Ο ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ

Ο ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ

(Μικρό παραπολιτικό σχόλιο)

     «Να είναι το “ναι” σας, “ναι”. Και το “όχι” σας, “όχι”!» μάς λέει διαχρονικά το ιερό Ευαγγέλιο (Ματθ. 5:37 και Ιακ. 5:12). Και ασφαλώς τούτο το θεϊκό ρήμα δε το λέει για τις αδιάβαστες ή διαβασμένες σελίδες Του, ούτε για την ηθικολογία των στρατωνικών πνευμάτων, ούτε για να δοθεί έναυσμα σε μια ανέξοδη και απρόσφορη ρητορεία. Ο λόγος αυτός είναι λόγος αιώνιος που αφορά άμεσα εμάς και που απευθύνεται στην ίδια τη ζωή μας, που έχει σχέση με την κάθε μας πράξη, την κάθε περίσταση, το κάθε εγκόσμιο επίπεδο που βρισκόμαστε, είτε προσωπικό είναι αυτό, είτε διαπροσωπικό είτε κοινωνικό είτε πολιτικό.

     Κι αυτό, εάν θέλουμε η ζωή μας να είναι όντως ζωή και όχι κάτι σαν ζωή ή στο περίπου σαν ζωή ή μια δήθεν ζωή. Γιατί αυτό που μας «έφαγε» και μας έχει «φάει» κυριολεκτικά, εδώ και τόσες δεκαετίες σαπίλας και παρακμής, είναι αυτό το «κάτι», αυτό το «σαν», αυτό το «περίπου» και αυτό το «δήθεν». Μάθαμε για χρόνια να πολωνόμαστε κρατώντας γερά να μη πέσει ο ετοιμόρροπος και ρημαγμένος τοίχος της κάθε πολιτικής ή κομματικής ηγεσίας· η οποία, από μια πανθομολογούμενη μετριότητα εξελίχθηκε προ πολλού σε μάστιγα της μιζέριας, σε παθογένεια της αθλιότητας, σε ξεφτίλα και κατάντια προσωπική, κοινωνική, πολιτική (ΚΑΙ εκκλησιαστική) και, παρόλα αυτά, εμείς, χαρωποί μέσα στο τούνελ της εθελοτύφλωσης, να βαυκαλιζόμαστε και να πιστεύουμε ακράδαντα ότι «κάτι» κάνουμε, ότι «κάτι» γίνεται και, πολύ περισσότερο, ότι «κάτι» είμαστε.

     Με το ασταθές και το αξεκαθάριστο, το ευμετάβλητο και το σαθρό, χωρίς την αλήθεια, την ευθύτητα και την πιστότητα σε αρχές, δεν πηγαίνεις πουθενά· ή μάλλον πηγαίνεις και οδηγείς κι άλλους μαζί σου κατευθείαν στο απόλυτο τέλμα. Ο κάθε λόγος μας εκφράζει ή φανερώνει νομοτελειακά αυτό το είναι μας καθώς και το χαρακτήρα και την υπόστασή μας και βέβαια όχι κάτι άλλο εκτός και πέρα απ’ αυτά.

     Και αν η ύπαρξή μας, προτιμά να εκφράζεται επιπόλαια και άσκεφτα μ’ ένα «Ναι» που τελικά δεν είναι «ναι», και μ’ ένα «Όχι» που στο φινάλε δεν είναι «όχι», τότε έχουμε εξόφθαλμο πρόβλημα αξιοπιστίας, αυτοσεβασμού, κύρους και συνέπειας. Αν πάλι δεν υπάρχει αξιοπιστία και συνέπεια, τότε υπάρχει αναξιότητα, απειρία, ανευθυνότητα, μωρία και τυχοδιωκτισμός. Για να μη πω επιπρόσθετα και δημαγωγία, δόλος και πονηρία.

