«Ο,ΤΙ
ΘΕΛΕΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!...»
«Κατά τους μαύρους χρόνους της Κατοχής και του
Ανταρτοπολέμου, –δόξα τῷ Θεῷ!–,
εγνώρισα ότι η θρησκεία μας είναι ζωντανή σ’ εκείνους που πιστεύουν με αγνή
καρδιά.
Κατά την εποχή των Ιταλών, το
1942, Φεβρουάριος μήνας και ημέρα Κυριακή, και μετά το τέλος της Θείας
Λειτουργίας, ήρθε Ιταλικός Στρατός στο χωριό μου (“Βάνια” ή “Πλάτανος”
Τρικάλων), και ζητούσαν να παραδώσουν όπλα όσοι κατείχαν.
Προηγουμένως τα μάζεψα όλα εγώ και τα παρέδωσα στους υπευθύνους.
Έρχονται για δεύτερη φορά (οι Ιταλοί) και ζητούν πάλι όπλα. Εν τω μεταξύ,
έπιασαν 24 άτομα και τα ετοίμαζαν για το εκτελεστικό απόσπασμα. Το χωριό,
πανικοβλήθηκε από την επικρεμάμενη συμφορά. Ελπίδα σωτηρίας, δεν υπήρχε τότε.
Μας έμεινε μονάχα η βοήθεια του Θεού.
Τρέχω αμέσως στον Ναό μου, στον Ναό των Αγίων Ταξιαρχών. Εκεί, όπου άπειρα θαύματα έχουν κάνει και, παρακαλώ γονυπετής, από το βάθος της καρδιάς μου και με πολλά δάκρυα, να δείξουν τώρα το θαύμα τους και να απαλλαγούν αυτά τα 24 άτομα “από του Χάρου τα δόντια”! Το “τί” είπα στην προσευχή μου, ούτε μπορώ να θυμηθώ! Το μόνο που αισθανόμουν μέσα μου, ήταν, ότι οι Άγιοι Ταξιάρχες μού έδιναν δύναμη και θάρρος και ότι όλα θα εξελιχθούν κάτω από την προστασία τους.
Παίρνω, λοιπόν, την απόφαση και τρέχοντας παρουσιάζομαι στον Ιταλό Αξιωματικό, την ώρα ακριβώς που το καραβάνι των μελλοθανάτων βάδιζε στον δικό του “γολγοθά”, και λέω:
–Υπογράφω, εγώ, υπεύθυνα, ότι αυτοί δεν έχουν όπλα!
Μόλις με είδε ο Αξιωματικός, σταμάτησε, και αφού με χαιρέτισε, γυρίζει και μου λέει:
–Ό,τι θέλει ο παπάς θα γίνει!...
Τους λέω:
–Αν είναι δυνατόν, ν’ αφήσετε αυτά τα 24 άτομα ελεύθερα, γιατί είναι αθώα!...
Συμφώνησαν.
–Για χάρη του παπά σας, σας χαρίζω την ζωή! είπε ο Ιταλός αξιωματικός.
Απερίγραπτη η χαρά τους, αλλά και η δική μου, γιατί τους άφησαν να φύγουν!
Βλέπετε, πόση δύναμη, έχει η προσευχή;!
Τρέχω αμέσως στον Ναό μου, στον Ναό των Αγίων Ταξιαρχών. Εκεί, όπου άπειρα θαύματα έχουν κάνει και, παρακαλώ γονυπετής, από το βάθος της καρδιάς μου και με πολλά δάκρυα, να δείξουν τώρα το θαύμα τους και να απαλλαγούν αυτά τα 24 άτομα “από του Χάρου τα δόντια”! Το “τί” είπα στην προσευχή μου, ούτε μπορώ να θυμηθώ! Το μόνο που αισθανόμουν μέσα μου, ήταν, ότι οι Άγιοι Ταξιάρχες μού έδιναν δύναμη και θάρρος και ότι όλα θα εξελιχθούν κάτω από την προστασία τους.
Παίρνω, λοιπόν, την απόφαση και τρέχοντας παρουσιάζομαι στον Ιταλό Αξιωματικό, την ώρα ακριβώς που το καραβάνι των μελλοθανάτων βάδιζε στον δικό του “γολγοθά”, και λέω:
–Υπογράφω, εγώ, υπεύθυνα, ότι αυτοί δεν έχουν όπλα!
Μόλις με είδε ο Αξιωματικός, σταμάτησε, και αφού με χαιρέτισε, γυρίζει και μου λέει:
–Ό,τι θέλει ο παπάς θα γίνει!...
Τους λέω:
–Αν είναι δυνατόν, ν’ αφήσετε αυτά τα 24 άτομα ελεύθερα, γιατί είναι αθώα!...
Συμφώνησαν.
–Για χάρη του παπά σας, σας χαρίζω την ζωή! είπε ο Ιταλός αξιωματικός.
Απερίγραπτη η χαρά τους, αλλά και η δική μου, γιατί τους άφησαν να φύγουν!
Βλέπετε, πόση δύναμη, έχει η προσευχή;!
Ο Κύριος, λέει: “Αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται
ὑμῖν· ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε· κρούετε καὶ ἀνοιγήσετε ὑμῖν” (Ματθ. ζ΄ 7)».
ΙΕΡΕΥΣ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΣ (1902–1975)
[Από το βιβλίο: «Παπα–Δημήτρης
Γκαγκαστάθης (1902–1975, Βίος–Θαύματα–Νουθεσίαι–Επιστολαί)», κεφ. α΄, σελ.
43–44, εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσ/νίκη 19902 .]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου