«ΚΑΤΕΒΑ, ΑΔΕΛΦΕ, ΝΑ ΦΑΜΕ ΜΑΖΙ!»...

«ΚΑΤΕΒΑ, ΑΔΕΛΦΕ,
ΝΑ ΦΑΜΕ ΜΑΖΙ!»...

      «Θυμάστε εκείνον τον πολύ απλό μοναχό που αξιώθηκε να φάει μαζί με τον Χριστό; Πριν γίνει μοναχός, ήτανε βοσκός. Και, το μόνο που τον ενδιέφερε, ήταν πώς θα σωθεί.
      Κάποτε, πέρασε από τα μέρη του ένας ερημίτης και του είπε, σαν παραίνεση και συμβουλή, τα εξής:"Αν θέλεις να σωθείς, να βαδίζεις πάντα τον ίσιο δρόμο". Αυτός, πάλι, πήρε κατά γράμμα τον λόγο του. Παίρνει λοιπόν έναν δρόμο και, για τρεις μέρες, βάδιζε όλο ίσια (!)..., ώσπου τελικά έφθασε σε ένα μοναστήρι. Εκεί ο ηγούμενος, όταν είδε τον πόθο που είχε για την σωτηρία του, τον έκανε αμέσως μοναχό και τον έβαλε να διακονεί μέσα στην εκκλησία.
      Μια μέρα, την ώρα που καθάριζε τον ναό, πέρασε ο ηγούμενος και τον συμβούλεψε "να κάνει καλά την δουλειά του". Εκείνος, αφού άκουσε τις συμβουλές, ρώτησε τον Γέροντα δείχνοντας προς τον Εσταυρωμένο: "Γέροντα, ποιός είναι αυτός που στέκεται εκεί πάνω; Έχω τόσες μέρες εδώ πέρα, και δεν κατέβηκε ούτε να φάει ούτε να πιει!". Έκπληκτος και ενεός ο ηγούμενος, θαύμασε την πρωτοφανή και μακαρία απλότητά του και γυρίζει και του λέει, αστεϊζόμενος: "Εγώ τον τιμώρησα να στέκεται εκεί πάνω, γιατί ...δεν έκανε καλά την δουλειά του"!!!
      Ο μοναχός, τον άκουσε χωρίς να πει τίποτε. Το βράδυ, όμως, πήρε το φαγητό του και κλείσθηκε μέσα στον ναό. Πήγε κάτω από τον Εσταυρωμένο και Του είπε με πόνο ψυχής: "Κατέβα, αδελφέ, να φάμε μαζί!". Τότε ο Χριστός κατέβηκε κι έφαγε μαζί με τον απλό μοναχό, και του υποσχέθηκε ότι θα τον πάρει στο σπίτι του Πατέρα Του, για να ευφραίνεται αιώνια. Πράγματι, μετά από λίγες μέρες ο απλός αυτός μοναχός κοιμήθηκε ειρηνικά. Βλέπετε, τέλεια άγνοια είχε, αλλά και τί αξιώθηκε να ζήσει, χάρη στην πολλή απλότητα και καθαρότητα που είχε!
      Για να αναπαυθεί η Χάρις του Θεού στον άνθρωπο, πρέπει να υπάρχει μέσα του αυτό το άδολο, το καθαρό. Όταν προηγηθεί η απλότητα και η καθαρότητα, με την θερμή πίστη και την ευλάβεια, φθάνει μετά ο άνθρωπος να έχει θεία γεγονότα και να γνωρίζει τα μυστήρια του Θεού, χωρίς να έχει γνώσεις. Γιατί, τότε, φιλοξενείται μέσα του η Αγία Τριάδα και, με τον θείο φωτισμό που έχει, βρίσκει εύκολα τα κλειδιά των θείων νοημάτων και ερμηνεύει το πνεύμα του Θεού, πολύ απλά και φυσικά, χωρίς διανοητικό πονοκέφαλο».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924–1994)

[Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: «Λόγοι Ε' – Πάθη και Αρετές», ενότητα 2η, μέρος 4ο, κεφ. 1ο, σελ. 273–274, έκδ. (α') Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης, Δεκέμβριος 2006.]