«ΠΛΑΘΕΤΑΙ ΜΕ ΛΟΓΟ ΜΗΤΡΙΚΟ, Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ»

«ΠΛΑΘΕΤΑΙ ΜΕ ΛΟΓΟ ΜΗΤΡΙΚΟ
Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ»

     Όταν Της είπε με σαφήνεια ο Γαβριήλ ότι θα γεννήσει τον Ίδιο τον Θεό –γιατί αυτό φανέρωσε λέγοντας ότι, Αυτός που θα γεννηθεί «θα βασιλέψει για πάντα στους απογόνους του Ιακώβ και η βασιλεία Του δεν θα έχει τέλος» (Λουκ. 1, 33)– η Παρθένος δέχθηκε την είδηση με χαρά. Και έτσι, με γλώσσα μακάρια, με ψυχή καθαρή από ανησυχίες, με σκέψεις γεμάτες γαλήνη, είπε: «Είμαι μια δούλη του Κυρίου· ας γίνει το θέλημά Του σε μένα όπως μου το είπες» (Λουκ. 1, 38).

     Αυτά είπε και αμέσως όλα πραγματοποιήθηκαν. «Και ο Λόγος έγινε άνθρωπος και έστησε την σκηνή Του ανάμεσά μας» (Ιωάν. 1, 14). Έτσι, μόλις η Παρθένος έδωσε την απάντησή Της στον Θεό, δέχεται αμέσως από Αυτόν το Πνεύμα που δημιουργεί την ομόθεη εκείνη Σάρκα. Ήταν λοιπόν η φωνή Της «φωνή δύναμης» (Ψαλμ. 67, 34), όπως είπε και ο Δαβίδ. Και πλάθεται, έτσι, με λόγο μητρικό ο Λόγος του Πατρός. Και κτίζεται με την φωνή του κτίσματος ο Δημιουργός. Και όπως μόλις είπε ο Θεός «ας γίνει φως» (Γεν. 1, 3) έγινε αμέσως φως, έτσι αμέσως με την φωνή της Παρθένου το αληθινό ανέτειλε Φως και ενώθηκε με την ανθρώπινη σάρκα και κυοφορήθηκε Αυτός, που φωτίζει «κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο» (Ιωάν. 1, 9).

     Ω, φωνή ιερή! Ω, λόγια, που κατορθώσατε τέτοιο μεγαλείο! Ω, γλώσσα ευλογημένη, που ανακάλεσες μεμιάς από την εξορία ολόκληρη την οικουμένη! Ω, θησαυρέ ψυχής αγνής, που με τα λίγα λόγια Της, σκόρπισε σ’ εμάς τέτοια αφθονία αγαθών! Γιατί αυτά τα λόγια μετέτρεψαν την γη σε ουρανό και άδειασαν τον Άδη, ελευθερώνοντας τους φυλακισμένους. Έκαμαν να κατοικηθεί από ανθρώπους ο ουρανός και, φέρνοντας τόσο κοντά τους Αγγέλους στους ανθρώπους, συνέπλεξαν το ουράνιο και το ανθρώπινο γένος σ’ ένα μοναδικό χορό γύρω από Αυτόν που είναι ταυτόχρονα και τα δυο· Αυτόν που, όντας Θεός, έγινε άνθρωπος.

     Γι’ αυτά Σου τα λόγια, ποια ευχαριστία θα ήταν άξια να Σου προσφερθεί από ’μας; Πώς να Σε προσφωνήσουμε Εσένα, που δεν υπάρχει τίποτε αντάξιό Σου ανάμεσα στους ανθρώπους; Γιατί τα δικά μας τα λόγια είναι γήινα· ενώ Εσύ ξεπέρασες όλου του κόσμου τις κορυφές. Αν λοιπόν χρειάζεται να Σου προσφερθούν τιμητικοί λόγοι, αυτό νομίζω πως πρέπει να είναι έργο Αγγέλων, νου χερουβικού, πύρινης γλώσσας. Γι’ αυτό και εμείς, αφού θυμηθήκαμε όσο μπορούσαμε τα κατορθώματά Σου και υμνήσαμε κατά την δύναμή μας Εσένα, την ίδια μας την σωτηρία, ζητούμε τώρα να βρούμε αγγελική φωνή. Και καταλήγουμε στην προσφώνηση του Γαβριήλ (Λουκ. 1, 28): 

     «Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ»!

     Αλλά δώσε, Παρθένε, όχι μόνο να μιλάμε για όσα φέρνουν τιμή και δόξα σ’ Αυτόν και σ’ Εσένα που Τον γέννησες, αλλά και να τα εφαρμόζουμε. Προετοίμασέ μας, δηλαδή, να γίνουμε και εμείς κατοικητήρια δικά Του· γιατί σ’ Αυτόν τον Χριστό είναι που αρμόζει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ

(1322–1392)

※
[Αγίου Νικολάου Καβάσιλα:

«Η Θεομήτωρ»,

Μετάφραση–Σχόλια–Εισαγωγή:

Παναγιώτου Νέλλα
(1936–1986),

Λόγος Β΄, 
σελ. 156–161,

Εκδόσεις 
«Αποστολικής Διακονίας»,

Αθήνα 1995.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφίας,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.