ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. 17:14–23)

     Και εμείς σήμερα, αδελφοί μου, σαν το νέο του σημερινού Ευαγγελίου, «πάσχουμε κακώς» με τους πολυποίκιλους «αυτοσεληνιασμούς» των παθών και των αμαρτιών μας. Προτιμούμε να «πιστεύουμε» με αυτοσχεδιασμούς που χαράζει με περισσή αφέλεια ο εαυτός μας. Προτιμούμε να «πιστεύουμε» όχι έντιμα εκκλησιαστικά και βαθιά προσωπικά, αλλά συγκεχυμένα, ακαθόριστα και υποκειμενικά. Και γνωρίζουμε πως η πιο ανεκκλησίαστη πίστη είναι η υποκειμενική πίστη: μια θρησκευτική και σουρεαλιστική εκδοχή της απιστίας. Η απιστία μας απόκτησε, με τη θέλησή μας, ρίζες βαθιές μέσα μας. Και αυτή η τόσο βαθιά ενδόμυχη απιστία έφερε κατόπιν και τη διεστραμμένη αντίληψη, τη διεστραμμένη ζωή, τη διεστραμμένη πορεία. Το κακό προχωρά και προοδεύει συνεχώς μέσα μας και γύρω μας κι ας αποφεύγουμε πολλές φορές να το παραδεχτούμε. Όλη μας η ύπαρξη ταλαιπωρείται, πάσχει και οδύρεται φρικτά.

     Πολλές φορές η αμαρτία μάς οδηγεί σε πραγματικά ακραίες καταστάσεις, σε μια ολοφάνερη ανισορροπία, στο παράλογο που θρονιάζει μέσα μας και που ως συνήθως εκφράζεται με ένταση ψυχική και σωματική. Αυτή την ανεκδιήγητα επώδυνη ακρότητα που δοκιμάζει η ψυχή του καθενός, θέλει να δηλώσει πολύ συγκεκριμένα η «φωτιά» και το «νερό», στοιχεία άκρως αντίθετα, στα οποία έπεφτε συνεχώς ο ανήμπορος νέος που αναφέρει το Ευαγγέλιο. Μας σπρώχνουν κι εμάς τα πάθη μας σε διαρκείς και αλληλοδιάδοχες πτώσεις. Και οι πτώσεις, με τη σειρά τους, σε πρωτόγνωρα κανάλια πόνου. Ο πόνος προσκαλεί την αχώριστη αδελφή του· την απελπισία και την απόγνωση. Και η απόγνωση προσελκύει κάθε ολέθρια ακρότητα, κάθε ακροβατισμό στο επάρατο κενό του ενδοτίποτα. Πέφτουμε κι εμείς με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο μέσα σε κάθε μεταφορική, συμβολική ή κυριολεκτική φωτιά για να καούμε αμαχητί. Πέφτουμε επίσης και μέσα σε κάποιο θολό και ανήμερο νερό, κάθε μορφής και καταστάσεως, με σκοπό να απολεσθούμε και να πνιγούμε.

     Μας λείπει τόσο η Χάρη του Θεού! Γι’ αυτό και η αρρώστια μας επιτείνεται και παρατείνεται. Εάν είχαμε Χάρη, θα ήμασταν άνθρωποι μιας αγωνιστικής υγείας και μιας μη ιδεατής αλλά οπωσδήποτε θαυμαστής ισορροπίας. Θα χαιρόμασταν τη ζωή, όπως αυτή έχει. Και όχι όπως αυτή δεν έχει για τα δικά μας υπερτροφικά αμαρτωλά θελήματα. Θα προσεγγίζαμε την όποια φωτιά απλά για να πάρουμε ζεστασιά και θαλπωρή. Θα πέφταμε ήρεμοι και άφοβοι μέσα στο κάθε νερό για να νιώσουμε τη δροσιά του. Γιατί δε φταίνε τα στοιχεία της ζωής μας, δε φταίει η ίδια η ζωή, αλλά η δική μας εσωτερική αλγεινή κατάσταση, που είναι γεμάτη θλίψη από την απερίγραπτη απιστία μας.

