ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ

ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ 
–Τὸ μεγάλο μυστικὸ τοῦ θεοφίλητου τελώνου–

     Αὐτό, τὸ περίοπτο καὶ ζηλευτὸ «ὕψος», μετὰ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἀρχαία πτώση τοῦ ἐωσφόρου, εἶναι, πιά, ἰσόβιος καὶ ἐπάρατος πειρασμὸς γιὰ τὸν χοϊκὸ καὶ ἀδύναμο ἄνθρωπο. Κυρίως δέ, γιὰ τὸν «θρησκευτικὸ» ἄνθρωπο. Πού, μέσα ἀπὸ τὸ θεϊκὸ μεγαλεῖο, αὐτός, κοιτάζει πῶς νὰ ἁρπάξει καὶ νὰ οἰκειοποιηθεῖ ἀλλότριο δοξασμό. Καί, μὲ αὐτόν, κατόπιν, σὰν μὲ κάποια τυραννικὴ σπάθα, νὰ πληγώνει συνεχῶς τὸν συνάνθρωπό του! Καὶ τὸ ἐπιχειρεῖ αὐτὸ μὲ χίλιους–μύριους «θεολογούμενους» τρόπους καὶ ἀγαπολογικὲς προφάσεις! 
     Τὸ ὕψος ποὺ ὀρέγεται στὴν ἐνδοκόσμια πορεία της ἡ ἀνθρωπότητα, θέλγει μὲν ὅλους δαιμονικά, ἀλλά, στὴν οὐσία, μέσα σὲ αὐτὸ ἐκχωροῦν λίγοι, ἀπειροελάχιστοι. Οἱ «ἐκλεκτοί». Οἱ «ἐκλεκτοὶ τοῦ Ἐκλεκτοῦ». Δηλαδή, οἱ ἅγιοι τοῦ Μόνου Ἁγίου Χριστοῦ. Εἶναι θεοπαράδοτη πνευματικὴ νομοτέλεια, ἀπαραβίαστο ὑπαρξιακὸ ὅριο καὶ ἀμετάθετο ἀξίωμα ἔνθεων ἀρχετύπων, αὐτὸ τὸ μυριανθρωπόθητο ὕψος, νὰ ἀνήκει πάντα ἐξ ὁλοκλήρου στὴν ταπεινοφροσύνη καὶ στοὺς ταπεινόφρονες. Σὲ αὐτοὺς ποὺ θέλουν καὶ ἐπιθυμοῦν μὲ πόθο νὰ μοιάξουν τοῦ Χριστοῦ. Γιατί, αὐτὸ τὸ ὕψος, εἶναι μονάχα τοῦ Χριστοῦ. Τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ταπεινώθηκε ἀπὸ ἄκρα ἀγάπη. 

     Ἀντίθετα, στὸ πεδίο αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὅλοι, σήμερα, ψάχνουν, ἐπιδιώκουν, στοχεύουν καὶ διεκδικοῦν, πεισματικὰ ἢ ἐναγώνια στὴν πρόσκαιρη καὶ φευγαλέα ζήση τους νὰ κερδίσουν ὁπωσδήποτε μία θέση σὲ ἐπίπλαστο, πρόσκαιρο καὶ κούφιο ὕψος· σὲ μία κατώτατη καὶ κατωφερῆ φαρισαϊκὴ «ὑψηγορία» μὲ ὅ,τι αὐτὴ σημαίνει στὴν κυριολεξία (δύναμη, ἐξουσία, δόξα, κυριαρχία, ἐπιβολή, ἐπιρροή, ἐπικράτηση, αναγνώριση…). 

     Σχεδὸν κανείς, πιά, σήμερα, δὲν διανοεῖται νὰ ἀναζητήσει μία θέση σὲ βάθος. Ποιό βάθος; Καὶ ποιανοῦ τὸ βάθος; Τὸ βάθος καὶ τὴν κατάβαση τοῦ Χριστοῦ, τῆς ὑψοποιοῦ καὶ ζωοποιοῦ Ταπείνωσής Του. Τὸ ὕψος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι βάθος Θεανδρικῆς Ταπεινώσεως. Καὶ ἡ δική Του ἔκπαγλη Ταπείνωση, εἶναι τὸ αἰώνιο κάλλος Του καὶ ἡ εἰρηνικὴ παντοδυναμία Του. Ὅλα μέσα σὲ αὐτὸ τὸ Χριστοειδὲς ὕψος, βρῆκαν τὴν θεοπρεπῆ δόξα τους καὶ τὴν ἔνθεη πληρότητά τους. 

     Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅλα, μέσα σ’ αὐτὸν τὸν θανατόφιλο κόσμο, ποὺ ἐμμένει νὰ δοκιμάζει νὰ ὑψώνεται ἄνευ ταπεινώσεως, –ἄνευ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδή–, ὅλα μέσα σὲ αὐτὴν τὴν «κοιλάδα τοῦ καλυθμῶνος» τοῦ ἀταπείνωτου κόσμου καὶ τῶν ἐπηρμένων ἀνθρώπων του, ὑπάρχουν ἀποκλειστικὰ χάρη στὴν Ταπείνωση: στὴν κένωση, στὴν συγκατάβαση, στὴν θυσία καὶ στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. 
     Μέσα στὴν Ταπείνωση τοῦ Θεανθρώπου, φωλιάζει ὁλοκληρωτικὰ ἡ Ἀγάπη Του. Καί, μέσα στὴν Ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, ἐνυπάρχει τὸ μοναδικὸ καὶ ἀκατάλυτο κριτήριο γιὰ τὴν ἀπλανῆ πνευματικότητα, γιὰ τὴν γνήσια πνευματικὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Γιατί, δὲν γίνεται νὰ ἔχεις πραγματικὴ ἀγάπη Θεοῦ, ἀγάπη ἀνθρώπου καὶ κόσμου, ἐὰν πρῶτα δὲν ἔχεις ταπείνωση Χριστοῦ. 
     Ὅπου τελώνης, ἐκεῖ καὶ ὁ Χριστός καὶ ἡ Χάρις Του. Ὅπου Χριστός, ἐκεῖ καὶ ὁ τελώνης. Σκανδαλωδῶς, γιὰ τὴν πεπερασμένη καί, αἰχμηρὴ γιὰ τὸν τετραγωνισμό της, λογική μας, ὁ Χριστός, ἀποκαλύπτεται καὶ χαρίζεται μονάχα στοὺς τελωνικοὺς ἀνθρώπους, στὶς τελωνικὲς ψυχές, στὶς τελωνικὲς ὑπάρξεις, στὶς τελωνικὲς ζωές. 

     Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ποὺ ἔχουν τὸ ἐξαίσιο πνευματικὸ προνόμιο νὰ μιλοῦν, νὰ ἀκοῦν, νὰ καταλαβαίνουν καὶ νὰ μεταδίδουν τὴν γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ: τὴν γλῶσσα τῆς ἄφραστης Ταπείνωσής Του. Ἡ καρδιά τους καὶ τὰ σπλάγχνα τους, οἱ σκέψεις, οἱ διαθέσεις, τὰ φρονήματα καὶ οἱ πράξεις τους, ὅλα τους, εἶναι τελωνικά. Ταπεινόφρονα. Χριστοφίλητα. 
     Ἔτσι, γιὰ ὅλους ἐμᾶς, ποὺ στεκόμαστε μπροστὰ ἀπὸ τὶς πύλες τῶν ἑορτῶν τοῦ «Τριωδίου», αὐτὴ ἡ Ἁγία Ταπείνωση τοῦ Σωτῆρος μας, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ συντελεστὴς καὶ προϋπόθεση ζωῆς. Ἀκριβέστερα, εἶναι ἡ μόνη ὁδὸς

καὶ ὁ μόνος τρόπος πρὸς τὴν ζωή· Τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ, τόσο χιλιοειπωμένη, «ἐν Χριστῷ ζωή», ἡ Παραδεισένια ζωή, ἡ ζωὴ τῆς Χάριτος, δὲν εἶναι μία «ἀσφαλὴς» ζωή. Μία ἀγέρωχη ζωὴ ὑπεροχῆς, ἐξουσίας, προνομίων, ἀξιωμάτων, κολακείας καὶ ἀνέσεων. Ἀλλὰ εἶναι ἡ θεοδόξαστη, ἡ θεοφίλητη, ἡ μυστικὴ «αγιοτελωνικὴ» ζωὴ τῆς Ταπείνωσης τοῦ Μόνου Ταπεινοῦ Κυρίου. 
     Μέσα σ’ αὐτὴν τὴν πανθαύμαστη ζωή, κρύβεται ὅλη ἡ ἀνείπωτη δόξα τοῦ Παραδείσου. Ἡ, κατὰ Χάριν, ἐμβιούμενη ταπεινὴ Ζωὴ τοῦ Χριστοῦ· Αὐτός ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός! Ὁ μυστικὸς φίλος καὶ ἀχώριστος ἀδελφὸς τοῦ τελώνου τῆς Παραβολῆς Του... 

–Καλό, εἰρηνικὸ καὶ εὐλογημένο Τριώδιο, 
ἀδελφοί μου, καλοὶ καὶ εὐλογημένοι!...