταίες συμβουλές του: να αγαπούν το Μοναστήρι, να ευλαβούνται την Παναγία, να προοδεύουν πνευματικά και να έχουν αγάπη μεταξύ τους.

     Πριν εκπνεύσει, είπε στους υποτακτικούς του: «Ο θάνατος δεν με φοβίζει· τον περίμενα. Σύντομα, θα βρεθώ ενώπιον του Κυρίου μας. Εύχεσθε να έχω καλή απολογία». Έτσι, αναχώρησε. Έγειρε, αφήνοντας τη στερνή του πνοή δίπλα στο παραθύρι του κελλιού του, ατενίζοντας την απέραντη θάλασσα και την ατέρμονη αιωνιότητα, για την οποία αγωνίσθηκε υπέρμετρα σε όλη του τη ζωή. Ανεπαύθη εν Κυρίω την 1–2–1964, από καρδιακό νόσημα.

     Όπως σημειώνεται, έφυγε «αφήνοντας ένα φωτεινό παράδειγμα στους πατέρες της ιεράς Μονής των Ιβήρων. Όσοι τον γνώρισαν, θυμούνται με ευγνωμοσύνη τον υψηλό, επιβλητικό, ευγενικό και ενάρετο Γέροντα Λεόντιο». Υποτακτικούς καλούς είχε τον Αγαθάγγελο, τον Χρυσόστομο, τον Θεοδώρητο, τον Ευγένιο και τον επιζώντα φίλτατο Προηγούμενο Καλλίνικο. Η κόρη του αδελφού του και ανεψιά του Γέροντος Λεοντίου, η συγγραφέας κ. Ρούλα Παπαδημητρίου, το βιβλίο της με τίτλο «Η Εκκλησία στον Μακεδονικό Αγώνα», το αφιερώνει εξολοκλήρου «στην ιερή μνήμη του θείου της Λεοντίου Ιβηρίτη, κατά κόσμον Βασιλείου Α. Βαρέλλα, που εμόνασεν στον Άγιον Όρος επί 60 χρόνια».

※
[Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου (1952–2014):

«Μέγα Γεροντικό

εναρέτων Αγιορειτών του 20ου αιώνος»,

τόμ. β΄, κεφ. 48ο, σελ. 707–709,

εκδόσεις «Μυγδονία»,

Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος 2011¹.]

※

–Στὸν λίαν ἀγαπητὸ φίλο Τάσο Π.,

ποὺ μὲ τόσο κόπο, ζήλο, ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονή,
δούλεψε, μαθητεύοντας καὶ ἀριστεύοντας,
στὸν πάντερπνο πεντζίκειο λόγο·

μιὰ μικρὴ μέν, ἀλλὰ ἐγκάρδια ἀφιέρωση.–