ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ ΠΑΛΙ…

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ ΠΑΛΙ…

     Κράτησε τον εαυτό σου μακριά από τη σχολαστική αξιολόγηση που του προσφέρεις συνεχώς, με κάθε ευκαιρία. Είμαι βέβαιος ότι αυτό θα σε ωφελήσει απερίγραπτα και θα σου κάνει καλό. Όχι, ότι αυτό θα σου μειώσει την «προσωπική ευθύνη» που τόσο πολύ θες να έχεις πάντα μπροστά σου, από περίσσια ευαισθησία. «Ευθύνη» για το τι είσαι και τι δεν είσαι· για το γιατί είσαι και για το γιατί δεν είσαι· για το πώς είσαι και πώς δεν είσαι. Οπωσδήποτε όμως, το να είσαι μακριά από τη διαρκή υπεραπασχόληση με τον εαυτό σου, αυτό θα σου προσδώσει μια θεραπευτική απαλλαγή, μια ιδιαίτερη αίσθηση ελευθερίας με το να είσαι ό,τι είσαι ανένοχα, άτυπτα, αμέριμνα και αβασάνιστα· με εγκάρδια εμπιστοσύνη, όχι βέβαια στην αυτοελεγκτική σου κρίση –την οποία ενδεχομένως να θαυμάζεις μυστικά μέσα σου για την «τελειότητά» της– αλλά οπωσδήποτε εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού που αποτελεί λίγο–πολύ ένα ακατανόητο μυστήριο για σένα, όπως και για όλους μας. Φαίνεται να είναι πραγματικός άθλος το να μπορέσεις να παραδοθείς, ακόμη και για «φλέγοντα θέματα» του εαυτού σου, σ’ αυτή τη θεϊκή αγάπη που αναιρεί κάθε ανθρώπινη υπερδίκαιη και οξυδερκή κρίση, μια και, αυτή η αγάπη, πάντα δέχεται, κατανοεί και θεραπεύει κάθε ψυχή που θέλει να αποτινάξει από πάνω της κάθε σκουριά, αναπηρία, σκολιότητα και κάθε πρόβλημα. Και στ’ αλήθεια την έχουμε τόσο πολύ ανάγκη αυτήν την Αγάπη! Δεν είναι ένα λυτρωτικό παραμύθι, ένας θρησκευτικός μύθος που σώζει όλους τους άσωστους, αλλά η μοναδική διέξοδος μέσα απ’ όλα τα εσωτερικά, άγρια και πιεστικά αδιέξοδα που βιώνουμε διαρκώς.

     Εάν «ήσουν ένα με τους λογισμούς της υπερηφάνειας» που δέχεσαι ή που έχεις, εάν –όπως λες– «νούμερο ένα κατάσταση της ψυχής σου» είναι όντως η υπερηφάνεια, εγώ προσωπικά, διστάζω να πω τι θα έπρεπε «κανονικά» να ήσουν. Δε σου λέω να χαριστείς στον κόσμο των παθών σου. Σου προτείνω να «αγαπήσεις» «ευμίσητα» την αδυναμία σου, καταθέτοντάς την με καρδιακή εμπιστοσύνη στον μόνο ισχυρό Κύριο· σ’ Αυτόν που είναι ο μοναδικός θεραπευτής της ψυχής σου. Πρέπει πάση θυσία, σαν άνθρωποι, ν’ αποκτήσουμε τη μακαρία απλότητα εκείνων των παιδιών που, όσο βρώμικα ή λερωμένα, τσαλακωμένα ή ατημέλητα να είναι, μέσα στο ατελείωτο παιγνίδι και ξεφάντωμά τους στις γύρω αυλές και τους δρόμους, δεν παύουν ωστόσο να έχουν τη ζηλευτή χάρη και ομορφιά της αθωότητας και της ανεμελιάς που αναζωογονεί όλους. 

     Η κρίση του Θεού έναντί μας, δεν έχει το άτεγκτο στοιχείο μιας σωφρονιστικής αυστηρότητας, μιας «ποινής» και μιας «τιμωρίας» που έρχεται απλά για να πατάξει ή να φρενάρει το προσωπικό μας «κακό». Δε θέλει ο Θεός από μας να γίνουμε «τέλειοι» και «άψογοι», σύμφωνα με τα μέτρα και τα κριτήρια του άκριτου ή αδιάκριτου εαυτού μας. Αλλά σύμφωνα με τη θεϊκή Του αγάπη, η οποία, ακόμα και αν αφυπνίζει τον άνθρωπο με δριμύτητα κάποιες φορές, παρ’ όλ’ αυτά δεν τραυματίζει την ανθρώπινη καρδιά και δε μειώνει με επιβολές και εξαναγκασμούς τον ψυχικό του κόσμο.

     Άφησε, όσο μπορείς, τον εαυτό σου «ανεξέταστο» από τον ίδιο τον εαυτό σου. Φύγε και φεύγε από τη σκιά του τυραννικού εαυτού σου, που είναι γεμάτος απορίες και ενστάσεις κυνισμού ή αγνωστικισμού. Μην αντιπαλεύεις αδέξια με το εσώτατο είναι σου, αχρηστεύοντας, με την πολυποίκιλη αντίδραση που εσωτερικά του δημιουργείς, την πολύτιμη ικανότητά του να επιθυμεί, να προσλαμβάνει και ν’ αφομοιώνει τη Χάρη του Θεού. Μη του στήνεις συνεχώς «διόδια» τελειομανίας, προκειμένου να του ασκείς όσο το δυνατό καλύτερη πίεση για να γίνει ένας επιδερμικά «τέλειος» άνθρωπος, ένα απρόσφορο και ανιαρό «υπόδειγμα συμπεριφοράς» προς τους γύρω σου. Μη του φορτώνεις δυσβάσταχτα φορτία μιας ηθικιστικής βλοσυρότητας ή νομικής αυστηρότητας, την οποία, ενδεχομένως να εισέπραξες από παλιά και να θέλεις σφαλερά να την ανακυκλώσεις στο τώρα. Γίνε μια ελεύθερη ύπαρξη από αγάπη για τον Χριστό· μια ψυχή που αγαπά να λυτρώνεται από το δέσιμό της στην αγάπη του Χριστού, ο Οποίος ελευθερώνει κάθε δέσμιο και αλύτρωτο. Ο εαυτός σου, παρά την όποια «υπερηφάνεια» του, παρά τη δεδομένη «παλαιότητά» του, ανήκει ολοκληρωτικά στην κρίση της αγάπης Του· όχι στην υπεραπαιτητική κρίση της φτωχής και ανήρεμης λογικής σου…

Με αγάπη· π. Δαμιανός