ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΠΑΡΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΠΑΡΑΦΟΡΑ 

ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

     Μετά την φανέρωση του Αναστάντα Χριστού στον Θωμά, που εορτάσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, έχουμε σήμερα και άλλη (φανέρωση του Χριστού) προς τις Μυροφόρες γυναίκες (βλ. Μάρκ. 15:43 – 16:8). Αυτές είναι οι πρώτες που λαμβάνουν την πληροφορία της Αναστάσεως και οι πρώτες που Τον συναντούν.

     Ο Χριστός δεν κάνει διακρίσεις και απαντά στον κάθε άνθρωπο, σύμφωνα με τη διάθεση της καρδιάς του. Οι Μυροφόρες γυναίκες είναι οι πρώτες που Τον συναντούν και λαμβάνουν την μαρτυρία της Αναστάσεώς Του, όχι τυχαία. Προηγούνται αυτές, γιατί αγάπησαν με παράφορο πάθος τον Χριστό, καθόσον ήθελαν μέσα από την καρδιά τους να Τον συναντήσουν. Αυτές πρωτοστατούσαν και στον πόθο και στη διάθεση και στην αγάπη για τον Χριστό.

     Πώς μπορεί να αποδειχθεί ότι αυτές περισσότερο από τους άλλους μαθητές επεθύμησαν τον Αναστάντα Χριστό; Αυτό διακρίνεται από τις πράξεις. Τη στιγμή που οι άντρες Μαθητές ήταν συνηγμένοι για το φόβο των Ιουδαίων σε κάποιο χώρο, αυτές «λίαν πρωῒ» πηγαίνουν στον Τάφο του Χριστού να Τον αλείψουν με αρώματα. Η αγάπη τους, ξεπερνά το φόβο, τον κίνδυνο και τη δυσκολία. Ναι, να πάνε. Μα, πώς θα κυλήσουν τον λίθο; Αυτό είναι αδύνατο.

     Η αγάπη τους όμως ξεπερνά τη δυσκολία, γίνεται πίστη.

     Όταν η αγάπη μας δεν ξεπερνά το συμφέρον μας, δεν ξεπερνά την εξασφάλιση ή τη βεβαιότητα ή την ασφάλειά μας, δεν είναι ριψοκίνδυνη μέσα στον πόθο συνάντησης του άλλου, δεν είναι αληθινή αγάπη. Εκεί, πάσχουμε· εκεί, είναι το πρόβλημά μας. Οργανώνουμε διάφορες θεωρίες, είτε κοσμικές είτε θρησκευτικές, των οποίων η βάση θεωρητικά είναι η αγάπη, αλλά αγνοούμε στην πράξη ποια είναι η αληθινή αγάπη.

     Η αληθινή αγάπη, κατά την πράξη των Μαθητριών, είναι αυτή που αναδεικνύει το ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν μπορείς αληθινά να αγαπήσεις, εάν δεν προβάλεις μέσα σου την αξία του ανθρώπινου προσώπου. Αυτή η αξία μπορεί να προβληθεί, μόνο και εφόσον βγεις από τα στενά όρια του συμφέροντός σου, της λογικής σου, της εξασφάλισης και της δικαίωσής σου.

     Εμείς λέμε ότι αγαπούμε και θέλουμε να μας αγαπούν, αλλά η αγάπη μας είναι στηριγμένη στο συμφέρον, στους αριθμούς, στις πράξεις ή στη δικαίωση. Αδυνατούμε να βγούμε από τις φοβίες και τις ανασφάλειές μας, γεγονός που αποδεικνύει ότι η αγάπη μας είναι αγάπη που έχει ως βάση το προσωπικό συμφέρον, την απόλαυση και την αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου προσώπου. Η αγάπη προσμετράται στο βαθμό του συμφέροντος ή στο βαθμό της απόλαυσης που κάποιος μπορεί να λάβει από τον άλλον ή έστω «ισορροπητικά» να δώσει και να πάρει.

     Όμως η αγάπη είναι η δυνατότητα αυτής της «εμπαθούς» καταστάσεως, αυτού του πάθους που φύτευσε ο Θεός μέσα μας να μεταμορφωθεί, να μετουσιωθεί σε δυνατότητα λόγου ζωής, για να μπορώ, διά του λόγου αυτού, να κοινωνώ και να τιμώ το άλλο ανθρώπινο πρόσωπο· τον αδελφό μου. Αυτός ο αγώνας, είναι ο προσωπικός αγώνας που κάνουμε.

