ΟΣΟ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ
ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ…
Όσο προσέχεις τα στραβά, τόσο θα
«στραβώνεις» κι εσύ μαζί τους. Όσο ασχολείσαι και καταναλώνεσαι με δαύτα, τόσο
θα χάνεις το ίσο σου και τη μέσα σου ισιάδα και ισορροπία. Γεγονός! Πόση
ενέργεια και δύναμη και ικμάδα και ρώμη και σφρίγος ψυχής δε σπαταλάμε ασυλλόγιστα, προκειμένου «κάτι» από μέρους μας να διορθωθεί τάχιστα, άμεσα και κατεπείγοντα, διαπιστώνοντας όμως στο τέλος τον εαυτό μας να έχει γίνει χίλια-δυο συντρίμμια και να του έχουν
αφαιρεθεί πολύτιμα κομμάτια από τον παλλόμενο κορμό του είναι του; Διακατεχόμαστε δυστυχώς από ένα παραπλανητικό και κάλπικο πνεύμα «υπερτακτοποίησης» των πραγμάτων και καταλήγουμε να έχουμε
ανάγκη τακτοποίησης εμείς οι ίδιοι, από τα ίδια τα πράγματα. Γεμίζουμε από φίλεργο ζήλο και αγωνιζόμαστε μονομερώς να «διορθώσουμε» επιτακτικά κάθε «στρεβλό» που συναντάμε, αγνοώντας ωστόσο ότι δεν είμαστε εμείς οι «μεσσίες» και οι «σωτήρες» των πραγμάτων και, πολύ περισσότερο, των προσώπων με τα ανθρωπίνως αναμενόμενα ανθρώπινα σφάλματά τους...
Και οι Πατέρες λένε πολύ σοφά να μη δίνουμε υπερβολική και εμμονική σημασία στο άσχημο και στο στραβό που βλέπουμε ή αισθανόμαστε στην πορεία μας· γιατί μπορεί αυτό που προς στιγμή προκαλεί πιεστικά τη δριμύ διορθωτική μας ανάμειξη, να μην είναι τίποτε άλλο παρά το πειρασμικό έναυσμα μιας πραγματικά επώδυνης αυτοδιάλυσης για μας. Χρειαζόμαστε συνεπώς τη διάκριση και τη σοφία του Πνεύματος. Χρειαζόμαστε να νοιαζόμαστε με προσευχή, με απλότητα, με ευγένεια, με σύνεση, με δωρικότητα και με επίγνωση κάθε μέτρου· με κριτήριο του τι μπορεί να κάνει πρακτικά ο εαυτός μας, μένοντας όσο το δυνατό πιο αλώβητος και αχάλαστος εσωτερικά. Και, πάνω απ’ όλα, είναι ανάγκη να διατηρήσουμε την ειρήνη της καρδιάς· η οποία, εάν δεν υπάρχει και εάν λείψει από μέσα μας, είναι βέβαιο πως ολοένα και πιο πολλά πράγματα στη ζωή μας θα βρίσκονται συνέχεια «αδιόρθωτα» και ολοένα πιο πολύ θα πληθαίνουν εκνευριστικά τα εξόφθαλμα «στραβά» στην καθημερινότητά μας· έτσι, για να προκαλούν επιζήμια την προσοχή του ανώριμου, αδιάκριτου ή αφελούς εαυτού μας...
Είναι πολύτιμο μυστικό της πείρας των περισσότερων από μας, μέσα στην αχανή αρένα του ανθρώπινου βίου, πως, πάμπολλες φορές, κόντρα στη λογική πολλών αυτόκλητων ηρώων-«διορθωτών», την πιο αποτελεσματική «διόρθωση» των πραγμάτων, τη βρίσκουμε στη μοναδική δύναμη της υπέρβασης. Γιατί μόνο ο αληθινά υπερβατικός άνθρωπος μπορεί να είναι ένας βαθιά ελεύθερος άνθρωπος· που δεν εγκλωβίζεται σε εμμονές ή τουλάχιστον σε επίμονες διαθέσεις να φαίνεται, σε κάθε περίσταση και γεγονός, «ωφέλιμος» με τη διόρθωση κάθε «στραβού» και «λάθους», κάθε «ατέλειας» και «έλλειψης» που συναντά (και θα συναντά!) αναπόφευκτα στις σχέσεις και τη ζωή του. Και, ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, ότι δεν είναι λίγες οι φορές που η ζωή είναι αναμφισβήτητα πιο όμορφη και πιο αληθινή, πιο γλυκιά και πιο αυθεντική, με τα όποια και όσα και όπου τυχόν «στραβά» της…
Και οι Πατέρες λένε πολύ σοφά να μη δίνουμε υπερβολική και εμμονική σημασία στο άσχημο και στο στραβό που βλέπουμε ή αισθανόμαστε στην πορεία μας· γιατί μπορεί αυτό που προς στιγμή προκαλεί πιεστικά τη δριμύ διορθωτική μας ανάμειξη, να μην είναι τίποτε άλλο παρά το πειρασμικό έναυσμα μιας πραγματικά επώδυνης αυτοδιάλυσης για μας. Χρειαζόμαστε συνεπώς τη διάκριση και τη σοφία του Πνεύματος. Χρειαζόμαστε να νοιαζόμαστε με προσευχή, με απλότητα, με ευγένεια, με σύνεση, με δωρικότητα και με επίγνωση κάθε μέτρου· με κριτήριο του τι μπορεί να κάνει πρακτικά ο εαυτός μας, μένοντας όσο το δυνατό πιο αλώβητος και αχάλαστος εσωτερικά. Και, πάνω απ’ όλα, είναι ανάγκη να διατηρήσουμε την ειρήνη της καρδιάς· η οποία, εάν δεν υπάρχει και εάν λείψει από μέσα μας, είναι βέβαιο πως ολοένα και πιο πολλά πράγματα στη ζωή μας θα βρίσκονται συνέχεια «αδιόρθωτα» και ολοένα πιο πολύ θα πληθαίνουν εκνευριστικά τα εξόφθαλμα «στραβά» στην καθημερινότητά μας· έτσι, για να προκαλούν επιζήμια την προσοχή του ανώριμου, αδιάκριτου ή αφελούς εαυτού μας...
Είναι πολύτιμο μυστικό της πείρας των περισσότερων από μας, μέσα στην αχανή αρένα του ανθρώπινου βίου, πως, πάμπολλες φορές, κόντρα στη λογική πολλών αυτόκλητων ηρώων-«διορθωτών», την πιο αποτελεσματική «διόρθωση» των πραγμάτων, τη βρίσκουμε στη μοναδική δύναμη της υπέρβασης. Γιατί μόνο ο αληθινά υπερβατικός άνθρωπος μπορεί να είναι ένας βαθιά ελεύθερος άνθρωπος· που δεν εγκλωβίζεται σε εμμονές ή τουλάχιστον σε επίμονες διαθέσεις να φαίνεται, σε κάθε περίσταση και γεγονός, «ωφέλιμος» με τη διόρθωση κάθε «στραβού» και «λάθους», κάθε «ατέλειας» και «έλλειψης» που συναντά (και θα συναντά!) αναπόφευκτα στις σχέσεις και τη ζωή του. Και, ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, ότι δεν είναι λίγες οι φορές που η ζωή είναι αναμφισβήτητα πιο όμορφη και πιο αληθινή, πιο γλυκιά και πιο αυθεντική, με τα όποια και όσα και όπου τυχόν «στραβά» της…
π.
Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου