Η ΘΕΪΚΗ ΑΓΑΠΗ: Η ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ & ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΑΣ!

Η ΘΕΪΚΗ ΑΓΑΠΗ:
Η ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ & ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΑΣ!

      Μεγάλο πρᾶγμα στὸν ἄνθρωπο, ἡ θεϊκὴ ἀγάπη! Καὶ νὰ τὴν ζεῖ σὰν κάτι τὸ ἀπερίγραπτα ἀναγκαῖο. Νά ’ναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος του, ὁ παλμὸς καὶ ἡ δύναμή του, ἡ ἔξοδος καὶ ἡ περιπέτειά του, ἡ «παραμυθία» του, ἡ παρηγοριά του, ἡ ἀνάπαυσή του, τὸ βάλσαμό του, τὸ ἀποκούμπι του καὶ ἡ καταφυγή του! Ὑπάρχουν κάποιες παρακλήσεις Χάριτος ποὺ φέρνει ἀθόρυβα τὸ θεϊκὸ χέρι στὴν ζωή μας, ποὺ θὲς ἁπλὰ νὰ μὴ τελειώσουν ποτέ. Κουβαλᾶνε μέσα στὸν γλυκασμό τους πυκνὲς ψεκάδες κρυστάλλινων ἀληθειῶν, τὶς ὁποῖες, γενικά, οἱ ἑκούσια ἄχαρεις, ἀπαράκλητοι, ἀπαραμύθητοι καὶ ἀπαρηγόρητοι ἄνθρωποι, δὲν θέλουν οὔτε νὰ σκεφτοῦν οὔτε καὶ νὰ δεχθοῦν…

      Γιατὶ πρέπει πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ δεχθοῦν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς γεγονὸς χαρᾶς· ὡς θεόσδοτης χαρᾶς πρὸς τὴν ψυχή τους. Πρᾶγμα δυσχερὲς καὶ ἀπίστευτο. Καί, ὄχι λίγες φορές, ἀδιανόητο γιὰ τὰ καταθλιπτικά τους δεδομένα.
      Πολλὲς φορὲς ὁ ῥεαλισμός μας, εἶναι ἀνομολόγητα ταυτόσημος μὲ τὸν ὀνειδισμό μας. Εἰδικά, αὐτὸς τοῦ «θρησκευτικοῦ» τύπου ἢ τοῦ «ἠθικοῦ» ἐπιπέδου ἢ τῆς «θεολογικῆς» ἐκδοχῆς. Εἶναι ἐξαιρετικὰ εὔκολο, ἀβίαστο, ἄμοχθο, ἄκοπο καί, ἄκρως «χρηστικὸ» γιὰ τὴν ἐπάρατη αὐτοδικαίωση ποὺ μαστίζει τὴν βρότεια φύση, νὰ ὀνειδίζεις ὅλους τοὺς ἄλλους γύρω σου γιὰ τὴν «ἀλήθεια» τῆς πίστεως, γιὰ τὴν «ἀκρίβεια» τῶν κανόνων, γιὰ τὴν «δόξα» τῶν δογμάτων, γιὰ τὴν «τάξη» τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν «εὐπρέπεια» τοῦ ἤθους, γιὰ τὸ «δίκαιο» τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν «τιμωρία» τῶν ἁμαρτωλῶν στὴν κόλαση, ἐννοεῖται, χωρὶς ἀγάπη Θεοῦ. Εἶναι τὸ μόνο εὔκολο! Καί, ἐπίσης, τὸ μόνο βολικό. Ἀλλά, ἂς εἴμαστε εἰλικρινεῖς: Ποιός μπόρεσε ποτὲ νὰ βιώσει καὶ νὰ κατανοήσει ἔστω καὶ μία Χριστο–ευαγγελικὴ ἀλήθεια, δίχως τὸ «Α» καὶ τὸ «Ω» της, ποὺ εἶναι παντοτεινὰ ἡ αἰώνια ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ;

      Ῥῑξτε μιὰ ματιά, γύρω σας· Ὅλα τὰ ἐγκόσμια συστήματα ἐξουσίας, ἐλέγχου καὶ χειραγώγησης τοῦ «ἀνθρώπου–δεσμώτη», κυρίως καὶ πρωτίστως τὰ «θρησκευτικά», ὅλοι οἱ ἀφελεῖς ὀπαδοὶ ἀκραῖων ῥευμάτων ἀναζητήσεως τοῦ θεῖου, ὅλοι οἱ θλιβεροὶ οὐραγοὶ θρησκειακῶν κοπαδιῶν, ὅλοι οἱ γραφικοὶ κράχτες δαιμονικῶν πνευματικοτήτων, κόπτονται μονομερῶς γιὰ τὴν σκληρή, ἐπιθετικὴ ἢ πονηρὴ  ὑπεράσπιση τῶν «ἀληθειῶν» τῆς «θρησκευτικῆς» τους ἀντίληψης, μόνο καὶ μόνο, ἐπειδή ὑπάρχει ἀπελπιστικὸ ἔλλειμμα θεϊκῆς ἀγάπης μέσα τους. Ἀπειρία Θεοῦ! Σπάνιο καὶ δυσεύρετο, –ἴσως, καὶ ἐπικίνδυνο!–, νὰ τολμήσει κάποιος σήμερα νὰ βιώσει τὴν «χριστιανικώτερη» ἀλήθεια τῆς πίστεώς «του», μονάχα μὲ τὴν βιωματικὴ σύναρση τῆς θεϊκῆς ἀγάπης!

      Ποιός ἔχει ὄρεξη καὶ ἀντοχὴ γιὰ τέτοιες «οὐτοπίες», τώρα;
      Εἶναι διαπιστωμένο εὑρέως, πώς, ἔθος μας καὶ συνήθειά μας, εἰδικὰ σὲ αὐτὴν τὴν βαβελικὴ ἐποχή ποὺ ὅλοι διανύουμε, εἶναι νὰ παιδεύουμε καὶ νὰ παιδευόμαστε, πολὺ συχνὰ μεταξύ μας –σχεδόν, ὅλοι μας!...
      Καὶ μιλᾶμε ἢ προβάλλουμε πρὸς στοὺς ἄλλους χάρες καὶ χαρές ποὺ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν βιώσαμε ἐσωτερικά. Καί, ἡ χαρά, ἀπὸ βασικὴ κατάσταση γνησιότητας καὶ ὑγείας τοῦ ἀνθρώπου, γίνεται ὁ πιὸ ἄχαρος καὶ στιφὸς ῥόλος στὴν ζωή του. Ἀναγκαζόμαστε νὰ φαινόμαστε συνεχῶς χαρούμενοι στὶς σχέσεις μας, γιὰ νὰ καλύπτουμε τὴν θλίψη ποὺ ἐνδημεῖ ἀδιάκοπα μέσα μας. Τὸ ὑπέρτατο δώρημα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ἡ χαρὰ τῆς καρδιᾶς, δέχεται τὴν μετάλλαξη καὶ ἀλλοτρίωσή της στὴν ἐπιτηδευμένη χαρωπότητα τῆς κουρασμένης εἰκόνας μας.
      Ὑποκρισία!... Καὶ ἀνελευθερία!...

      Πού, ἀναπόφευκτα, καταλήγει στὴν ἀφιλαδελφία καὶ στὴν μισανθρωπία: μισοῦμε, φθονοῦμε, ἀδικοῦμε ἢ ἀποστρεφόμαστε κάθε ἀποδέκτη («ἀποδέκτης», ἐδῶ, εἶναι ὁ πλησίον, ὁ συνάνθρωπός μας) τῆς χαρᾶς μας· τῆς χαρᾶς, ποὺ δὲν ὑπάρχει μέσα μας!...
      Γιατί ἆρα γε;

      Γιατὶ ὁ χειρότερος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι τὸ κενὸ ποὺ κουρνιάζει μέσα του. Καὶ τὸ χειρότερο κενὸ τοῦ ἀνθρώπου, ἀναφύεται, ὅταν αὐτὸς σπεύδει νὰ ἐξαγγέλλει θεϊκὲς χάρες καὶ νὰ προτείνει πνευματικὲς χαρὲς ποὺ ὁ ἴδιος δὲν ἔζησε. Ποὺ δὲν μυήθηκε στὴν πρωτόγνωρη δύναμή τους. Ἤ, ποὺ τὶς ἔζησε γιὰ πολὺ λίγο καὶ σύντομα τὶς πρόδωσε, ἐγκαταλείποντάς τες, ἀνένοχα καὶ ἀδιάφορα.
      Καί, μετά, ἔρχεται ἡ ἐνδόμυχη πικρία νὰ συνταιριαστεῖ μὲ τὴν ἀδάμαστη τρέλλα!...
      Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅμως, ἐπειδὴ εἶναι ἄπεφθο καὶ ἀκραιφνὲς θεϊκὸ Μυστήριο φιλανθρωπίας καὶ σωτηρίας, ἔχει τὸ δικό της «τυπικό», τὸν δικό της ἀλάλητο κώδικα, ἔχει τὴν δική της γλυκάδα καὶ ὀμορφιά, τὴν δική της εὐγένεια, ἀρχοντιὰ καὶ προσέγγιση, τὴν δική της σαγήνη, τὴν δική της παραμυθία καὶ παράκληση. Τὴν ὁποία ἐνσταλάζει μὲ ἰδιαίτερα ἐμπνευσμένο καὶ ἐξατομικευμένο τρόπο μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀπορημένου ἀνθρώπου.
      Ἡ ἀγάπη, ὄχι τῶν ἄστατων καὶ εὐμετάβλητων ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι ἄπονη εὐφυΐα, βάναυση ἐξυπνάδα, ἀλάνθαστη καὶ τυραννικὴ λογική, ἀσυμπάθητη κρίση, ἀδυσώπητος ἀφορισμός, δὲν εἶναι σαρωτικὸς μπαλτᾶς, μεθυσμένο τσεκοῦρι καὶ μανιασμένη ῥομφαῖα!...
      Ἡ Θεϊκὴ Ἀγάπη, –ἴσως νὰ μὴν τὸ ἔχουμε «διανοηθεῖ» ἀκόμη, πώς– εἶναι,   
      ἡ πιὸ ποθεινὴ παραμυθία μας!
      τὸ πιὸ γλυκὸ «παραμύθι» μας!

      –«παραμύθι(ον)» καὶ «παράκλησις»· γιὰ νὰ γλυκαίνωνται οἱ πόνοι τῶν βιοτικῶν καὶ τὰ βάσανα τῶν ἐγκοσμίων–.
      Γιατὶ ὅλη της ἡ σωστική, ἡ ὑπερβατικὴ καὶ μεγαλειῶδης ἀλήθεια της, εἶναι καὶ θὰ παραμένει γιὰ ’μᾶς, πραγματικὰ ἀνείπωτη, ἀνεκλάλητη καὶ ἄφραστη!...
      «Παραμυθιάζεστε», λοιπόν!...

      Καί, εἰρηνεύετε!...

      Μὲ τὴν Ἀγάπη Του!...

http://www.youtube.com/watch?v=L-VI6miVfro