     Λένε κάποιοι πως «αυτά είναι θεωρητικά». Όμως η ευθύνη μας είναι να γίνουν πράξη για τον κάθε έναν από εμάς. Ποιος είναι ο προσωπικός μου αγώνας; Όταν μέσα μου υπάρχει η σύγκρουση για το τι είναι σωστό και τι λάθος, αν ο άλλος με αδίκησε ή όχι, όταν σκέφτομαι τι θα λάβω και τι να δώσω, όταν μέσα μου προβάλλονται τέτοια ερωτήματα, πώς συνήθως τοποθετούμαι;

     Τις περισσότερες φορές απαντούμε παρορμητικά, συναισθηματικά ή και εκλογικευμένα. «Αφού ο άλλος με αδίκησε, δεν πρέπει να προστατεύσω τον εαυτό μου;». Αυτή είναι η κοσμική, η εμπαθής αντιμετώπιση των πραγμάτων.

     Υπάρχει όμως και η πνευματική αντιμετώπιση, που είναι η ανάγκη ανάστασης–διάσωσης του ανθρώπινου προσώπου. Αυτό κατορθώνεται, όταν διασώσω το δικό μου πρόσωπο, όταν μετανοήσω, όταν δηλαδή αγαπήσω παράφορα τον Χριστό.

     Εάν δεν αγαπήσω τον Χριστό, θα είμαι μια κακομοιριά, που θα παρυφίσταται του χριστιανικού λόγου, χωρίς να εξασφαλίζει τη χαρά της πνευματικής ηδονής μέσα στην αγάπη.

     Η ηδονή της αγάπης είναι να προοδεύει ο λόγος της αγάπης μέσα στην ανθρώπινη σχέση, ώστε η αγάπη να μην καθηλώνεται στη στασιμότητα, αλλά να υπάρχει μια προοδευτική διάθεση, με την οποία διαρκώς ανακαλύπτεται ο άλλος και ανακαλύπτομαι εγώ από αυτόν, και οι δύο ανακαλυπτόμεθα μέσα στο Σώμα του Χριστού.

     Ο άνθρωπος χρειάζεται να βγει από τη στασιμότητα, στην οποία οδηγείται είτε από τη θρησκευτικότητα είτε από την κοσμικότητα, στην οποία περιορίζεται και αποθεώνεται η αγάπη ως ερωτισμός ή σεξουαλικότητα. Ο άνθρωπος μπορεί να βγει από αυτή την κατάσταση, να κάνει πραγματική έξοδο, έξοδο ελευθερίας, αν μπει σ’ αυτή τη διαδικασία της ανάδειξης του ανθρώπινου προσώπου, μέσα από την εύρεση του Λόγου του Θεού, του λόγου της υπάρξεώς του.

     Υπάρχει, βέβαια, η δυνατότητα να προστατευθεί ο άνθρωπος ψυχολογικά, να μπει μέσα στα τεχνικά σχήματα άμυνας–σύγκρουσης, σκοπιμότητας. Μέσα, όμως, στο Λόγο του Θεού, στο Λόγο της αγάπης Του, πραγματοποιεί ένα μεγάλο άνοιγμα, ένα μεγάλο άλμα.

     Αν, λοιπόν, δεν μάθει η καρδιά μας να τρέφεται από τον πόθο για το αγαπώμενο πρόσωπο κι αν η αγάπη μας δεν ρισκάρει, δεν ριψοκινδυνεύει την προσωπική σχέση με τον Θεό· αν δεν ξεπεράσουμε τους φόβους μας του τύπου: «Αχ, θα με αδικήσει ο άλλος. Εντάξει, να στραφώ στον Θεό, αλλά θα βρω τον Θεό; Μήπως χάσω τον κόσμο και δεν απολαύσω τίποτα ούτε και από τον Θεό;»· αν δεν ξεπεράσει ο άνθρωπος αυτό το δίλημμα του φόβου, ότι θα χάσει τις απολαύσεις του κόσμου για την αγάπη του Χριστού, δεν θα αναστηθεί ποτέ η αγάπη του Θεού μέσα του, δεν θα συναντήσει ποτέ τον Αναστάντα Χριστό…

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΓΙΑΓΚΟΥ

※

[π. Βαρνάβα Γιάγκου:

«Αμαρτωλών Εκκλησία»,

κεφ. 3ο, σελ. 41–46,

εκδόσεις «Αρχονταρίκι»,

Αθήνα, Απρίλιος 2015¹.]

※

Ο Αρχιμανδρίτης Βαρνάβας Γιάγκου

γεννήθηκε στην Κύπρο το 1965.

Τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του

στη Θεσσαλονίκη.

Είναι πτυχιούχος των σχολών

Φιλοσοφικής και Θεολογίας του ΑΠΘ.

Διακονεί στον Ιερό Ναό Παναγίας Λαοδηγήτριας

όπου αναπτύσσει ιδιαίτερη ποιμαντική δράση

με επίκεντρο τους νέους και τους φοιτητές.

Είναι Ηγούμενος της Ιεράς Μονής

Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης

καθώς και Διευθυντής του Γραφείου Νεότητας

της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης.

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.

⁜