ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗ ΥΠΑΚΟΗ ΤΟΥ

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗ ΥΠΑΚΟΗ ΤΟΥ

     Το μέγεθος της Μεγάλης Εβδομάδας δεν είναι ποσοτικό ή χρονικό, αλλά ποιοτικό ή σωτηριολογικό. Σύμφωνα με τους λόγους του Ιερού Χρυσοστόμου, «είναι τα μεγάλα κατορθώματα που έγιναν για μας από τον Δεσπότη Χριστό: η διαρκής τυραννία του διαβόλου καταργήθηκε· ο θάνατος έπαψε να βασανίζει· ο ισχυρός δέθηκε και τα υπάρχοντά του λεηλατήθηκαν· η αμαρτία αναιρέθηκε· η κατάρα εξαφανίστηκε· ο παράδεισος ανοίχτηκε· ανεβήκαμε στον ουρανό, ο άνθρωπος ενώθηκε με τους αγγέλους· καταργήθηκε το μεσότοιχο του φραγμού· ο Θεός της ειρήνης ειρηνοποίησε τα ουράνια με τα επίγεια». Όλα αυτά τα «κατορθώματα» και τα χαρίσματα προϋποθέτουν την οδύνη και το πάθος του Χριστού, του Υιού του Θεού και Θεού μας. […]

     Η βασιλική είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα είναι η σταυρική είσοδός Του στην ανθρωπότητα, στην οποία κατέρχεται για να συμμεριστεί τα βάσανά της, να καθίσει στο τραπέζι της οδύνης της, να μεταμορφώσει την απόγνωσή της σε δίψα ζωής. Ο Χριστός αυτοπαραδίνει τον εαυτό Του, υπακούοντας ως τον σταυρικό θάνατο, για να ξανακάμει την ζωή νόημα, να καταξιώσει την ανθρώπινη περιπέτεια, ανοίγοντάς την σ’ ένα δυνατό μέλλον, την τελική ανάσταση. Αρκεί η ανθρωπότητα του Θεού και ο προσωπικός άνθρωπος να μείνει άγρυπνος σ’ αυτήν την οικονομία και κένωση του Χριστού, ανοιχτός στην ταπεινή και σωτήρια έλευσή Του, να ταπεινωθεί και να κατανυγεί προς προϋπάντησή Του. Και είναι τούτο μια στάση ζωής, στάση αγαπητική, που προετοιμάστηκε και ευλογήθηκε όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. […]

     Την Μεγάλη Εβδομάδα οδεύουμε προς συνάντηση του σταυρωθέντος και αναστάντος Κυρίου, με ταπεινό φρόνημα και ασκητική εργασία:

     «Πρᾶοι τῇ ψυχῇ καὶ ταπεινῇ τῇ γνώμῃ,

     γενόμενοι χάριτι, ὑποδεξώμεθα

     πρᾶον τῶν πάντων ἐρχόμενον Δεσπότην,

     καὶ ἀλαζονείαν τοῦ κόσμου συντρῖψαι»

     (Κανόνας Πέμπτης πρὸ τῶν Βαΐων).

     Η Εκκλησία, μας συμβουλεύει:

     «Παθῶν ἐκπλύνωμεν ἀμαυρότητα,

     φωτιστικαῖς εὐχαῖς,

     καὶ ἀρετῶν κλάδους φέροντες,

     ὑπαντῆσαι Χριστῷ ἐπισπεύσωμεν,

     πόλῳ προσδοκομένῳ,

     νῦν ἐπιβήσεσθαι, ἑτοιμαζομένῳ τε

     παθεῖν διὰ τὸ σῶσαι ἡμᾶς»

     (Κανόνας Τρίτης πρὸ τῶν Βαΐων).

     Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι ο καιρός της σωτηρίας μας, στην συνάντηση της κατερχόμενης αγάπης του Θεού και της ανερχόμενης αγάπης του ανθρώπου. Γίνεται και «σήμερον» ο καιρός της συναντήσεως της περιπέτειας του Θεού με την περιπέτεια του ανθρώπου, η διάβαση από την ανθρώπινη απόγνωση στην ελπίδα της Αναστάσεως.

     Τα μεγαλεία του Θεού, που διασώζονται εναργή και επίκαιρα στον λειτουργικό παράδεισο της Μεγάλης Εβδομάδας, δεν νοούνται και δεν προσεγγίζονται στα όρια μιας αντικειμενικής γνώσεως και μιας διανοητικής διεργασίας. Είναι μια πρόταση ζωής, μια κλήση προσωπικής κοινωνίας, μια ερωτική θέα του Θεού, του πάσχοντος Έρωτά μας, που προϋποθέτει την ελευθερία της μετάνοιας, την αποδοχή της αποτυχίας μας, την υπέρβαση του πειρασμού της αυτοδικαιώσεως. […]

     Το μυστικό της πίστεως, της μετοχής μας στο μυστήριο της σωτηρίας, βρίσκεται στην ελεύθερη απόφασή μας να ακολουθήσουμε τον Κύριο ως την έσχατη υπακοή Του, να θεαθούμε την δόξα Του σε κάθε οδυνηρό αναβαθμό της. Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι οι αναβαθμοί μιας πίστεως προσωπικής, μιας ενσυνείδητης ωρίμανσης, μιας καρτερίας σιωπηλής, μιας αναμονής ενώδυνης του ερχόμενου Κυρίου, μιας ελπίδας στην αίσθηση της κολάσεώς μας, της τρομερής νύκτας του Άδη της καρδιάς μας, μιας εγρηγόρσεως ερωτικής, μιας αγάπης άγρυπνης, μιας κοινωνίας μυστικής με την εσταυρωμένη αγάπη του Πατρός:

     «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται…».

π. ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΡΔΑΜΑΚΗΣ

(1932–2008)

※

[π. Μιχαήλ Καρδαμάκη:

«Κεφάλαια Κατανυκτικά»,

κεφ. 3ο, σελ. 104–108,

εκδόσεις «Ακρίτας»,

Αθήνα, Μάρτιος 1995.

Α΄ δημοσίευση της παρούσας ανάρτησης: 

Κυριακή 13 Απριλίου 2014.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.