ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ

ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ

     Θέλω να πω αυτό που αισθάνομαι σαν προσωπική αλήθεια να συμβαίνει στην κυριολεξία, ανομολόγητη και ανέκφραστη μέχρι πριν. Αισθάνομαι ότι ο Χριστός στις μέρες μας είναι πολύ αισθητά «εκτός» και «πέρα» από ’μας, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι έπαυσε ποτέ να είναι πλάι μας και δεν δύναται να είναι μέσα μας. Φαίνεται στ’ αλήθεια ότι είναι απόλυτη ανάγκη, για τη δική μας ωρίμανση, την ποθεινή συνάντηση με Αυτόν να τη βιώσει η καρδιά πολύ έξω από την ασφάλεια, την αυταπάτη, τη ψευδαίσθηση, τη δύναμη, την αίγλη και έξω από κάθε θέλγητρο του κόσμου ως αποτρόπαιου συστήματος. Σε ό,τι αποτελεί πνευματική ένδεια και φτώχεια, η οποία είθισται να προωθείται επικαλυπτόμενη στο σύγχρονο βίο σαν εξουσία, μόρφωση, κενόδοξη φιλανθρωπία, ισχύ και φήμη, ο πανταχού παρών Χριστός είναι αυτόχρημα εκτός, πέρα, απών και μακριά. Εκτός των τειχών και των πυλών της πολυασφαλισμένης και πολυφρούρητης ύπαρξής μας, που γέμισε πια από χίλιες δυο φόρμες, τύπους, μορφές, ιδέες και αντιλήψεις γι’ Αυτόν, αλλά ζει χωρίς Αυτόν. Πίσω από όλα τα «δεν», «όχι», τα «ποτέ» των εγκόσμιων αρνήσεων, των στερήσεων, ενίοτε ακόμη και των απειλών, ως μη περαιτέρω παροχών κάποιας εύνοιας, ακόμη κι εκεί στο τρομακτικό τίποτα και το μηδέν του κόσμου, είναι απίστευτο, αλλά υπάρχει πλούσια και αναφαίρετη η δική Του ανείπωτη γνώση, κατάφαση, παρουσία, ενίσχυση, βοήθεια και αγάπη. Στο επάρατο κενό που δεν τολμά να πλησιάσει κανείς σήμερα, ούτε καν με τη σκέψη, συναντάμε έκπληκτοι την κραταιή και πατρική Του χείρα. Μην έχοντας σαφώς την πνευματική ανδρεία της σθεναρής αγάπης προς Αυτόν, η ευάλωτη η ψυχή μας φοβάται και αρνείται με κάθε τρόπο να παλέψει με την απουσία των ανθρώπων, να βαστάξει το φόβο της εγκατάλειψης, να προχωρήσει χωρίς την υποστήριξη της άφιλης παρέας, να αυξηθεί και να εξελιχθεί παρά τις όποιες πιέσεις των δομών και των θεσμών. Σαν «Πολύτιμος Μαργαρίτης» ο Κύριός μας, είναι ο μόνιμα επικηρυγμένος και καταζητούμενος από τους πολλούς. Πέρα από ’μας ο Χριστός, γιατί οι πόθοι που τρέφουμε μέσα μας γι’ Αυτόν, είναι αναιμικοί, επικουρικοί και περιστασιακοί· δεν απορρέουν από το κέντρο της καρδιάς μας, δεν είναι αυτοί το κέντρο της και γι’ αυτό πιθανόν να μη συλλαβίζουν τ’ όνομά Του και ενδεχομένως να μην αναγνωρίζουν το πρόσωπό Του. Πέρα και εκτός ο Χριστός και από το σύστημα της πολύκροτης επίσημης θεολογικής σκέψης που συγγενεύει ολοένα με τα ιδιώματα της ξερής λογικής, η οποία είναι πάντα εκεί μόνο και μόνο για ν’ αλλοτριώνει την άχραντη εμπειρία του πνεύματος. Μακριά από τη διευρυμένη θρησκεία της ψευδοφιλοθεΐας ή της αθεΐας που αγαπά ν’ ακολουθεί η μάζα, υπάρχει η συγκλονιστικά ολοϋπαρκτική περιπέτεια του Θείου Έρωτα, τον οποίο όμως, αρνείται πεισματικά η σύγχρονη πλειονότητα να βιώσει, γιατί μέσα στη δική της νάρκωση θέλει να ζήσει κοσμικά, να ζήσει καλύτερα το θάνατο που της προσφέρεται, σα θανατηφόρο κέρασμα πίσω από τις ανέσεις, τις κολακείες, τα μέσα, τις ευμάρειες. Ο Χριστός εκτός των τειχών και των πυλών, λοιπόν· αυτή είναι η αλήθεια του βίου μας, η πίκρα των ψυχών μας, αλλά και μια σιωπηλή και ελπιδοφόρα πινακίδα που μας δείχνει συνεχώς το πού Αυτός μπορεί με κάθε βεβαιότητα να βρίσκεται…

π. Δαμιανός