ΔΥΟ ΗΧΗΡΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
προς τους
ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ και ΜΕΤΑΚΛΗΤΟΥΣ
«Τα αγαθά (και οι θέσεις)
αν δεν χωριστούν με το Ευαγγέλιο,
θα χωριστούν με το μαχαίρι»
(Άγιος Παΐσιος).
1. «Ο πατέρας μου επειδή ήταν δίκαιος,
δεν ήθελε να εκμεταλλευθεί
τη θέση του».
Ο Γ.Γ. μας αφηγείται τα εξής:
«Ήμουν
μικρός στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής. Ζούσαμε στην Κρήτη και ο αστικός
πληθυσμός υπέφερε ιδιαίτερα από την πείνα. Μοιράζανε λοιπόν κάθε μέρα λίγο ψωμί
–στο κάθε άτομο αναλογούσε μια φέτα– και ο κόσμος έκαμνε ουρά για να πάρει. Ο
πατέρας μου ήταν ανώτερος δικαστικός και γι’ αυτό ήταν πρόεδρος της Επιτροπής
Διανομών. Επειδή όμως ήτανε άνθρωπος δίκαιος, δεν ήθελε να εκμεταλλευθεί τη
θέση του κι έστελνε εμένα να πάρω σειρά για να πάρω το ψωμί μας, αυτό που
έπαιρναν όλοι. Έλα όμως που με βλέπανε οι άλλοι και άρχιζαν τα λόγια: “Σαν
πρόεδρος που είναι, κάνει το κομμάτι του και δε ντρέπεται να στέλνει τώρα και
το γιο του για να πάρει κι άλλο!”. Κάποτε, τό ’μαθε αυτό ο πατέρας μου και δε
με ξανάστειλε! Φυσικά, η στέρησή μας από τότε έγινε πιο μεγάλη. Αλλά δε μας
άφησε ο Θεός!...».
2. «Αντί το διορισμό της κόρης μου,
να προσλάβετε αυτή τη
δύστυχη κοπέλα!»
–Παρακαλώ, είναι αυτού η κ. Δήμητρα;
–Μάλιστα, η ίδια στο τηλέφωνο.
–Α, χαίρω πολύ. Σας πληροφορώ ότι ο κ.
Διευθυντής ενέκρινε την αίτηση της κόρη σας. Περάστε σήμερα από το γραφείο για
να πάρετε περισσότερες πληροφορίες.
Η κ.
Δήμητρα πέταξε από τη χαρά της. Φώναξε την κόρη της, τη Σοφία, και της είπε το
ευχάριστο νέο.
–Ντύσου, κόρη μου, να πάμε στο γραφείο.
Μας λυπήθηκε ο Θεός!
Σε λίγο
ήταν έτοιμες και ξεκίνησαν. Έφτασαν στο κτίριο και μπήκαν μέσα. Επειδή ο
Διευθυντής ήταν απασχολημένος, κάθισαν στην αίθουσα αναμονής. Εκεί ήταν και μια
άλλη μητέρα με την κόρη της, φετινή απόφοιτη του Γυμνασίου κι αυτή. Έπιασαν
κουβέντα. Με δάκρυα στα μάτια η μητέρα είπε στην κ. Δήμητρα ότι ο άντρας της
είναι από διετίας παράλυτος· ότι η ίδια είναι καρδιακή και ότι εκτός από την
κόρη της έχει και δυο μικρότερα παιδιά που έχουν ανάγκη βοήθειας. Έλπιζε,
συνέχιζε, να πάρει δουλειά η μεγάλη κόρη και να βοηθήσει το σπίτι. Τώρα την
ειδοποίησαν ότι δεν μπορούν, διότι υπάρχουν πολλές κοπέλες. Ήρθε, λοιπόν, να
παρακαλέσει τον κ. Διευθυντή να τους λυπηθεί και να προσλάβει την κόρη, διότι
αλλιώς θα πεθάνουν από την πείνα.
Η κ.
Δήμητρα άκουγε με συγκίνηση τη δραματική ιστορία αυτής της οικογένειας. Δάκρυσε
σε μια στιγμή και, πιάνοντας το χέρι της δύστυχης μάνας, είπε:
–Θάρρος, ο Θεός είναι μεγάλος!
Την ώρα
εκείνη άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε ο Διευθυντής. Χαιρέτησε την κ. Δήμητρα
και της είπε:
–Τα συγχαρητήρια. Η κόρη σας
προσλαμβάνεται.
–Σας ευχαριστώ, κ. Διευθυντά για την
καλοσύνη σας! Αλλά θέλω να σας παρακαλέσω, αντί της κόρης μου να προσλάβετε
αυτή τη δύστυχη κοπέλα. Έχω κι εγώ ανάγκη από βοήθεια, αλλά η οικογένεια αυτή
έχει μεγαλύτερη. Σας παρακαλώ, δεχθείτε την παράκλησή μου αυτή.
Ο
Διευθυντής έμεινε κατάπληκτος. Τον συγκίνησε η θυσία της κ. Δήμητρας. Ζήτησε
περισσότερες πληροφορίες για την άλλη οικογένεια. Σκέφτηκε λίγο και είπε:
–Εντάξει. Θα προσλάβω και τις δύο. Δεν μου
το επιτρέπει η συνείδηση να πάρω μόνο τη μία…
Η χαρά
των γυναικών ήταν αφάνταστη. Έκλαψαν από ευτυχία. Οι κοπέλες αγκαλιάστηκαν. Και
οι μητέρες δοξολογούσαν τον Θεό…
※
[ «Λαϊκό Λειμωνάριο»
(Διδακτικές ιστορίες και μαρτυρίες)·
§159 και §219,
σελ. 196–197 και 265–266.
Επιμέλεια:
Κωνσταντίνος Χρ. Καρακόλης.
Εκδόσεις
«Ορθόδοξος Κυψέλη».
Θεσσαλονίκη, 2001.
Επιμέλεια ανάρτησης:
π. Δαμιανός. ]
※
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση
των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου