ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ
Τα τελευταία χρόνια, θέλοντας και μη, έχω γνωρίσει έναν πραγματικά ζοφερό και τοξικότατο άνθρωπο, ο οποίος, μοιάζει καταπληκτικά, «ψυχοδιδυμικά» θα έλεγα, με την προσωπικότητα αυτής που πήγε κι έριξε το βιτριόλι. Έτσι. Για τη χαρά της καταστροφής, για την ικανοποίηση του φθόνου. Όλος ο άδης μέσα μας κι εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Δεν θέλουμε να το καταλάβουμε, γιατί αν το καταλάβουμε ποτέ –πράγμα σχεδόν αδύνατον–, τότε θα πρέπει να σηκώσουμε μανίκια και να κάνουμε δουλειά στον αγρό της ψυχής μας. Οι «ελευθέρας βοσκής» εμμονικοί τύποι, είναι οι πιο επικίνδυνοι. Βρίσκονται παντού τριγύρω μας και πολλές φορές φορούν τη μάσκα του θρησκευτικού ανθρώπου, αυτού που πιστεύει, αυτού που είναι «ηθικός», αυτού που πάει στο κατηχητικό, αυτού που έχει πνευματικό, αυτού που κάνει και «δωρεές» πού και πού, για να του είναι υποχρεωμένος και δεσμευμένος και στο τέλος για να του χαριστεί ο ιερεύς. Μη σου τύχει. Όζει ψυχική αρρώστια από παντού και πνευματικό χάος. Η δυσαρμονία που έχουν αυτοί οι άνθρωποι θα έλεγα πως καθρεφτίζει για τα καλά την άσχημη παιδαγωγία που λάβανε από τα γεννοφάσκια τους· η θλιβερή τοξικότητά τους φανερώνει εκρηκτικά τα κενά, τα τραύματα και τις συγχύσεις που κουβαλούνε παιδιόθεν σιωπηλά, ίσως και το στρεβλό ιστορικό του αχαρίτωτου dna τους. Μη πάμε σε ατέρμονες θεωρίες, πάμε στο δια ταύτα: Προσευχή και Προσοχή χρειάζεται. Από όλους μας. Κληρικούς και λαϊκούς. Άνδρες και γυναίκες. Νέους, γέρους και παιδιά ακόμη. Γιατί; Γιατί οι λογισμοί, οι εμμονές και οι ανυπόστατες ιδέες μάς πολιορκούν ανά πάσα ώρα και στιγμή, φυτεύοντας στανικά μέσα στην καρδιά μας τις αντίστοιχες με τα παραπάνω ψευδεπίγραφες διαθέσεις. Όταν ζούμε και προσκυνούμε το ψέμα των παθών γευόμαστε εσωτερικά την κόλαση που αυτά συνιστούν. Οι αφιλτράριστες διαθέσεις καλλιεργούν φρούδα και ατακτοποίητα συναισθήματα. Η αρχή του παραλόγου μέσα μας. Και τα ειδωλικά τούτα συναισθήματα στο ζενίθ της ασυγκράτητης οργής τους σε χρόνο ντε-ντε μετατρέπονται σε πράξεις αναίτιου αφανισμού. Καλά λέει ο Ψαλμωδός: «Κτηνώδης» γίνεται στην κυριολεξία ο άνθρωπος αν λίγο απομακρυνθεί από την πράξη και το πνεύμα των θείων Εντολών. Αν λείψει η Ευχή από την καρδιά, αν παραγκωνιστεί για λίγο το ψυχοσωτήριο Όνομα του Χριστού, που ισορροπεί και ειρηνεύει τη λογισμοκυβέρνητη φύση μας και φέρνει σταδιακά την καταλλαγή και τον αγιασμό της Χάριτος στα ταραχώδη μας έγκατα, αν εμείς φύγουμε από τη συνειδητή και όχι επιφανειακή μυστηριακή ζωή, αν αδιαφορήσουμε για τη «φυλακή του νοός» («φυλάω [και δεν πιστεύω] τον νου μου!»: να η ουσία της νηπτικότητας, δηλαδή της εργασίας της εν Χριστώ θεραπείας μου) με τη βοήθεια της χάριτος και του πνευματικού, κανείς μας δεν γνωρίζει πόσο εύκολο και πόσο στιγμιαίο είναι να περάσουμε τη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια, ανάμεσα στη γαλήνη της καρδιάς και στον όλεθρο των παθών. Όσο βοάτε το Όνομα του Χριστού, τόσο θα μαστιγώνετε με τη θεία δύναμη τους δαίμονες που φέρνουν –με την άδειά μας πάντα– τον σκοτασμό των οικείων παθών μέσα μας. Όσο βοάτε με λαχτάρα και όχι με ξηρότητα ή τυπικότητα τον Χριστό, τόσο η ψυχική και πνευματική υγεία θα ελκύεται αισθαντικά προς το ταμείο της καρδιάς. Μας λείπει ο καρδιοστάλακτος τρόπος της Προσευχής. Κι αυτό είναι ένα θέμα για όλους. Μια πονεμένη ιστορία. Ο Χριστός δεν θέλει τον τύπο, την τυπολατρεία, ειδικά εκείνο τον τύπο που εξυπηρετεί τα πάθη ή την υποκρισία μας. Ο Χριστός συγκινείται με την καρδιά, γιατί αυτήν μονάχα διεκδικεί από εμάς. Και η καρδιά, αν λίγο συγκινηθεί διά του Χριστού, τότε μαθαίνει και να προσεύχεται και να προσέχει στο επίγειο διάβα της. Προσευχή και Προσοχή, λοιπόν.
π. Δαμιανός
Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση των αναρτήσεων
από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου