ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΑΙΤΗΣΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΘΕΟ «ΕΝ ΕΤΕΡΑ ΜΟΡΦΗ»

ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΑΙΤΗΣΗ

σ’ ἕναν Θεὸ «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ»

     Με τη συμβίωση και συμπαράσταση των Αγίων που προηγήθηκαν πριν από σένα, μαθαίνεις να αγωνίζεσαι. Βλέπεις πώς πάλεψαν. Πώς αντιμετώπισαν τον εχθρό. Πώς πολιτεύθηκαν με τις ανθρώπινες αδυναμίες. Πόσο σκληροί φάνηκαν στον εαυτό τους· ασκήθηκαν και δεν απέδωσαν την επιτυχία στον δικό τους κόπο αλλά στη Χάρη του Θεού.

     Στο τάνυσμα του σταυρού (των δοκιμασιών και των θλίψεων) η ψυχή διαστέλλεται για να χωρέσει τον Αχώριστο. Με το πένθος συντρίβεται, για να δεχθεί την ουράνια παράκληση που την οδηγεί στον θείο γάμο: «Στην αρχή του πένθους μας (εξαιτίας των θλίψεων, των δοκιμασιών και των πειρασμών που δοκιμάζουμε), μοιάζει (κατά κάποιο τρόπο) σαν να ζητάει από ’μας ο Θεός έναν (μυστικό) αρραβώνα μαζί Του. Το δε τέλος αυτού του πένθους, θυμίζει νυμφική ένωση μέσα σε μία τέλεια αγνεία (πνευματικής καθαρότητας)» (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).

     Αν ακολουθήσεις τη ζωή και τις προτροπές των Αγίων. Αν αξιωθείς εσωτερικά να ηρεμήσεις. Να ανέχεσαι τους άλλους –«Ας αδικηθείς παρά να αδικήσεις» (Ακολουθία Μεγάλου Σχήματος). Να μην απορρίπτεις κανένα. Να συγχωρείς όλους, να τους έχεις στην καρδιά σου. Να προσεύχεσαι με όλη σου τη δύναμη γι’ αυτούς, άσχετα αν σε πληγώνουν. Να μην μπορείς να πληγώνεις, να είσαι ανίκανος για κάτι τέτοιο. 
     Να ακολουθείς τον Κύριο στον Γολγοθά: 
     «Ήτανε περιφρονημένος από τους ανθρώπους κι εγκαταλελειμμένος· Άνθρωπος φορτωμένος θλίψεις, του πόνου Σύντροφος· έτσι, που να γυρίζουν απ’ αλλού οι άνθρωποι το πρόσωπό τους. Τον αγνοήσαμε σαν νά ’ταν ένα τίποτα· Του δώσαμε την καταφρόνια μας κι ούτε μια στάλα εκτίμηση» 
(Ησ. νγ΄ 3). 
     Να είσαι πληγωμένος και να ξέρεις να υπομένεις τον πόνο. 
     Να σου είναι γνώριμος και αποδεκτός ως τόπος και τρόπος υπάρξεως ο σταυρός. 

     Τότε ο Κύριος θα έλθει οπωσδήποτε κάποτε με τον τρόπο που Εκείνος γνωρίζει. Θα σε βρει, θα σου ακουμπήσει το κεφάλι το πονεμένο («ἥψατο τοῦ λεπροῦ» – Ματθ. η΄ 3). Θα σου μιλήσει. Θα μπει μέσα σου σαν φως, σαν ανάπαυση, σαν παράδεισος. Θα Τον καταλάβεις, θα Τον νοιώσεις, θα ζεις πια το πάθος και την Ανάστασή Του. Θα βρίσκεσαι μέσα στην εικόνα της Αναστάσεως· της «εἰς Ἅδου καθόδου». Η εικόνα αυτή θα εκφράζει τη ζωή σου. Ο Χριστός διαρκώς θα σε τραβά από το χέρι, θα σε φέρνει σε φως, στην ελευθερία, σε πορεία ατελεύτητη, που είναι Αυτός. 

     Καταλαβαίνεις τότε τους λόγους του Κυρίου: 
     «Ολ’ αυτά δεν έπρεπε να τα πάθει ο Χριστός κι έπειτα να δοξασθεί;» (Λουκ. κδ΄ 26). 
     Έπρεπε να πάθει ο Χριστός και να βγει «ὡς Νυμφίος» από τον Τάφο. Μυστήριο μέγα!

     Νοιώθεις ότι έπρεπε να πάθεις, να πονέσεις, να πεθάνεις στη γη σαν τον σπόρο, για να βλαστήσει από μέσα σου κάτι που δεν παρέρχεται. 

     «Είμαι πλασμένος για κάτι συγκεκριμένο», έλεγε ένας μοναχός, «για κάτι άπιαστο, αθεώρητο με γυμνό οφθαλμό και ταυτόχρονα ένσαρκο. Το ξέρω, το πιστεύω, το ζω. Όταν απ’ αυτό απομακρύνομαι, τα χάνω όλα –ψυχικά και σωματικά. Όταν βρίσκομαι σ’ αυτό, ριζώνω, τα βρίσκω όλα –την υγεία της ψυχής και του σώματος. Όντας μόνος, είμαι “ἐν κοινωνίᾳ” με τους Αγίους· όντας με πολλούς, τρέφομαι από την άχραντη πηγή που βρύει στην εσωτέρα έρημο. Ο σεβασμός προς αυτό το ελάχιστο και μέγιστο, πραγματοποιείται με το να βγαίνω διαρκώς στο ύπαιθρο απροστάτευτος· με το να ζητώ να γίνει το θέλημά Του ανά πάσα στιγμή και μόνο. Να το ζητώ, όχι με το στόμα και τη φωνή, αλλά με όλη μου τη διαγωγή ολοχρονίς». 

     Και όταν ζητάς να γίνει το θέλημά Του, όταν όλη σου η ύπαρξη είναι μια ματωμένη αίτηση, αυτό γίνεται. Αλλά αυτό το «γίνεται» δεν μπορείς να το προσδιορίσεις. Μπορεί να γίνει με το να γίνει ή με το να μη γίνει. Μπορεί πριν τελειώσει η αίτησή σου, να έλθει η απάντηση. Μπορεί όμως και να περιμένεις χρόνια, να εξαντληθείς, να απογοητευθείς, να τελειώσεις, να εξαφανιστείς. Και τότε, που δεν περιμένεις πια τίποτε –ούτε εσύ, ούτε οι άλλοι– να έλθει ο Ίδιος να σε αναστήσει, να σε πάρει μαζί Του, σε πορεία καινή. 
     Τότε καταλαβαίνεις γιατί καθυστέρησε για σένα· πώς ήταν μαζί σου «ἐν ἑτέρα μορφῇ» (Μαρκ. ιστ΄ 12) και όταν δεν είχε έλθει και εσύ Τον περίμενες…

※

[Αρχιμ. Βασιλείου

Προηγουμένου Ιεράς Μονής Ιβήρων

«Κάλλος και ησυχία στην Αγιορείτικη Πολιτεία»,

κεφ. 3ο, σελ. 39–41,

Ιερά Μονή Ιβήρων,

Άγιον Όρος, Δεκέμβριος 1999¹·
Σημ.: όλες οι επεξηγηματικές παρενθέσεις 
και η μεταφορά των κειμένων στη δημοτική, 
είναι δικές μας και δεν ανήκουν στον συγγραφέα.]

※