ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

     …Έστρωσαν δείπνο με τον Λάζαρο δίπλα Σου, Θεέ μου και Κύριέ μου· δίπλα σ’ Εσένα, που είσαι η Ανάσταση και η Ζωή! Ποιός να Σ’ έβλεπε εκεί, και να μην φλεγόταν από θαυμασμό, από αγάπη, από ευγνωμοσύνη και από δοξολογία; Και, τι, τάχα, θα έλεγες Εσύ, όταν η Μαρία, σε μια θεία παραφορά και σ’ ένα ξέσπασμα ευχαριστίας, που της ανέστησες τον τετραήμερο νεκρό αδελφό της, «λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας Σου καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς…»; Τι, θα έλεγες, Ιησού μου, αυτά που οι Ευαγγελιστές Σου απεσιώπησαν;…

     Τι, παραδείσια εικόνα παρουσίαζε το σπίτι του φίλου Σου Λαζάρου, όταν «πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα», πήγες στο σπίτι της νεκραναστάσεως! Αλλά και όταν ολόκληρη «ἡ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου», και οι ψυχές συνεπαρμένες από ένθεες αλλοιώσεις που ενεργούσε η θεϊκή μυροβλυσία Σου, ακούστηκε η «φιλόπτωχη» φωνή του Ιούδα. Ακούστηκε σαν μια απαίσια ηχώ που έβγαινε μέσα από τις ερεβώδεις αβύσσους της κολάσεως. Τι, τραγική αντίθεση, που δημιουργούσε η δαιμονοποιημένη σιδερένια καρδιά!...

     Αν, Χριστέ μου, ο νους ήταν φωτεινός και η καρδιά ελεύθερη από τα ψεκτά πάθη, ώστε να αλλοιώνονται με θείο τρόπο από την φλόγα και το φως της θείας παρουσίας Σου, θα μπορούσαν ποτέ να αναδυθούν χωματένιοι λογισμοί, φτωχοί, ανάξιοι αυτοί εκείνης της ιερής στιγμής και του αφάτου μεγαλείου Σου; Μήπως, κάπως έτσι, δεν υφαίνεται και η τραγωδία της άθεης ζωής και της γεμάτης αποστασίας ιστορίας του ανθρώπου;…

     Και μετά την ανάσταση του τετραήμερου Λαζάρου, που έγινε με τον δεσποτικό λόγο Σου, φούντωσε τόσο πολύ ο φθόνος των αρχιερέων, ώστε «ἐβουλεύσαντο ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν…»! Ω, Κύριε και Θεέ της αγάπης! Τι, απίστευτη κατάπτωση! Τι, παφλασμοί κακίας και φθόνου! Πόσος δαιμονισμός ιερωμένων! Αλλά, Εσύ, Ιησού μου γλυκύτατε, πορευόσουν προς το εκούσιο Πάθος, θυσιαζόμενος για την σωτηρία όλου του κόσμου, όσο κι αν η ψυχή Σου εταράχθη, σαν άνθρωπος, από την αγνωμοσύνη και από τις φονικές προθέσεις των αρχόντων του λαού…

※

[«Χριστοκεντρικές εμπειρίες ενός ερημίτου»

(Καταγραφή και επιμέλεια: 
Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου· 1916–2006),

§40–§42, σελ. 74–76,

εκδόσεις «Αστέρος», Αθήνα 1991.

Α΄ δημοσίευση: Σάββατο 12 Απριλίου 2014.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.