Ο ΜΟΝΟΣ ΜΟΝΟΣ

Ο ΜΟΝΟΣ ΜΟΝΟΣ

Ένα άφιλο, οχληρό και μακρόσυρτο δίπρακτο λαμβάνει χώρα στην κλειστή ενδοχώρα της καρδιάς. Ανύπαρκτος και φευγάτος ο κόσμος· όλη του η ζωή και ο παλμός στην ανάμνηση. Μάρτυρας, παίχτης, κριτής και θεατής ο εαυτός μας: τετράπτυχη η οδύνη. Κουβάρι οι λογισμοί, κομίζουν σκέτη κόπωση με τη ματαιότητά τους. Κάθε μη αιώνιο κουράζει τη ψυχή. Κάποτε, κάπου το άκουσα αυτό, σε κάποιον το είπα, κάπως το ένοιωσα εντός μου και τώρα δεν το ξεχνάω με τίποτα. Στη μελέτη των αντιφάσεων των λογισμών κρύβεται η δική μας αποδυνάμωση· όλη η εξάντληση που δεν υποχωρεί, όσο δεν ξεθωριάζει το ψέμα που τη γέννησε, το ψέμα που μας κυρίευσε ολοσχερώς. Αλάλητη η σκέψη γίνεται σκαιό φερέφωνο της ενδόμυχης απόγνωσης. Η μία στέκεται αβυσσαλέος όμηρος της άλλης. Η πρώτη υπονομεύει την παρουσία της δεύτερης, αλλά και οι δύο ενισχύονται «αδελφικά». Όμως δώσ’ μου, Χριστέ, τη δύναμη και την ικάνωση να είμαι ή ο δραπέτης ή ο νικητής τους. Εσύ, μονάχα ξέρεις· γιατί Εσύ ήσουν ο μόνος Μόνος επί γης…

π. Δαμιανός