ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ 

     Όταν η βαθειά και εγκάρδια κατανόηση συναντά την ανενδοίαστη αυτοκριτική, τότε, –και μόνο τότε!–, υφαίνεται το κρυστάλλινο μεγαλείο της ταπεινής καρδιάς σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις της καθημερινής ζωής.

     Τούτο το ευλογημένο συνταίριασμα, ανατέλλει τον ποθεινό ήλιο της αγάπης, σκορπώντας τη θαλπωρή και τη γλυκάδα της φιλαδελφίας, της σύμπνοιας, της ενότητας των ψυχών, της αλληλοπεριχώρησης των προσώπων, της «ἐν Θεῷ» κοινωνίας.
     Πόσο πολύτιμοι, οι άνθρωποι αυτής της παραδείσιας κοινωνίας! Οι άνθρωποι της συμπαράστασης, της υποστήριξης, της συναντίληψης, της συμπαρουσίας, της κατανόησης, της παρηγορίας. Πολύτιμοι, δυσεύρετοι και μοναδικοί. Γιατί τιμούν και σέβονται βαθειά τον συνάνθρωπο. Στέργουν στον πόνο, τα παθήματα, τις δοκιμασίες, τα αδιέξοδα, την αδυναμία, την ανημποριά, τον αναστεναγμό και τον λυγμό του. Αυτόν τον συνάνθρωπο και τον πλησίον, που είναι η άλλη, η κεφαλαιώδη και αναφαίρετη όψη της πνευματικής ζωής.

     Ένας τέτοιος πολύτιμος, υπέροχος και άγιος άνθρωπος, υπήρξε ο μακαριστός Επίσκοπος Εδέσσης κυρός Καλλίνικος Πούλος (26/1/1919–7/8/1984). Όλη του η ζωή ήταν μια αγάπη, μια ταπείνωση, μια καλωσύνη, μια κατανόηση, μια έκδηλη και αστείρευτη ευγένεια, μια άφθονη, πελώρια, καθολική και αγία ευαισθησία.

     «Κόσμημα της Εκκλησίας», όπως λέει και ο τίτλος της ογκώδους και εκτενούς βιογραφίας του. «Κόσμημα» η μορφή, η ζωή, το έργο, η δράση, το συγκινητικό και αλησμόνητο πέρασμά του.
     Το μικρό αλλά περιεκτικό περιστατικό που ακολουθεί, πιστοποιεί όλα τα παραπάνω και, οπωσδήποτε, πολλά, πάμπολλα άλλα, που δεν μπορεί η δική μας ένδεια να πει και να καταθέσει γι’ αυτόν τον «ποιμένα τον καλόν», τον άγρυπνο και φιλόστοργο βιγλάτορα της Ποίμνης των προβάτων του Χριστού. 

     Κάποτε, σε μία δόκιμη μοναχή που περνούσε και εβίωνε εσωτερικά μόνη της μία πολύ δύσκολη κατάσταση κατά τις πρώτες μέρες της εισόδου της στο Μοναστήρι, ο μακαριστός Επίσκοπος Καλλίνικος, της είχε πει τα εξής πατρικά λόγια, τα γεμάτα καρδιοστάλλακτη παράκληση, παρηγορία, ενίσχυση, ενθάρρυνση και τόνωση:

     «Είναι πολύ φυσικό, παιδάκι μου, να είσαι έτσι!

Εσύ, άφησες την θέση σου, άφησες τους δικούς σου, βρίσκεσαι σε Μοναστήρι που, (καλά–καλά, ακόμη), δεν γνωρίζεις! Εγκατέλειψες τα πάντα! Είναι φυσικό!...
     Ενώ, εγώ, –(εν αντιθέσει με σένα)–, ήρθα (εδώ σε αυτήν την Μητρόπολη, όταν με εξέλεξαν), με “εξουσία”. Ήρθα ως “Μητροπολίτης”. Εγώ, ήρθα με την μάννα μου. Με δόξες και τιμές, και πάλι (μέσα μου) στεναχωρήθηκα! Πόσο μάλλον για σένα, που τα έχασες όλα! Ξέρεις τί σημαίνει να τα αφήνεις όλα και να βρίσκεσαι μόνος σ’ ένα Μοναστήρι;!...». 

     Τελικά, όπως έλεγε και ο Γέροντας Παΐσιος, μόνο «όταν μπαίνουμε στη θέση του άλλου, τότε συγγενεύουμε με τον Χριστό»!... Μόνο τότε!...

     Η ευχή και πρεσβεία ενός τέτοιου διαμαντένιου και μαρτυρικού Επισκόπου, να συνοδεύει τη ζωή, τον αγώνα και την πορεία όλων μας! Αμήν. 

[Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου: «Κόσμημα της Εκκλησίας (βίος και πολιτεία του αειμνήστου Μητροπολίτου Εδέσσης Καλλινίκου)», κεφ. 9ο, §9, σελ. 460, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), 1998¹.]