Η ΣΥΝΕΤΗ ΣΥΖΥΓΟΣ

Η ΣΥΝΕΤΗ ΣΥΖΥΓΟΣ

     Ο όσιος Παναγής Μπασιάς (1801–1888), από το Ληξούρι της Κεφαλληνίας, είχε βαπτίσει την αδελφή του Σπύρου Μηνιάτη, που λεγόταν Ρουμπίνα. Αυτή παντρεύθηκε έναν πολύ σκληρό και βάναυσο άνδρα, που την κακομεταχειριζόταν.

 

     Ένα μεσημέρι, η οικογένεια του Σπύρου καθόταν στο τραπέζι και έτρωγε. Ξαφνικά, βλέπουν μπροστά τους αναπάντεχα τον άγιο, που απευθυνόμενος προς τον Σπύρο τού είπε:

     —Εε! Τι κάθεσαι;… Αυτή τη στιγμή την αδελφή σου, τη Ρουμπίνα, την δέρνει απάνθρωπα ο άνδρας της!... Και δεν φθάνει αυτό, αλλά της έσπασε και το χέρι της… Και το χειρότερο; Έκανε τα γαμήλια στεφάνια τους κομμάτια!...

     Και συνέχισε ακόμα πιο έντονα ο άγιος:

     —Πλην όμως, ο πρώτος γάμος είναι μυστήριο! Ακούς;

     Μετά απ’ αυτά τα λόγια, ο άγιος έφυγε βιαστικά.

 

     Το επεισόδιο που τους ανήγγειλε, γινόταν σ’ ένα χωριό, σε μακρινή απόσταση, αλλά ο Σπύρος πίστεψε ολόψυχα τον άγιο και στενοχωρήθηκε κατάκαρδα για την αδελφή του. Σηκώθηκε αμέσως, ετοίμασε το μουλάρι του κι έσπευσε να πάει να δει τι γίνεται στο σπίτι της.

 

     Όταν εκείνη τον είδε, τον δέχθηκε με χαρά και του είπε:

     —Πώς, αδελφέ μου, τέτοια ώρα, μεσημέρι, μ’ αυτή τη ζέστη του Ιουλίου, ξεκίνησες για ’δω;

     Ο Σπύρος τη ρώτησε χωρίς περιστροφές:

     —Ρουμπίνα, πού είναι ο άνδρας σου;

     —Αχ, Σπύρο μου! Είχε ξενύχτι απόψε στη δουλειά του και κουράστηκε και βγήκε έξω να συναντήσει κανέναν χωριανό, να του περάσει η ώρα.

     —Καλά, το χέρι σου τι έχει;

     —Αδελφέ μου, αυτές οι προβατίνες, όταν πρόκειται να βγουν έξω από το μανδρί, κάνουν πολλά πηδήματα. Μ’ έσπρωξαν, έπεσα και χτύπησα. Μα, δεν είναι τίποτα!... Έλα τώρα! Πάμε να ξεκουρασθείς και τ’ απόγευμα φεύγεις με τη δροσιά.

     Μπαίνοντας στο σπίτι, ο Σπύρος, αμέσως κοίταξε τα εικονίσματα, γιατί διαρκώς σκεπτόταν μέσα του τα λόγια του οσίου Παναγή.

     —Ρουμπίνα, πού είναι τα στέφανά σου; Δεν τα βλέπω!...

     Η αδελφή του, που δεν ήθελε επ’ ουδενί να διαλύσει τον γάμο της, δικαιολογείται και λέει:

     —Σπύρο μου, με τις δουλειές μου είχα καιρό να ξεσκονίσω και τα κατέβασα να τα καθαρίσω.

 

     Η γυναίκα προσπάθησε με όλη της τη δύναμη να κρύψει την άθλια συμπεριφορά του συζύγου της και να μη φανερώσει την αλήθεια. Αλλά ο αδελφός της, που όλα πια τα ήξερε με το διορατικό χάρισμα του οσίου Παναγή, της είπε:

     —Αδελφή μου! Σήκω να φύγουμε, γιατί ο άνδρας σου είναι σκληρός και σε βασανίζει. Εγώ ήρθα εδώ, γιατί μας αποκάλυψε την κατάστασή σου ο νονός σου ο παπα-Μπασιάς. Έλα μαζί μου, η ζωή σου εδώ θα είναι μαρτύριο!

 

     Η Ρουμπίνα όμως, συνετή και ανδρεία στην αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής, γνώριζε από τη συνείδησή της ότι δεν έπρεπε να διαλύσει το σπιτικό της, παρά τις σοβαρές αιτίες και τις ισχυρές αφορμές που παρουσιάζονταν για κάτι τέτοιο.

     Με θάρρος γυρίζει και του απαντά:

     —Αδελφέ μου! Όταν ο Θεός προστάζει, πρέπει να τα υπομένω όλα!...

 

     Έτσι ο αδελφός της, ο Σπύρος Μηνιάτης, έφυγε σκεπτικός από το σπιτικό της, διαπιστώνοντας ότι όλα τα λόγια του οσίου ήταν πέρα ως πέρα αληθινά…

 

 

[ «Χαρίσματα και Χαρισματούχοι»

(Ανθολογία χαρισματικών εκδηλώσεων),

Τόμος 1ος, Κεφ. Β΄, §26, σελ. 90–92,

Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου·

Ωρωπός Αττικής, 1997⁹.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.