ΜΕΣΗ ΚΑΙ
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΔΟΣ
Τα
άκρα ζωγραφίζουν πάντα τον πειρασμό μας. Όταν μένουμε, πικραινόμαστε, αδημονούμε,
δυσανασχετούμε και επικρίνουμε. Όταν φεύγουμε, δεν ακούμε κανέναν και τίποτα· η
λαχτάρα της αυτονομίας μας κλείνει χαρούμενα τις πόρτες. Όταν κάνουμε τη
δρασκελιά και είμαστε μακριά, θυμόμαστε, κατανοούμε περισσότερο και συγχωρούμε.
Τελικά ποιος μπορεί να πάρει τις απαραίτητες αποστάσεις, όταν ζει κάτι με κάποιους
σε άμεση και αναπόφευκτη εγγύτητα; Αλλά και ποια ποθητή εγγύτητα μπορεί να πείσει
ότι όντως υπάρχει, ενεργής και δραστική, όταν υπάρχει επιβεβλημένη απόσταση; Οι
σχέσεις ως συνήθως κομίζουν και εκφράζουν απαιτήσεις που συρρικνώνουν και
απορούν την καρδιά. Αλλά ποια καρδιά μπόρεσε και αναπτύχθηκε δίχως αυτές; Η
ελευθερία του προσώπου ακροβατεί παράδοξα· ανάμεσα στη μοναξιά και την
κοινωνία. Η λεγόμενη «μέση και βασιλική οδός» τελικά είναι ο πιο μεγάλος άθλος
του καθενός…
π. Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου