Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΣΤΟΡΑ

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ

ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΣΤΟΡΑ

     Όταν πρωτοπήγα στο Άγιον Όρος, έλεγα: «Πού βρίσκονται όλοι αυτοί οι Άγιοι που έζησαν σ’ αυτά τα μέρη; Αυτοί με τις μακριές γενειάδες, οι σεβάσμιοι;…». Όμως, προς έκπληξή μου, όταν συνάντησα τον Πατέρα Πορφύριο (1906–1991), μου απάντησε αμέσως: «Θεόδωρε (αυτό ήταν το κοσμικό μου όνομα), εσύ λες: “Πού είναι αυτοί οι Άγιοι με τις μακριές γενειάδες”! Εκεί είναι, μαζί σας! Κι ας μην τους βλέπετε· κυκλοφορούν ανάμεσά σας!...». Μετά τη φυγή του (την κοίμηση Αγίου Πατρός Πορφυρίου), όπως ένοιωθα τον ίδιο, επειδή είχα άμεση επικοινωνία με αυτόν, έτσι ένοιωθα και τους άλλους Αγίους κοντά στη ζωή μου.

     Τώρα βρέθηκε στη ζωή μου και ο Άγιος Νέστορας, τον οποίον υπερβολικά ευλαβούμαι και αγαπώ και νιώθω έντονα την παρουσία του, μετά απ’ όσα μου έδειξε, πιστεύοντας ότι με καθοδηγεί και με προστατεύει. Θέλω να τον αισθάνονται και όλοι οι αθλητές (όπως ήμουν παλιά κι εγώ έξω στον κόσμο) ζωντανό δίπλα τους, μια και η Εκκλησία μας τον όρισε ως προστάτη των αθλητών. Να ζητούν τις πρεσβείες του στους αγώνες τους…

     Θυμάμαι, πηγαίνοντας να προσκυνήσω μια μεγάλη εικόνα του Αγίου Δημητρίου, που τον είχε ένθρονο, δίπλα του στεκόταν ο Άγιος Νέστωρ, ο μαθητής του. Τραβούσε την προσοχή μου πάντα ο Άγιος Δημήτριος, χωρίς να δίνω την πρέπουσα σημασία στον Άγιο Νέστορα. Ήταν σαν μην απέδιδα τον απαραίτητο σεβασμό στον Άγιο Νέστορα, γιατί αυτός ήταν που ευαρέστησε τον Άγιο. Ζητώ από τον Άγιο Νέστορα να συγχωρέσει την άγνοιά μου και τώρα προσπαθώ να τον τιμήσω, θέλοντας να επανορθώσω το λάθος μου μέσα απ’ αυτή την προσπάθεια να γίνει γνωστός για την αρετή του και για την αγάπη του προς τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη, τον προστάτη της Θεσσαλονίκης. Ευχόμαστε στον Άγιο Νέστορα να προστατεύει και να ευλογεί όλους τους αθλητές της Ελλάδος […], αλλά και όλους τους Χριστιανούς για τον καλό αγώνα των αρετών και να μας αξιώσει να είμαστε αφοσιωμένοι στους πνευματικούς μας οδηγούς, όπως αφοσιωμένος είναι κι αυτός προς τον Άγιο Δημήτριο. Έτσι, πήρε την ευλογία του· την ευλογία δηλαδή του Θεού, που είναι το παν.

     Επίσης, θα ευχόμαστε τον Άγιο Νέστορα και όλους τους Αγίους μας, να μη τους έχουμε μόνο στις εικόνες και τα προσκυνητάρια, αλλά και στην καρδιά μας. Έτσι μας θέλουν οι Άγιοι, ο Θεός μας. Κάποιοι απορούν: “Πού είναι οι Άγιοι;”, επειδή δεν τους βλέπουμε. Οι Άγιοι, όταν ζούσανε εδώ κάτω στη γη, ήταν όπως το δροσερό νερό. Ο χρόνος και η ζέστη το μετατρέπουν από υγρά κατάσταση σε αέρια, που ανά πάσα στιγμή πάλι μπορεί να μετατραπεί σε υγρά κατάσταση. Έτσι και οι Άγιοι· τώρα είναι πνεύματα. Αφού προηγουμένως θυσιάσανε τα σώματά τους για την αγάπη στον Χριστό, ανά πάσα όμως στιγμή δείχνουν τη ζωντανή παρουσία τους πάλι σ’ εμάς, ώστε να μας ζωογονούν όπως το δροσερό νερό. […]

     Ο Άγιος Νέστορας είναι μεγάλος άγιος και μάρτυς, αλλά κοντά στην εορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, τόσο λίγο τιμάται! Δεν γνωρίζω γιατί, αλλά ιδιαίτερα πολύ με εμπνέει και συγκινεί. Έχει όλη τη δυναμική και ηρωική έφεση και απόφαση για να αθληθεί και να αντιπαραταχθεί με τον βάρβαρο γίγαντα, τον Λυαίο, αλλά μέσω της ευλογίας – ευχής του Αγίου Δημητρίου, υπερασπιζόμενος βασικά την πίστη του διωκομένου Χριστού μας και των χιλιάδων μαρτύρων Του.

     Για τη ζωή του Αγίου Νέστορος ελάχιστα γνώριζα και αυτά μέσα από το βίο του Αγίου Δημητρίου. Δυστυχώς, και στο βίο του Αγίου Δημητρίου λίγα αναφέρονται για τον μαθητή του. Αμέτρητες φορές έψαλα το απολυτίκιο του Αγίου Δημητρίου, αμυδρά όμως ένοιωθα το μεγαλείο του Αγίου Νέστορος. Επισκεπτόμουνα την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο ιστορικό Κελί του Χατζηγιώργη, που βρίσκεται στην Κερασιά του Αγίου Όρους. Εκεί κοντά ζούσε κι ένας μοναχός, γνωστός μας, με τ’ όνομα Νέστορας. Το Κελί αυτό ήταν το δεύτερό μας σπίτι, μετά τον Άγιο Γεώργιο των Καυσοκαλυβίων. Εκεί έζησαν πολλοί Άγιοι, όπως μου είπε προσωπικά σε μία μου συνάντηση μαζί του ο Άγιος Γέρων Παΐσιος (1925–1995). Μου τους ανέφερε και ονομαστικά: «Ο Γέρων Αυξέντιος, ο παπα–Νεόφυτος ο Πνευματικός και ο Όσιος Χατζηγιώργης», αλλά και στις μέρες μας ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος. Ο Άγιος Δημήτριος είναι παλιά και κατανυκτική εκκλησία. Βρίσκεται σ’ ένα από τα ωραιότερα μέρη του Αγίου Όρους, στους πρόποδες του Άθωνα, σε υψόμετρο 700 μέτρων με οργιώδη βλάστηση και πολλά νερά. Έχοντας ως αφετηρία τον Άγιο Δημήτριο, επισκεπτόμουν όλα αυτά τα άγια μέρη, με πολύ αγάπη και ενθουσιασμό. Λυπόμουνα μερικές φορές που, έστω και αργά το σούρουπο, έπρεπε να γυρίσω πάλι για να διαβάσουμε με τους πατέρες στην κατανυκτική εκκλησία τον εσπερινό και το απόδειπνο.

     Η ζωή των μοναχών του Αγίου Όρους ξεκινά με το να χαιρετούν τους Αγίους και τελειώνει με το να τους ξαναχαιρετούν. Έτσι, όποτε βρισκόμουν εκεί, πάντα ερχόμουν πολύ κοντά με τον Άγιο Νέστορα. Μερικές φορές ζούσα και μεγάλα διαστήματα σε αυτή την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Στη νοτιοανατολική πλευρά της χερσονήσου του Αγίου Όρους υπάρχουν διάσπαρτα Κελιά με θέα το Αιγαίον Πέλαγος. Τις μέρες που έχει δυτικό άνεμο, η καθαρότητα της ατμόσφαιρας είναι πολύ μεγάλη και δεν χορταίνεις να ατενίζεις τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους, σε συνδυασμό με τις ομορφιές του Αγίου Όρους. […]

     Μου έλεγε ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος, στο διάστημα αυτό της παραμονής μου: «Να δοξάζεις το Θεό, παιδί μου, που βρίσκεσαι σε αυτό το μέρος!». Μάλιστα, η συγκεκριμένη περιοχή του Αγίου Όρους λέγεται «Ιερό Βήμα» για τη ξεχωριστή και μεγάλη αγιότητα που έχει. Μέχρι και σήμερα (σημ.: το έτος 2004) παραμένει αγνό και παρθένο μέρος, χωρίς δρόμους, αυτοκίνητα και πολυκοσμία. Ζεις μέσα στην ησυχία της προσευχής των αγνώστων ασκητών. Κάθε φορά, όταν έμπαινα στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και, αφού χαιρετούσα όλες τις εικόνες, στεκόμουν μπροστά σε μια πολύ μεγάλη εικόνα που την κοίταζα με θαυμασμό. Το αριστερό χέρι του Αγίου Δημητρίου ευωδίαζε. Μυροβλύτης Άγιος! Ήταν ένθρονος και δίπλα του στεκόταν σε στάση ικεσίας ο Άγιος Νέστωρ. Δεν χόρταινα να την κοιτάζω, ίσως επηρεασμένος κι από την ευωδία.

     Αμέσως μπροστά σε αυτή την εικόνα, έψελνα ικετευτικά το απολυτίκιό τους:
     «Μέγαν εὕρατο, ἐν τοῖς κινδύνοις, σὲ ὑπέρμαχον, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύνας τὸν Νέστορα οὕτως, Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος».

     Δεν ήθελα να φεύγω απ’ αυτή την εκκλησία! Χαιρόμουν να είμαι με τις ώρες σ’ αυτόν τον ναό. Και ενώ επισκέφτηκα τον ναό του Αγίου Δημητρίου αμέτρητες φορές, ήμουν ανύποπτος για το σχέδιο του Θεού γύρω από την ταπεινότητά μου και ότι θα με αξίωνε στο μέλλον ν’ ασχοληθώ ιδιαιτέρως με τη δόξα των Αγίων Του και, κυρίως, του Αγίου Νέστορος. Ήθελε ο Άγιος Δημήτριος να δοξαστεί και ο μαθητής του, ο Άγιος Νέστωρ, γιατί εμείς οι άνθρωποι εδώ κάτω στη γη γινόμαστε άδικοι ακόμη και προς τους Αγίους. Πρέπει να μάθουμε τη Δικαιοσύνη του Θεού και όχι των ανθρώπων. Χαιρόμουνα να το λέγω ιδιαιτέρως αυτό το απολυτίκιο, διότι ήμουν στραμμένος ψυχικά μόνο προς τον Άγιο Δημήτριο, ελάχιστα ένοιωθα το μεγαλείο του Αγίου Νέστορος. Έστω και με την άγνοιά μου όμως, υμνούσα και τον Άγιο Νέστορα. Οι Άγιοι δεν μας παρεξηγούν, γιατί είναι πολύ ταπεινοί. Τους αρκεί να δοξάζεται ο Θεός. Πόσο ταπεινά εργάζονται οι Άγιοι, χωρίς να το γνωρίζουμε! Πρέπει, όμως, με τον καιρό να διδασκόμαστε και ν’ ακολουθούμε τα ίχνη τους, την υπομονή τους, την ταπεινή ζωή τους. 

     Εάν προσέξουμε προσευχόμενοι τη ζωή του Αγίου Νέστορος, θα διαπιστώσουμε ότι ο άθλος του ήταν μέγας. Πρώτα–πρώτα, για το νεαρό της ηλικίας του και για την πολύ μεγάλη του πίστη προς τον Άγιο Δημήτριο, παρ’ όλο το λίγο χρονικό διάστημα γνωριμίας του με τον Άγιο. Και, τελευταία, για τη σταθερότητά του μέχρι την τελευταία στιγμή της πάλης του με τον Λυαίο, αποδεικνύοντας την τέλεια ωρίμανση και την αγωνιστική δύναμη που ένοιωθε και είχε μέσα του. Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι ο Άγιος Νέστορας αγάπησε τον Άγιο Δημήτριο ολοκληρωτικά. […] Βλέπουμε τον Άγιο Νέστορα ν’ αγωνίζεται μέχρι το τέλος και να λαμβάνει και τον στέφανο του μαρτυρίου μέσα στο στάδιο. Διότι, η ευλογία που έλαβε από τον Άγιο Δημήτριο έγινε γι’ αυτόν μία Πεντηκοστή. Και έτσι, ήταν πλέον «άνδρας τέλειος» (πρβλ. Εφεσ. 4:13–14).

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ 

π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΑΛΕΥΡΑΣ)

—  ΕΠΙΜΥΘΙΟ  —

«ΘΕΕ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΒΟΗΘΕΙ ΜΟΙ»

