Η «ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΟΥΛΑ» ΕΥΓΕΝΙΑ

Η «ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΟΥΛΑ» ΕΥΓΕΝΙΑ

     Η αγιασμένη αυτή Γερόντισσα καταγόταν από την νήσο Κάλυμνο και μάλιστα από το χωριό Άργος όπου βρισκόταν και το Κάθισμα των Αγίων Αποστόλων, Μετόχι της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, της Πάτμου.

     Σε νεαρότατη ηλικία, αναχώρησε για το ιδιόρρυθμο Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, στην Πάτμο. Εκεί, εγκαταβίωσε σε ένα λιτότατο κελλί και επιδόθηκε σε μεγάλους ασκητικούς αγώνες και, προπαντός, στη διακονία των εμπερίστατων συνανθρώπων της που κατέφευγαν στο Μοναστήρι.

     Έκανε εργόχειρα στον αργαλειό (υφαντά, σεντόνια, χράμια κτλ). Από τα χρήματα που κέρδιζε κρατούσε πολύ λίγα για τις ανάγκες της και τα υπόλοιπα τα μοίραζε σε πτωχές οικογένειες. Επίσης, ήταν χειροπράκτης άριστη. Θεράπευε με την προσευχή και την τέχνη της τα σπασίματα, τα διαστρέμματα κτλ, και έκανε φυσιοθεραπείες εντελώς δωρεάν. «Διάβαζε» τον καιρό και έτσι πολλές φορές γλύτωνε την περιουσία των πτωχών αγροτών από τις θεομηνίες. Μα, πάνω απ’ όλα, διακρίθηκε για την ασκητική της αγάπης που εφάρμοζε.

     Στο κελλί της φιλοξενούσε για πολλά χρόνια μια κοπέλα πού ’χε χάσει τα λογικά της από ερωτική απογοήτευση. Η νέα αυτή –που ονομαζόταν Ειρήνη– ήταν πολύ όμορφη και είχε αρραβωνιαστεί κάποιον που την εγκατέλειψε για κάποια φίλη της. Η νέα, μη έχοντας κανένα πνευματικό στήριγμα, έπεσε σε μελαγχολία και έχασε τα λογικά της.

     Αυτός ο νευρικός κλονισμός την έκανε επιθετική και απότομη. Έτσι, οι δικοί της την έφεραν στο Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής με την ελπίδα να θεραπευτεί. Την ανέλαβε, λοιπόν, η φιλάνθρωπος και υπομονετική αδελφή Ευγενία, η οποία, την αγκάλιασε και της προσέφερε την αγάπη της, χωρίς φειδώ.

     Εκτός από την παρουσία της, η μακαρία Γερόντισσα Ευγενία, έπρεπε να αντιμετωπίσει και τα νεύρα της Ειρήνης. Διότι πολλές φορές η νέα την χτυπούσε ή έκανε φασαρίες. Κάποτε-κάποτε, άδειαζε κατάχαμα και το δοχείο της νυκτός.

     Η Γερόντισσα Ευγενία, με πολλή προσευχή και αγόγγυστα δεχόταν τα πάντα για να οικονομήσει την άτυχη νέα. Πολλές φορές την χαμογελούσε, την χάιδευε και της τραγουδούσε το αγαπημένο της τραγουδάκι, που το έλεγε όλη η Πάτμος, υμνώντας την ομορφιά της Ειρήνης, προτού σαλέψουν τα λογικά της βέβαια.

     Της έλεγε: 
     –Έλα-έλα Ρηνάκι μου, να σου πω το τραγουδάκι σου:

«Παλληκάρια ἀρματωθεῖτε,
στοῦ Κονόμου νὰ σταθῆτε,

νὰ περάσῃ τὸ τραντόρι,

τοῦ Κατίγκου ἡ πρωτοκόρη!».

     Τόσο ανεξάντλητη, ήταν η αγάπη της Γερόντισσας Ευγενίας!

     Στην άσκηση της αγάπης και τη φιλανθρωπία, η Γερόντισσα Ευγενία, ήταν ποταμός ακένωτος. Όλοι θυμούνταν την ελεημοσύνη και την καλωσύνη της. Γι’ αυτό και όλοι τής εύχονταν: «Να αγιάσουν τα χέρια σου, Γεροντισσούλα μου!».

     Εκοιμήθη σε ηλικία 90 περίπου ετών, στα τέλη της δεκαετίας του 1960.

     Και, όντως, αγίασαν τα χέρια της! Κατά την εκταφή της, που έγινε από τον ιερομόναχο Πρόχορο, ενώ το σώμα της βρέθηκε λιωμένο, εντούτοις τα ελεήμονα χέρια της ήταν άφθαρτα και ευωδιάζοντα! Και έτσι διατηρούνται μέχρι σήμερα στο Ιερό Κάθισμα των Αγίων Αποστόλων στα Λουκάκια…

※

[Ιερομονάχου Δημητρίου Καββαδία:

«Μοναζουσών Σύναξις

(Θαυμαστόν Γυναικείον Γεροντικόν

του εικοστού αιώνος)»,

μέρος α΄, κεφ. 33ο, σελ. 305–306,

Εκδοτική Παραγωγή «Επτάλοφος»,

Αθήνα, Απρίλιος 2005¹.]

※