ΜΕ ΘΕΟ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

ΜΕ ΘΕΟ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ

     Αν δεν πληροφορηθεί ο άλλος για την ειλικρίνεια της καρδιάς μας, μάταια είναι όλα τα εξωτερικά που τείνουν να αναπτυχθούν γύρω από μας και σ’ αυτόν: η σχέση, το πλησίασμα, ο λόγος, η συντυχία, το άνοιγμα. Η κρούστα και η επιφάνεια, το δικό μας ανώριμο σταμάτημα σε αυτές, είναι οι πρώτοι ολετήρες της αλήθειας. Το παν είναι να μιλήσει η καρδιά προς την καρδιά. Ν’ αναδυθεί δυναμικά μια ειλικρινής κατάφαση του ενός προς τον άλλον: σε αναγνώρισα, σε κατάλαβα, σε εμπιστεύομαι. Να βεβαιωθεί ο άλλος, ο κάθε άλλος, ακόμη και ο εαυτός μας στη θέση του άλλου (γιατί ο άλλος είναι πάντα ο εαυτός μας), ότι δεν υπάρχει σκοπιμότητα, ότι δεν υπάρχει ιδιοτέλεια, πονηρία, υποκρισία, ανευθύτητα, δόλος, μανία, όλη εκείνη η χαλεπή πελώρια γκάμα των παθών και των αμαρτημάτων που αποδομούν και πληγώνουν το αληθινό πρόσωπο της καρδιάς μας και τη σχέση που επιθυμεί αυτή να βρει και να βιώσει, σαν έναν άλλον παράδεισο, σαν έναν κρυμμένο «θεό» που αναπαύει με την αγάπη του. Οι καρδιές κερδίζονται με την έμπνευση και την έκπληξη· με την έμπνευση που φέρνει η υπέρβαση της θυσίας, με την έκπληξη που κομίζει η χαρά της φιλίας. Όταν δεν εμπνέεις, όταν δεν «έχεις» τίποτα ή μάλλον όταν δεν «είσαι» τίποτα για να δώσεις και να συνεισφέρεις στην έμπνευση και την έκπληξη που καρτερά η ύπαρξη του άλλου, αποτελείς πρωτίστως εσύ ο ίδιος ένα αίνιγμα ή μια απειλή. Γι’ αυτό, μη προχωράς καθόλου· γιατί από μόνος σου ματαιώνεις το λυτρωτικό σου μυστήριο, που είναι ο αδελφός σου, ο πλησίον σου, ο συνάνθρωπός σου. Μη χτίζεις φρούδες και επιπόλαιες σχέσεις, ταυτόχρονα με την αφανή κατοπινή προσχώρησή σου στη μόνιμη μοναξιά σου: αυτή την ισόβια αρρώστια σου ή τη μακροχρόνια αθεράπευτη έξη σου. Η καρδιά, επειδή κατά βάση είναι θεόπλαστη, αργά ή γρήγορα, πρόκειται να καταλάβει το πικρό παιγνίδι που της στήνεται, πρόκειται να διαισθανθεί ότι προορίζεται για παίγνιο ενός εγωισμού και μιας πονηρίας. Οι σχέσεις που φέρουν κοσμικά και μη πνευματικά εύσημα πάνω τους, διαπιστώνουμε πως είναι καταδικασμένες να μην έχουν μοίρα, προοπτική, εξέλιξη, μεγάλωμα, μέστωμα, πρόοδο, διάρκεια. Τα πάθη που φωλιάζουν μέσα στο ανήρεμο είναι μας, δεν είναι άλλο παρά μεγάλα αναχώματα που εμποδίζουν κάθε κοινωνία, συναντίληψη και ενότητα. Ο άλλος θα φύγει από μένα κι από σένα κι από όλους, γιατί δικαιούται και πρέπει να φύγει, γιατί εξ αντικειμένου είναι αδήριτη ανάγκη να φύγει. Αν δεν φύγει, είναι σαν αυτοκτονεί ή σαν να υπογράφει την κάθε μορφής ανελευθερία του μαζί μου, μαζί σου και με οποιονδήποτε άλλον που (κατά τον καίριο λόγο της «Αποκάλυψης») φιλεί και πράττει το ψέμα στη ζωή του, μετέτρεψε όλη του τη ζωή σε ένα ψέμα. Και μαζί του, να γνωρίζεις, ότι θα φύγει και ο Θεός που εσύ παρακαλάς άδικα. Και θα μείνεις εσύ μόνος, μέσα στη σκιά των βλέψεων, των επιθυμιών και όλων των οραμάτων που είχες δήθεν για «επικοινωνία», για «φιλία» και «συνάντηση» με τον άλλον. Όσο η καρδιά μας είναι σάρκινη, ατομική, αφιλάδελφη και αφιλόθεη, τόσο θα αδυνατούμε πρακτικά να έχουμε ουσιαστικές και αυθεντικές σχέσεις, τόσο θα ακυρώνουμε το μυστήριο του Θεού και του αδελφού, δίχως να το παίρνουμε χαμπάρι και δίχως να θέλουμε να συνειδητοποιούμε την επάρατη ευθύνη μας: φταίμε που φταίμε, φταίμε επειδή είμαστε απρόθυμοι συνεχώς να αγαπήσουμε, γιατί είμαστε αδιάφοροι και κλειστοί στο μυστήριο του προσώπου μας που είναι φυτεμένο μέσα στα πρόσωπα των άλλων, γιατί κάναμε ζωή τη λατρεία προς το γρανιτένιο μας εγώ, γιατί δεν κάναμε χαρά μας το συνάνθρωπο και συνάμα έρωτά μας τον Θεό που κουρνιάζει πίσω και μέσα σε αυτόν. Μόνο η αγάπη γνωρίζει πώς να ξεκλειδώνει όλα τα μυστήρια της ζωής· μόνο αυτή φανερώνει την ουσία και τη σημασία του προσώπου και της σχέσης και να φέρνει εκείνη την πληρότητα, την οποία, όντες εγωπαθείς και αλαζόνες εμείς, αδυνατούμε ή αρνούμαστε να βιώσουμε. Αλλά μια ζωή δίχως μυστήριο και πληρότητα είναι μια ζωή κυριολεκτικά ακυρωμένη και πολλαπλά χαμένη. Ενώ, αντίθετα, μια ζωή με Θεό και συνάνθρωπο – με συνάνθρωπο και Θεό, είναι η ζωή της ζωής μας, η ουσία της κάθε ουσίας, ο λόγος για κάθε υπαρκτικό λόγο μας…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

η πηγή προέλευσης.

⁜