ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ’ΦΥΓΑΝ…
Ησυχία, παντού. Ησυχία στο χιλιομπαλωμένο δρόμο, ησυχία στην ακυβέρνητη
σκέψη, ησυχία και στην αγωνιούσα καρδιά μου· και, μέσα στην καρδιά, μια μονάκριβη
κι απίστευτη ευτυχία. Ούτε φαγωμάρες, ούτε κραυγές, ούτε ιαχές, ούτε κλάψες,
ούτε φωνές, ούτε παρακαλετά, ούτε κολακείες, ούτε προσκυνήματα, ούτε απειλές, ούτε αναθέματα, ούτε διορίες, ούτε λήξεις, ούτε αφίξεις, ούτε εν πολέμω και εν ειρήνη θνήξεις, ούτε δοσίματα, ούτε αρπαγές, ούτε
ξεπουλήματα, ούτε εξυπνάδες από τις καρέκλες, ούτε οι λογάδες από τα έδρανα, ούτε τα κόμματα, τα αποκόμματα, τις τελείες και τις ατέλειες των προγραμμάτων, ούτε οι δικοί μας, ούτε οι δικοί τους, ούτε οι
ξένοι κι οι μετανάστες, ούτε οι βουλές και οι επιτροπές, ούτε οι στοές, τα λόμπι και τα ζοφερά κυβερνεία, ούτε οι θεσμοί, ούτε τα νομίσματά τους, ούτε τα θέλω και τα πιστεύω
τους για μας και τις φαμίλιες μας, για μας και τις ζωές μας. Κανείς και τίποτα από δαύτους ποτέ. Μια ευτυχία γεμάτη από έκρυθμη ησυχία και
αθόλωτη αλήθεια. Μετά την αλαζονεία του βίου, η συντριβή. Μετά τη συντριβή, η
ταπείνωση. Μετά την ταπείνωση, το τέλος της θλίψης μας. Ν’ αρχίσουμε να ζούμε
επιτέλους. Να θεμελιώνουν και να χτίζουν οι καρδιές, να στεγάζουν τα οράματα,
να εμψυχώνουν οι προσευχές, να ευλογά ο Θεός που σώζει αυτούς που ελπίζουνε σ’
Αυτόν. Να ξεθαρρέψουν κι οι ματιές μαζί με τις ανάσες μας προς τον ορίζοντα που
δεν μας τάζει για να μας πείσει, αλλά μας προσφέρει αφείδωλα ελευθερία, δίκιο
κι αγαλλίαση. Για πρώτη φορά ησυχία και ευτυχία, μαζί. Οι «σωτήρες» του
ψευτορωμαίικου λες και ’φύγαν απ’ τον Τόπο. Λες και ’φύγαν ένα πράμα και ξεκουμπίστηκαν μεσ’ τη μαύρη νύχτα πού ’φυγε κι αυτή σαν αλαφιασμένος εφιάλτης. Και μόλις ’φύγαν οι «σωτήρες», άρχισε παντού να σκιρτά και να τρέχει η σωτηρία μας. Κάντο
να είναι ή να γίνει αλήθεια, Θεέ μου!...
π. Δαμιανός
Τρελό όνειρο, αλήθεια. Τώρα? Μέσα σ΄αυτόν τον ορυμαγδό που μας έχει κυκλώσει, πώς μπορούμε να κάνουμε επανεκκίνηση? Οι πληροφορίες τρελαίνουν, οι εικόνες πληγώνουν, οι διαπιστώσεις για τους ολίγιστους ταγούς απογοητεύουν... Τι κάνουμε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή επισκέπτρια-φίλη: Η «κρίση» μάς λέει μια γενναία εσωτερική αυτοκριτική ότι δεν είναι τυχαία, συμπωματικά και αμελέτητα εδώ σ’ εμάς, σε όλα τα επίπεδα του βίου μας, στις συμπεριφορές, τις διαθέσεις, τους λογισμούς, την καρδιά μας. Ο εγκεφαλικός ο άνθρωπος είναι μοιραίο να μείνει και να φρενάρει στην αγωνία και την απελπισία της «κρίσης», κάτω από τα γεγονότα που περνούν από πάνω του σαν οδοστρωτήρας. Ο άνθρωπος της καρδιάς που λαχταρά έστω και «λίγο» μέσα του τον Θεό, νιώθει την κρυφή ευλογία Του πίσω από τη μαυρίλα της στέρησης και της αποδόμησης. Νιώθει, επίσης, ότι ο Θεός σκουντάει προς Αυτόν αυτούς που αγαπάει αμετάκλητα. Τώρα μας σπρώχνει όλους ο Θεός προς την αγάπη και τη ζωή Του. Πηγαίνουμε, όσοι πηγαίνουμε, προς Αυτόν αθέλητα, ωθούμενοι παθητικά από τη σάρωση των δοκιμασιών και των θλίψεων που «τρέχουν» γύρω μας αλαλάζοντας. Καιρός είναι πια, ν’ αρχίσουμε να πηγαίνουμε προς Αυτόν με την προαίρεση, τη θέληση και τη βούληση, με τη θεσπέσια αλλαγή της καρδιάς μας. Κι όταν αλλάξει η καρδιά, αλλάζει και ο βίος. Και όταν αλλάξει ο βίος, θ’ αλλάξει και ο τρόπος μας, θ’ αλλάξουν και οι πράξεις μας. Όλα τα «κάνω» μας, θα γίνουν χρυσές σταλαγματιές μετανοίας στην επερχόμενη μεγάλη χαραυγή του Θεού, που θα φυγαδεύσει κάθε «κρίση» που ζούμε τώρα σαν αέρινο εφιάλτη ενός πειρασμικού ονείρου…
Διαγραφή