     Ο λόγος μας, ο κάθε μας λόγος, είναι εκπεφρασμένη στάση ζωής. Αν και θεωρητική η αξία αυτής της στάσης, ωστόσο δεν παύει να έχει αξία τουλάχιστον στοιχειώδη, μια και ενέχει θέση μιας απαραίτητης βάσης για την εξέλιξή μας. Αλλά δυστυχώς η σύγχρονη ζωή μας, απ’ ό,τι φαίνεται πρακτικά μέσα από το δικό της στίβο, πλέον, για τους περισσότερους από ’μας, δεν έχει ούτε στάση, ούτε θέση, ούτε νεύρο, ούτε δύναμη, ούτε αρχοντιά, ούτε λεβεντιά, ούτε τόλμη, ούτε ρίσκο· άρα ούτε και ποιότητα ή αυθεντικότητα, μεγαλείο ή θαυμασμό. Γι’ αυτό και ο κάθε λόγος της μετά, –μοιραία και αναπόδραστα, κατά την πικρή κατάβαση από την κλίμακα των αξιών και των αρετών– είναι λόγος άνευρος, ασπόνδυλος, άτολμος, δειλός, πλαδαρός, μαλθακός, υποχωρητικός, υποτελής, αξεκαθάριστος, αβέβαιος, ακίνδυνος, ουδέτερος, συγκεχυμένος, πραγματικά ερμαφρόδιτος. 
     Θυμηθείτε ότι οι μεγάλες αποφάσεις που κατέγραψε η Ιστορία είχαν όλες πάρει αμετάκλητο διαζύγιο από την παλινωδία, τη διβουλία και την πολυλογία. Οι πραγματικοί ηγέτες, ήταν δωρικοί άνθρωποι και στιβαροί χαρακτήρες που είχαν αποκηρύξει την αμφιταλάντευση, την υποχώρηση και την αναποφασιστικότητα. Και σπάνια έως μηδενική να υπήρχε γι’ αυτούς κατοπινή εξέλιξη που να μη τους δικαίωνε πλήρως. Οι πράξεις και το έργο τους ήταν το βαθύ αυλάκι της σοφίας τους, ο δρόμος τους, όσο και τραχύς και δυσδιάβατος να ήταν αυτός, διανοιγόταν μέσω της ανδρείας και των θυσιών προκειμένου να καλλιστρατήσει κάθε υπέρβαση και νίκη. Η δύναμη και η ισχύ της ευθύνης τους, η μεγάλη μπέσα του λόγου τους και η ευθυκρισία των κινήσεών τους, υπήρχαν καλά φυλαγμένες μέσα στη αγέρωχη σιωπή της ανδροπρεπούς αρχηγίας τους. 
     Ελάτε στο παράλογο σήμερα, ψηλαφίστε γενναία και αμερόληπτα τις μία μετά την άλλη απογοητευτικές αντιφάσεις του, πιάστε ένα–ένα τα περιρρέοντα οξύμωρα πράγματα και τις τρέχουσες αινιγματικές εξελίξεις και παρατηρείστε καλά και αθόλωτα: Ετούτη η αγριωπή και βαβελική κρίση κατά βάση έχει μέσα μας απλωμένες τις ρίζες της. Και ένας ερμαφρόδιτος λόγος μας, δίχως χαρακτήρα, θάρρος και ρώμη, ειδικά σε κρίσιμες περιστάσεις, αρκεί για ν’ αποδείξει κάτι τέτοιο. Και το πρώτο πρόβλημα που εμφανίζεται τραγικά σε καιρό κρίσης είναι το να παλεύεις και να μάχεσαι δίχως πυγμή και σθένος, αποφασιστικότητα, γενναιότητα και χαρακτήρα. Είναι υπέρτατος και αναντίρρητος Νόμος για ετούτη την Πατρίδα, την οποία, έχουν πάψει προ αμνημονεύτων χρόνων να την διοικούν πραγματικοί ηγέτες και μεγαλειώδεις άνδρες: μόλις παύσει η επάρατη έξη και η τρισάθλια συνήθεια του εγχώριου κωλοτουμπισμού, τότε θα αρχίσει να αχνοφαίνεται η νηνεμία, κάθε ευστάθεια και ισορροπία στον πολυτάραχο Τόπο μας...

π. Δαμιανός