«ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΤΥΧΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ»

«ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΤΥΧΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ»

     «Διάβασα για μια ατυχή περίπτωση σ’ ένα εργοστάσιο αεροπλάνων. Ένας μηχανικός δοκίμαζε τη λειτουργία ενός νέου αεριωθουμένου. Ενώ περιφερόταν και παρατηρούσε τη μηχανή που ήταν σε κίνηση, από απροσεξία μπήκε στο ωστικό ρεύμα του αέρα, το οποίο τον άρπαξε και, σηκώνοντάς τον από τη γη, τον παρέσυρε προς την κατεύθυνση του ισχυρού κινητήρα. Ο βοηθός του μηχανικού, βλέποντας τη σκηνή αυτή, αμέσως σταμάτησε τη λειτουργία της μηχανής. Όταν πλησίασε τον συνάδελφό του που είχε πέσει στο έδαφος, τον βρήκε νεκρό.

     Κατά παρόμοιο τρόπο παρατηρείται στον άνθρωπο που επιποθεί την προσευχή. Μπορεί και αυτός να αρπαχθεί από την ορμή της και να αποκοπεί από τον κόσμο αυτό. Όταν επιστρέψει από την αρπαγή αυτή, είναι ήδη “νεκρός” για τα εμπαθή ενδιαφέροντα και τις υλικές αποκτήσεις: Δεν θα επιδιώξει πια κανενός είδους καριέρα· δεν θα λυπηθεί υπερβολικά για την απόρριψή του από τους άλλους, ούτε θα επαρθεί όταν τον επαινούν· λησμονεί το παρελθόν, δεν προσκολλάται στο παρόν, ούτε μεριμνά για το επίγειο μέλλον. Νέα ζωή, γεμάτη Φως, αποκαλύφθηκε μέσα του· οι αφελείς διασκεδάσεις που απασχολούν το μέγιστο πλήθος των ανθρώπων παύουν να τον ενδιαφέρουν. Και, αν κριτήριο για την ποιότητα της ζωής θεωρούμε όχι την ποσότητα των ευχάριστων ψυχοφυσικών συναισθημάτων, αλλά το βάθος της γνώσεώς μας για τις κοσμικές πραγματικότητες και κυρίως για την Πρώτη και Έσχατη Αλήθεια, τότε θα κατανοήσουμε το κεκρυμμένο περιεχόμενο των λόγων του Χριστού, “εἰρήνην τὴν Ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν”, που ειπώθηκαν στους Αποστόλους λίγες μόνον ώρες πριν τον θάνατό Του πάνω στον Σταυρό. Η ουσία της ειρήνης του Χριστού έγκειται στην τέλεια γνώση του Πατρός. Αυτό ισχύει και για ’μας. Αν γνωρίζουμε την Αιώνια Αλήθεια –το θεμέλιο όλου του Είναι– τότε όλες οι αγωνίες μας θα αγγίζουν μόνον την περιφέρεια της ζωής μας, ενώ μέσα μας θα βασιλεύει η ειρήνη του Χριστού. Καμμιά πρόσκαιρη ευδαιμονία δεν θα μπορέσει να μας δώσει την αληθινή ειρήνη, αν εμείς μένουμε στην άγνοια της Αρχής όλων των αρχών.

     Όταν ο πόθος να προσεγγίσουμε τον Θεό φλέγει την καρδιά μας, τότε η προσευχή μάς καθαρίζει από καθετί αλλότριο και η ορμή μας συγκεντρώνεται στον Ζητούμενο Κύριο. Όταν συμβεί αυτό, είναι δυνατόν να χάσουμε την αίσθηση του σώματός μας και του υλικού κόσμου που μας περιβάλλει. Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς ακριβώς γίνεται αυτό, αλλά γνωρίζω ότι δεν δόθηκε σε όλους να διαβούν αυτό το κατώφλι. Πολλοί, όταν φθάσουν στο όριο αυτό, καταλαμβάνονται από φόβο και υποχωρούν. Μερικοί, απορροφημένοι από την προσευχή, δεν παρατηρούν τίποτε, και μ’ έναν ακατανόητο γι’ αυτούς τρόπο “αρπάζονται” σε άλλη σφαίρα του Είναι, λησμονώντας τη γη. Το χέρι του Θεού ενεργεί στην περίπτωση αυτή με τέτοια λεπτότητα, ώστε ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται καθόλου τη στιγμή αυτή καθεαυτήν, όπως ακριβώς συμβαίνει κατά το φυσιολογικό πέρασμα στον ύπνο. Και μόνον αφού επιστρέψει στη συνήθη αίσθηση του κόσμου, ανακαλύπτει ότι το πνεύμα του εξήλθε από τη συνήθη μορφή υπάρξεως και ενώθηκε με τον Θεό. 
     Μετά το γεγονός αυτό, όλα τα επίγεια κατανοούνται ως παροδικά και εύθραυστα. Και η ψυχή κατανοεί, ως νόημα του Είναι της, την “ἐν τῶ Θεῷ” διαμονή της στην αιωνιότητα».

ΑΡΧΙΜ. ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ

(1896–1993)

※

[Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ):

«Ὁψώμεθα τὸν Θεὸν καθὼς ἐστι»,

κεφ. στ΄, σελ. 90–92,

Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου,

Έσσεξ Αγγλίας 2010¹⁰.]

※