ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

       Δεν είναι λίγες οι φορές που οι αποφάσεις που παίρνουμε στη ζωή για τη ζωή μας δεν προέρχονται απαραίτητα από τη θέληση, την κρίση και την ευθύνη μας. Αλλά είναι απλά τυπικές «απαντήσεις» που δίνουμε άθυμα στη ροή των συμβάντων που μας κυκλώνουν ασφυκτικά.

       Εσπευσμένες, άσκεφτες ή νωχελικές, άμεσες ή έμμεσες, οι προσωπικές «απαντήσεις» μας, μοιάζουν περίπου με ψυχαναγκαστικό φόρο που επιβάλλει σ’ εμάς και διεκδικεί από εμάς η τρέχουσα πολυδαίδαλη καθημερινότητα. Σαν ένα δυσάρεστο πάγιο που πρέπει να καταβάλλουμε παθητικά και απρόθυμα σε ένα απρόσωπο και δυναστευτικό σύστημα ζωής. Σύστημα, το οποίο, πίσω από πρόσωπα, συμπτώσεις, γεγονότα και καταστάσεις, φαίνεται να πιέζει και να συνθλίβει τις ψυχές μας πάνω σε μια αδιόρατη μέγγενη· πάνω στην οποία, απλώνονται κατά βάση επώδυνα ή οχληρά διλήμματα, αδιέξοδα, τέλματα, προβλήματα και προβληματισμοί, απορίες και αινίγματα, που ανομολόγητα στο βάθος δημιουργούνται από αυτό το ίδιο, πάντα με τη δική μας συνεργία.

       Είναι ανάγκη να ψάχνουμε και να βρίσκουμε μια πολύτιμη ροή πνευματικού οξυγόνου, μια λυτρωτική υπέρβαση σε όλο αυτό το αρνητικό βιοτικό πλέγμα που στενεύει την καρδιά και την αντίληψή μας, ωθώντας μας επιτακτικά σε μια «απόφαση», σε μια «στάση ζωής», σε μια «ευθύνη» ή σε ένα «επόμενο βήμα», δίχως όμως να υπάρχει σε όλα τα παραπάνω η αναγκαία προσωπική μας έμπνευση, το εσωτερικό αντίκρυσμα μέσα μας, κάποια αποδοχή ή κατάφαση από τον απορημένο ή αμέτοχο εαυτό μας.

       Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο Παντοδύναμος Θεός, Θεός της ελευθερίας και της αγάπης, βρίσκεται απερίγραπτα κοντά σε κάθε καρδιά που αγωνιά, προκειμένου να Του δοθεί εκ μέρους της η άδεια να παράσχει σ’ αυτή κάθε φωτισμό και ειρήνη που θέλει ή χρειάζεται.

       Η καρδιακή και θερμή προσευχή είναι πραγματικά σωτήρια, διότι συνιστά ακατάλυτη κοινωνία με το θείο που διασκεδάζει κάθε υπάρχουσα ατονία και λύπη, αλλά και κάθε τυχόν «λάθος» και «σφάλμα» που μας κατατρύχει ενδόμυχα στην πορεία. Στην πραγματικότητα, καμιά ενοχή δεν μπορεί να βαλτώσει την προσευχόμενη καρδιά. Γιατί η Προσευχή τυγχάνει η μόνη αναίρεση κάθε εγκόσμιου τέλματος. Όπως και η μυστική γέφυρα προς την εν Θεώ ελευθερία την οποία οι περισσότεροι συστημικοί άνθρωποι δεν υποπτεύονται καν ότι υπάρχει. Αλλά για τον κάθε πιστό, αυτή η μακάρια κατάσταση ελευθερίας είναι μία διαρκής και απτή εμπειρία στην πνευματική του ζωή.

       Πιστεύουμε ότι με τους λόγους αυτούς των σκέψεών μας, δεν επιχειρούμε να αμνηστεύσουμε αφελώς την ποικιλώνυμη αμαρτία που όντως υπάρχει περίσσια παντού στον κόσμο σήμερα και ανέκαθεν, και η οποία εισέρχεται στον άνθρωπο μέσω της δικής του θέλησης για να τον καθιστά συνεχώς και μόνιμα «παλαιό», εφάμαρτο και πτωτικό σκεύος θανάτου. Αναφερόμαστε στο μυστήριο του ανθρώπου, του οποίου τη θεόσδοτη αξία δεν δύναται να σκιάσει ο βέβηλος κόσμος και το σαθρό σύστημά του, τα οποία αμφότερα, όπως γνωρίζουμε, μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων, προσχώρησαν θεοπαραχωρητικά στην πονηρία και στον πονηρό. Αυτή η αξία του ανθρώπινου προσώπου μένει πραγματικά ασκίαστη και καθαρή με την ευδοκία της Χάριτος και μόνο εάν φυσικά ο άνθρωπος το θελήσει πραγματικά. 

       Η ψυχή του ανθρώπου είναι τόσο βαθιά και μυστηριώδης, που υπερβαίνει πολλές καθημερινότητες που την συμπνίγουν κάθε ώρα και στιγμή. Το ανθρώπινο πρόσωπο υπέρκειται ακόμη και αυτής της τυπικής συμπεριφοράς που εμφανίζει προς τα έξω. Ο άνθρωπος και οι εφέσεις του παραμένουν μυστικά, άπιαστα και ακαλούπωτα δεδομένα. Είναι δύσκολο η ανθρώπινη ύπαρξη να αφεθεί έστω και για λίγο στα ράφια των κατηγοριοποιήσεων της συμβατικής λογικής. Είθισται, έτσι, στην κρούστα της επιφάνειας των εγκοσμίων πραγμάτων να «σκαλώνουν» μόνο τα σφάλματα και οι κρίσεις των ανθρώπων. Τα αναμενόμενα ανθρώπινα σφάλματα που πάντα περιμένουν και καραδοκούν οι σφαλερές (επι-)κρίσεις των ανθρώπων! Γνωρίζουμε ότι οι επικρίσεις που επιφυλάσσουν οι περισσότεροι άνθρωποι για τους συνανθρώπους τους συνθέτουν πάντα τις τελειότερες αναίμακτες αδικίες. Και η λίστα των αφανών θυμάτων των αδικιών αυτού του είδους είναι εκπληκτικά μεγάλη και ανεξακρίβωτη. Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν είναι καθόλου παράδοξο, ούτε παράλογο ούτε και τυχαίο, που τα όποια ενίοτε «λάθη» μας, έχουν ελάχιστα ουσιαστική σχέση μ’ εμάς τους ίδιους και δεν «χαρακτηρίζουν» ιδιαίτερα τη δική μας υπόσταση, όπως θέλουν κάτι τέτοιο να ισχύει και να συμβαίνει πολλοί ηθικολόγοι κριτές μας...

π. Δαμιανός