     Ο μακρόθυμος Χριστός, παρ’ όλ’ αυτά, είναι πάντα εκεί, είναι εδώ, είναι πλάι μας. Και παρ’ όλο που ό Ίδιος αναρωτιέται στ’ αλήθεια «μέχρι πότε θα μας ανέχεται», ωστόσο βλέπουμε έκπληκτοι ότι «μας ανέχεται» ανείπωτα, διότι η απερινόητη αγάπη Του νικά την αλάνθαστη δικαιοσύνη Του. Αλλά αυτό, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ποτέ δεδομένο για κανέναν. Δεν ξέρουμε ποτέ μπορεί να παύσει να ισχύει· αγνοούμε πάντα το πότε μπορεί να αντιστραφεί.

     Κάθε πάθος μας, είναι και ένα δαιμόνιο. Αυτή είναι συνοπτικά η διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Κάθε δαιμόνιο, σε προσωπικό ή διαπροσωπικό επίπεδο, κομίζει και μια ρεαλιστική πρόγευση της κολάσεως. Της κόλασης που ετοιμάστηκε όχι βεβαίως για τον άνθρωπο αλλά γι’ αυτά τα δαιμόνια που τυραννούν και καταδυναστεύουν τον άνθρωπο και τη ζωή του. Η νηστεία και η προσευχή που προτείνει ο Σωτήρας μας είναι η μόνη πρακτική οδός της προσωπικής μας θεραπείας. Ο καθαρμός της υπάρξεως πάντοτε τρέφει και δυναμώνει τις πιο δυνατές φτερούγες δέησης και ικεσίας.

     Ο Ίδιος ο Χριστός είναι ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας και αυτής της ζωής μας στο τώρα και στο πάντοτε. Λοιπόν, τι περιμένουμε; Γιατί καθυστερούμε; Η ανημποριά μας μπορεί να στέκεται σα δικαιολογία για την απιστία μας. Και η απιστία μας να είναι ο πιο πραγματικός λόγος που βαλτώνουμε από ανημποριά. Ας ανοίξουμε την πόρτα της καρδιακής πίστης για να εισδύσει ελεύθερα στα έγκατά μας το φως της. Και με τούτο το φως να διαλυθούν όλα μας τα σαράκια και όλοι μας οι σπαραγμοί. Ας γίνει η καρδιά μας ταμείο προσευχής. Ένα ταπεινό και θερμό «Κύριε ἐλέησον!», ένα σωτήριο δάκρυ, μια φυλλοκάρδια συντριβή, μια ειλικρινής και ανυπόκριτη μετάνοια, ισοδυναμούν με απαρχές μιας τέτοιας απολύτρωσης, τις οποίες μόνο η εν Χριστώ αιωνιότητα μπορεί να αποτιμήσει.

     Τα δαιμόνια και τα πάθη που εγκατοικούν αθέατα και αμάρτυρα μέσα μας θα φύγουν. Γιατί δε γίνεται να μείνουν. Είναι παντελώς ανίσχυρα μπροστά στη Χάρη του Θεού· μπροστά στον Σωτήρα μας Χριστό που «μας ανέχεται» ατελεύτητα, γιατί είναι ο Μόνος Μακρόθυμος και Ανεξίκακος. Αυτός μας γιατρεύει πρωτόγνωρα, γιατί είναι ο Μόνος φιλάνθρωπος και φιλόψυχος θεραπευτής μας. Αυτός που μας σώζει από κάθε ορατό και αόρατο όλεθρο· από την κάθε βασανιστική ακρότητα του παλαιού εαυτού μας· από την κάθε τραυματική μας ενδοαντίφαση και μωρία· από την κάθε εξαντλητική ανισορροπία του βίου μας· από το όποιο εφιαλτικό μας παράλογο· από όλα όσα επιζητούν και επιδιώκουν να μας ρίχνουν χαιρέκακα οι αμαρτίες μας· επειδή Αυτός είναι ο Μόνος που μας συντρέχει μυστικά με τη Χάρη Του, με τη Χάρη των Μυστηρίων της Εκκλησίας Του, γιατί είναι ο Μόνος που μας αγαπά...

π. Δαμιανός