ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η
ΙΔΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Είναι ανάγκη για την καρδιά μας και για
ολάκερη την ύπαρξή μας να προχωράμε ολοένα και πιο πέρα. Να απορρίπτουμε κάθε
φόβο, αδιαφορία, διβουλία, δισταγμό και ανασφάλεια. Και να προχωράμε.
Όχι μόνο, «παπά, διάβασέ μου μια ευχή». Καλή, ωφέλιμη και ωραία η «ευχή» («για τη βασκανία», «για το φόβο», «για την υγεία», «για τις εξετάσεις», «για το καλό» και «για την προκοπή»)· ευνόητη και εύλογη η αναγκαιότητά της στην καθημερινότητα των πειραζομένων αδύναμων ανθρώπων· αλλά πολλές φορές ετούτη η «ευχή» που εκζητούμε συνέχεια και τόσο επίμονα, μπορεί κάλλιστα να έχει μετατραπεί ανεπαίσθητα σε μια «σημαδούρα» που τοποθέτησε το δικό μας «εγωφρόνημα», ακριβώς για να μένουμε μονίμως στα ρηχά της «ευκολίας» μας.
Όχι μόνο, «παπά, διάβασέ μου μια ευχή». Καλή, ωφέλιμη και ωραία η «ευχή» («για τη βασκανία», «για το φόβο», «για την υγεία», «για τις εξετάσεις», «για το καλό» και «για την προκοπή»)· ευνόητη και εύλογη η αναγκαιότητά της στην καθημερινότητα των πειραζομένων αδύναμων ανθρώπων· αλλά πολλές φορές ετούτη η «ευχή» που εκζητούμε συνέχεια και τόσο επίμονα, μπορεί κάλλιστα να έχει μετατραπεί ανεπαίσθητα σε μια «σημαδούρα» που τοποθέτησε το δικό μας «εγωφρόνημα», ακριβώς για να μένουμε μονίμως στα ρηχά της «ευκολίας» μας.
«Μια
ευχή» για αθεράπευτα μη ευχόμενους ανθρώπους, αν αυτό δεν συνιστά διαπροσωπική μωρία
επιφανειακής θρησκευτικότητας, τότε είναι σίγουρα η πιο βαθιά αντίφασή μας, κατά πάντα ανομολόγητη ενώπιον του Θεού.
Το πνευματικό στοίχημα όμως, συνάμα και η πρόκληση ουσίας των πραγμάτων, είναι να ενεργοποιηθεί η καρδιά μας ώστε να κάνει τη δική της επάξια προσωπική «λειτουργία»· όχι απλά να ζητάει ευκαίρως–ακαίρως και καθ’ έξη «μία ευχή», αλλά να βιώσει στο φυλλοκάρδι της το κάλλος το ευκτικό και να γίνει η ίδια προσευχή.
Τα «ρηχά», τα αμέτοχα, τα αδρανή και τα εύκολα, δεν ήταν ποτέ η επικράτεια και η χώρα του ζωντανού χριστιανισμού· μάλιστα δε, όλα του τ’ ανείπωτα και αθέατα μυστήρια φλερτάρουν σκανδαλωδώς και ακατάπαυστα με το βάθος της καρδιάς του ανθρώπου…
Το πνευματικό στοίχημα όμως, συνάμα και η πρόκληση ουσίας των πραγμάτων, είναι να ενεργοποιηθεί η καρδιά μας ώστε να κάνει τη δική της επάξια προσωπική «λειτουργία»· όχι απλά να ζητάει ευκαίρως–ακαίρως και καθ’ έξη «μία ευχή», αλλά να βιώσει στο φυλλοκάρδι της το κάλλος το ευκτικό και να γίνει η ίδια προσευχή.
Τα «ρηχά», τα αμέτοχα, τα αδρανή και τα εύκολα, δεν ήταν ποτέ η επικράτεια και η χώρα του ζωντανού χριστιανισμού· μάλιστα δε, όλα του τ’ ανείπωτα και αθέατα μυστήρια φλερτάρουν σκανδαλωδώς και ακατάπαυστα με το βάθος της καρδιάς του ανθρώπου…
π. Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου