ΗΡΘΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΗΡΘΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

     Μόλις άρχισα να στοχάζομαι, να μαθαίνω, ν’ απορώ, να ρωτάω, να θυμάμαι, να ενδιαφέρομαι, ν’ αποστηθίζω, ν’ αφομοιώνω, να ενστερνίζομαι, να διερευνώ, να εμβαθύνω, να ανακαλύπτω, να φιλιώνω και να μοιράζομαι, να δωρίζω και να δωρίζομαι, να ψηλαφώ την έκπληξη της κοινωνίας, να μετέχω ουσιαστικά στη χαρά, να ζω ελεύθερα το μυστήριο της άχραντης ζωής, να σκιρτώ αυθόρμητα στο έκπαγλο μυστήριο της καρδιάς, ήρθε…

     Ήρθε!... Ήρθε το περήφανο, αυστηρό, στιβαρό και άτεγκτο σύστημα, να φτιάχνει ατέρμονα «φιλόστοργα» σχέδια για μένα· σχέδια αδιάφορα, κουραστικά. Ήρθε να χτίσει αίθουσες και κτήρια και συγκροτήματα για την τυπική και αδίψαστη περιφέρεια του εαυτού μου· ήρθε να στεγάσει τη σειρά και την ευταξία και τη συνεχώς υποσχόμενη «προκοπή» για την επιδερμίδα του εσώτατου είναι μου· ήρθε για να βαθμολογήσει τις επιδόσεις που επιτρέπει να φανούν ο φλοιός της ύπαρξής μου· ήρθε για να κρίνει εμένα –το πρόσωπο της ψυχής μου– σε όλες του τις ελεύθερες, φυσικές, αναπόδραστες ή ακατηγόρητες πτώσεις, μέσα σε κλειστούς πνιγηρούς αυλόγυρους· ανάμεσα σε ψηλούς συρμάτινους φράχτες που λιώνει ακατάπαυστα ο ήλιος της ελπίδας μου· ήρθε για να γύρει και να στάξει κάθε του απροσωπία επάνω στην απορημένη συνείδησή μου· ήρθε για να δωρίσει νάρθηκες μαθήσεως στην υπόστασή μου, υπόσταση που έμαθε να τρέφεται πάντα μόνο με λαχτάρες και πόθους για τον Θεό, για το αιώνιο, για το ωραίο, για το δυνατό που είναι ωφέλιμο· ήρθε για έναν αδύναμο και ανίσχυρο άνθρωπο που, πέρα από κάθε φτωχό και ανεπαρκή θεσμό, παραμένει ανεξιχνίαστος, ακατανόητος ή φευγαλέος.

     Γιατί, ποιος πραγματικά μπορεί να πειστεί σε κάτι, να δοθεί σε κάποιον ή να σταματήσει κάπου, εάν αυτό που συναντήσει δεν είναι η αγάπη;

π. Δαμιανός