      Το βίο και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου μπορεί κανείς να τα βρει στα εκκλησιαστικά βιβλία κι ίσως δεν πρέπει να επεκταθούμε πιο πολύ εμείς εδώ. Εκείνο που πρέπει κάθε χριστιανός να κάμει σήμερα, είναι να μελετήσει και να διδαχθεί απ’ τα μαρτύρια του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Νέστορος υπομονή και γενναιότητα στις μεγάλες λύπες μας, στις στενοχώριες, στις αρρώστιες, στις περιστάσεις όπου μας πνίγει ο σύγχρονος, ο άδικος και σκληροτράχηλος ειδωλολάτρης κόσμος, που λατρεύει σαν θεό το χρήμα του και την εξουσία του, την περιουσία του και τις αδυναμίες του. Όταν μας πιέζουν με την κίβδηλη και βαριά μεγαλοπρέπειά τους οι άνθρωποι του μαμωνά (σημ.: οι ψεύτικοι άνθρωποι του χρήματος, της πονηρίας και της απάτης του κόσμου), να βλέπουμε τον μικρό Νέστορα και τον Δαβίδ και να μην φοβούμαστε τους σύγχρονους Λυαίους και Γολιάθ, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Εμείς να λέμε αυτό που είπε και ο Άγιος Νέστωρ: «Θεέ Δημητρίου, βοήθει μοι!». 

     Και τότε: είτε είσαι η αδύνατη χήρα, με τ’ ανήλικα ορφανά· είτε ο άρρωστος πατέρας, με μια φούχτα απροστάτευτα παιδιά· είτε η γριούλα η έρημη, μέσα σε μια κρύα κάμαρη· είτε ο ρογιασμένος τσομπάνος πέρα στο ξεχασμένο μαντρί, που σου στέλνουν μουχλιασμένο ψωμί κι αυτό μόνο μια φορά τη βδομάδα· είτε ο εργάτης και ο υπάλληλος, που σε εκμεταλλεύεται ο εργοδότης σου και πλουτίζει εκείνος με τον ιδρώτα σου, ενώ εσύ πεινάς και υποφέρεις· είτε είσαι, τέλος, ένας αδύνατος σε γνωριμίες κοινωνικές κι έχεις ν’ αντιμετωπίσεις εχθρούς σατανικά οπλισμένους (ακόμη και κάτω απ’ την υποκριτική ευσεβοφροσύνη τους!)· – όποιος και νά ’σαι, γύρισε τα μάτια και τα χέρια σου στον ουρανό και «ο Θεός του Δημητρίου» θα σε «βοηθήσει». Όσο κι αν φαίνεται πως ο Θεός ανέχεται καμιά φορά το άδικο και το στραβό, είναι Δίκαιος· και το πληρώνει με τον τρόπο και την ώρα που Εκείνος μόνο ξέρει.
     Όσο μεγάλος κι αν είναι ο Λυαίος, αν δεν είναι πάνω του ο φόβος και ο νόμος του Θεού, θα πέσει. Κι όσο μικρός κι αν είναι ο Νέστωρ, όταν έχει τον Θεό μαζί του, θα νικήσει.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ Β. ΠΑΣΧΟΣ

— Ἀπολυτίκιον. —

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

     Ἀθλητὴς εὐσεβείας ἀκαταγώνιστος, ὡς κοινωνὸς καὶ συνήθης τοῦ Δημητρίου ὀφθείς, ἠγωνίσω ἀνδρικῶς Νέστορ μακάριε· τῇ θεϊκῇ γὰρ ἀρωγῇ, τὸν Λυαῖον καθελών, ὡς ἄμωμον ἱερεῖον, σφαγιασθεὶς προσηνέχθης, τῷ Ἀθλοθέτῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

— Κοντάκιον. —

Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν.

     Ἀθλήσας καλῶς, ἀθάνατον τὴν εὔκλειαν, κεκλήρωσαι νῦν, καὶ στρατιώτης ἄριστος, τοῦ Δεσπότου γέγονας, ταῖς εὐχαῖς Δημητρίου τοῦ Μάρτυρος· σὺν αὐτῷ οὖν Νέστορ σοφέ, πρεσβεύων μὴ παύσῃ, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

— Μεγαλυνάριον. —

     Σθένος ἐζωσμένος ὑπερφυές, νικητὴς ἐγένου, ἐν ἀγῶσι Νέστορ σοφέ· ὅθεν ἀκηράτων, γερῶν ἠξιωμένος, μετὰ τοῦ Δημητρίου, ἡμῶν μνημόνευε.

※

[(1) Μοναχού (τώρα Ιερομονάχου)

π. Γεωργίου Αλευρά:

«Πνευματική Ολυμπιάδα»,

Κεφ. 1ο και 2ο, σελ. 27–34.

Εκδοτική παραγωγή «Επτάλοφος»,

Αθήνα 2004.
(2) Παντελή Β. Πάσχου:

«Έρως Ορθοδοξίας»,

Κεφ. Δ΄, §8, σελ. 386–387.

Εκδόσεις «Αποστολικής Διακονίας»,

Αθήναι, 1987⁴.

(3) Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,
πληκτρολόγηση κειμένων:
π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.