ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΦΛΑΜΟΥΡΙΑΣ
Κάπου εκεί, σιμά στην πόρτα της, σε καλωσορίζει δίχως φθόγγους μια μεγάλη πυκνόφυλλη φλαμουριά που σκορπίζει δροσιστικά το μεθυστικό άρωμά της παντού στην αυλή της αλλά και στη γύρω γειτονιά. Με είχε ειδοποιήσει ήδη από την Κυριακή της Πεντηκοστής, αλλά λόγω του εξαιρετικά μεγάλου φόρτου της ημέρας, ήρθε τούτη η (περασμένη) Κυριακή για τη Μετάληψή της. Που λέτε, θέλει άλλα πέντε χρόνια για να κλείσει έναν αιώνα ζωής. Ένας αιωνόβιος άνθρωπος. Ένας αιώνας κι ένας άνθρωπος. Μια εξίσωση και αλληλοπεριχώρηση μεγεθών, ανάμεσα στη βιοτή και στο μυστήριο. Μα, σίγουρα έχει ο άνθρωπος ηλικία; Ρωτήστε λίγο την καρδιά σας ο καθένας και μετά πείτε μου. Πέρασα σιμά από την υψίκορμη φλαμουριά της, ανέβηκα τα λίγα σκαλιά της βεραντούλας της και προχώρησα κατευθείαν μέσα στο ήσυχο κι αδειανό σπίτι της. Όλα περιποιημένα και γαλήνια. Την βρήκα καθήμενη. Με περίμενε με τη λαχτάρα έκδηλη. Η αντίληψή της καθαρή. Με κοίταζε στα μάτια και μου έστελνε αιτήματα. Παραδόξως, τα καταλάβαινα όλα. Όλη η ζωή της λες και πέρασε σαν ταινία από μπροστά μου. Να με συγχωρείτε, αν δεν ξέρω τι λέω τώρα. Ξέρω όμως τι ένιωσα. Παρόλο που ενημερώθηκα για κάποιες διαλείψεις άνοιας ένεκα των τόσων χρόνων που βαστάει υπομονετικά, όλα πήγαν καλά. Με είδε με το Σώμα και Αίμα του Κυρίου, της Ζωής της ζωής μας, και πόσο χάρηκε! Κι εγώ, χάρηκα που χάρηκε διπλά. Άρχισα έναν διάλογο προσευχών μαζί της. Με ευχές και καναδυο τροπάρια, μπόρεσα να την αγκαλιάσω σεβαστικά. Η καρδιά της άνοιξε ωσάν το ρόδο της αυγής και ανταποκρίθηκε. Εκείνο το εταστικό της βλέμμα πήρε μια θεσπέσια υγράδα και γέμισε δάκρυ. Και αυτό το δάκρυ έγινε σιωπηλά προσευχή και εξομολόγηση προς τον Θρόνο του Θεού. Πόσο τελικά δε χρειαζόμαστε τα λόγια! Πόσα λέμε μονάχα με τα δάκρυα! Η ζωή μας όλη μέσα στον γυαλιστερό κουμπαρά των δακρύων. Όσοι κοινωνούν με δάκρυα μακαρίζονται από τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο. Κι εγώ πάλι μακαρίζω τους ιερείς που αξιώνονται να κοινωνούν συντετριμμένους και δακρυρροούντες πιστούς. Η δυστυχία και η οδύνη της Εκκλησίας είναι όταν προσέρχονται οι πιστοί της με ξηρότητα αισθημάτων, με σκληρότητα υποκρισίας, με αβάθεια αυτοδικαίωσης, με βαναυσότητα μνησικακίας, με κάθε ανευλάβεια και απροετοιμασία. Η δε ουρανότερπνη ευτυχία της, όταν η συντριβή των κοινωνούντων μουσκεύει ακράτητα το πορφυρό μάκτρο του Αγίου Ποτηρίου. Έτσι κάμπτεται ο Θεός· και η ευσπλαχνία Του γίνεται κύμα σωτηρίας για όλους μας, που αναδύεται με ουράνια δόξα και μέθεξη μέσα από το Άγιο Ποτήριο. Της ευχήθηκα ολοκάρδια, μέσα από τη ψυχή μου κι έφυγα γρήγορα, μα ευτυχισμένος για μια τέτοια Μετάληψη. Δεν έχω λόγια, άλλο. Είναι η δική μου πληρωμή και η δική μου πληρότητα. Το άρωμα της πυκνόφυλλης και σκιερής φλαμουριάς με κυνηγούσε ίσαμε το Ιερό. Και η δακρύφωτη συγκίνηση της αγαπημένης μου γιαγιούλας με μεταρσίωσε για ώρες και ημέρες μπορώ να πω!…
π. Δαμιανός
Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση των αναρτήσεων
από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου