ΣΤΑΘΜΟΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
Τετάρτη
2 Ιουλίου 1986 (ν.ημ.). Με μια παρέα κληρικών κι ενός υποψηφίου βρεθήκαμε στα
Κατουνάκια του Αγίου Όρους. Ο γέροντας ήταν ασθενής. Παρ’ όλα αυτά μας δέχτηκε
για λίγο…
–Πατέρες, «πρέπει να περάσουμε μέσα από πολλές
θλίψεις, για να μπούμε στη βασιλεία του Θεού» (Πράξ. 14, 22).
Κάποια
φορά που έτυχε να είμαι έξω, με πλησίασε μια γερόντισσα. Ήθελε να εξομολογηθεί.
Της είπα εγώ δεν εξομολογώ. Επέμενε να πει τον λογισμό της.
–Ε, άντε, πες το λογισμό!
–Είδα, μου λέει, σαν ένα όραμα τους Πατριάρχες
Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.
Τους λέω:
–Είσαστε οι Πατριάρχες;
–Ναι, λένε.
–Να ’ρθω κι εγώ εκεί που είσαστε;
–Ναι.
–Από πού να ’ρθω;
–Να, από ’κει, από το δρόμο.
–Μα, δεν βλέπω κανέναν δρόμο!
–Εκεί είναι! Ψάξε, ευλογημένη, και θα τον
βρεις!...
–Μα, αυτός ο δρόμος είναι τόσο στενός. Πώς
να περάσω; Θα σχίσω τα ρούχα μου, θα ματώσουν τα πόδια μου μέσα στα πουρνάρια
και τ’ αγκάθια.
–Από ’κει κι εμείς περάσαμε. Δεν γίνεται
διαφορετικά!...
Βλέπετε,
πατέρες; «Μέσα
από πολλές θλίψεις» θα πάμε στον ουρανό. Δεν πάμε με αυτοκίνητα, με
άνεση στον Παράδεισο. Πώς λένε οι πατέρες; «Δώσε αίμα και λάβε πνεύμα»…
Συνεχίσαμε
για τη Σκήτη της Αγίας Άννας. Σταματήσαμε στο σπήλαιο με την εικόνα της
Παναγίας. Περιμέναμε να προσκυνήσουμε. Ένας μεσόκοπος μοναχός άναβε τα
καντήλια. Μας ρώτησε από πού είμαστε, αν είμαστε ιερείς. Όταν του είπαμε «ναι»,
ήρθε και με ευλάβεια μας φίλησε τα χέρια. Καθίσαμε να ξαποστάσουμε…
–Γέροντα, πόσα χρόνια έχεις στο Όρος;
–Τριάντα και άκαρπα!
Απαντούσε
διστακτικά στις ερωτήσεις. Δεν μας είπε ούτε πού μένει ούτε το όνομά του.
Συγκράτησα όμως τα λόγια του, όταν μιλούσε για την υπακοή του Χριστού που έφερε τη σωτηρία…
–Ο Χριστός, πηγαίνοντας για τη Γεθσημανή,
σταμάτησε και μίλησε στον Πατέρα Του (Ιωάν. 17, 1-26).
Του είπε:
–Θέλω όλοι να είναι ένα!
«Ἵνα ὦσιν ἕν» (βλ. Ιωάν. 17, 11-22-23). Θέλησε
να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους. Να γίνουν όλοι ένα!...
Και ο Πατέρας Τού είπε:
–Ναι, αλλά θα πιεις το Ποτήρι!
–Μα, είναι πικρό το Ποτήρι! Δεν γίνεται
αλλιώς;
–Όχι.
Εκείνη
την ώρα ο Χριστός ήθελε ενίσχυση για να πει το «Ναι». Γύρισε στους μαθητές Του.
Μπορούσαν να Τον ενισχύσουν. Τους το ζήτησε, τους παρακάλεσε να προσευχηθούν.
Αλλά αυτοί το έριξαν στον ύπνο. Ο Χριστός έμεινε μόνος. Τότε, «φανερώθηκε
άγγελος από τον ουρανό που Τον ενίσχυε» (Λουκ. 22, 43). Πήρε κουράγιο. Είπε το
«Ναι»: «Γενηθήτω το θέλημά Σου!» (πρβλ. Λουκ. 22, 42).
Προχώρησε
στο Σταυρό. Πάνω στο Σταυρό άπλωσε τα χέρια για να τους αγκαλιάσει όλους. Να
τους ενώσει όλους. «Ἄφες αὐτοῖς» (Λουκ. 23, 34), έλεγε για τους σταυρωτές Του.
«Συγχώρεσέ τους!». Αν έλεγε «συγχώρεσέ τους όλους εκτός από τον Ιούδα», ο
Πατέρας δεν θα Του έκανε τη χάρη. Αφού λοιπόν τους συγχώρεσε όλους, αφού τους
αγκάλιασε όλους, αφού έχυσε το Αίμα Του για όλους, τότε έγινε δυνατή η σωτηρία
μας!..
Σηκώθηκε
και αναχώρησε σιωπηλά. Το ίδιο κι εμείς. Τα λόγια του μας έκαναν βαθιά
εντύπωση.
Το
απόγευμα φτάσαμε στη Μεγίστη Λαύρα. Αναζήτησα ένα παλιό φίλο. Είχα χρόνια να
τον δω. Κάθισε ώρες μαζί μας. Δυστυχώς, η (αυθεντική) αγιορείτικη ζωή και
παράδοση δεν τον άλλαξαν καθόλου. Οξύτατη κριτική για όλους και για όλα. Όλους
τους χαρακτήριζε «αιρετικούς». Ανέφερε και ονόματα. Έπεφτα από έκπληξη σε
έκπληξη. Δεν άφηνε περιθώρια για αντίλογο. Σκέφτηκα να του πω αυτό που του είπε
κάποιος άλλος: «Αν όλοι αυτοί είναι στην αίρεση, προτιμώ να είμαι με την αίρεση
παρά με σένα!». Πόσο εύκολα μπορεί κανείς να εκτροχιαστεί, ακόμη και σ’ έναν
αγιασμένο τόπο. Κι ας έχει διαβάσει όλη την Πατρολογία. Έφυγα με θλίψη…
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ
※
[Μητροπολίτου Αργολίδος
Νεκτάριου Αντωνόπουλου:
«Αγίων Όρος·
Το Όρος που λίγο γνώρισα,
αλλά πολύ αγάπησα»,
Κεφ. ΙΓ΄, σελ. 237–240.
Εκδόσεις «Επιστροφή»,
Ναύπλιο, Δεκέμβριος 2016.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]
※
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση
των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου