«ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ»

«ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ»

     Ανησυχούμε, όποτε νιώθουμε ότι πρέπει εκ των πραγμάτων λίγο να αυξηθούμε και να εξελιχθούμε εσωτερικά, να «πάμε παραπέρα». Λες και η στασιμότητα των επιγείων κρατάει σφιχτά την πιο γλυκιά ασφάλεια της ψυχής μας. Αν το καλοσκεφτούμε, πάντα όμως φεύγουμε, πάντα κάπου πάμε, πάντα είμαστε για να πάμε κάπου αλλού, να φύγουμε από κάπου. Κι αυτό το «κάπου» κάπως να μας βολεύει με την αοριστία και την ασάφειά του· μέσα σε αυτό κρύβεται όχι μόνο ο τόπος, αλλά ο τρόπος κάποιου, το πρόσωπό του, ο λόγος και η πράξη του, η ενέργεια, η αντίληψη και η άχνα του. Κάθε σχέση κρατά μυστικές τις κυψέλες των εθισμών μας. «Πού πας;», ρωτούσαν με αγωνία αγνωσίας οι μαθητές τον Χριστό. Κι όταν Αυτός τους αποκρινόταν, «δεν καταλάβαιναν τι ήθελε να τους πει»: «Πηγαίνω προς τον Πατέρα». Αυτοί εστίαζαν δυσάρεστα μόνο στη φυσική απώλεια από τη φυγή του Κυρίου, ενώ αγνοούσαν την μυστική πληρότητα προς την οποία τους καλούσε Αυτός με αυτή την περαιτέρω πορεία Του. «Πορεύομαι» τους είπε κι άρχισαν να τα χάνουν και να αδημονούν (βλ. Ιωάν. 16, 5–6 και 16–18). Ο Χριστός πορεύθηκε και πορεύεται. Εμείς, άραγε, δεν θα πορευθούμε; Εκείνος όμως, ενώ φεύγει δεν εγκαταλείπει κανέναν όπως εμείς. «Δεν θα σας αφήσω ορφανούς… Θα είμαι μαζί σας όλες τις μέρες της ζωής σας…» (Ιωάν. 14, 18· Ματθ. 28, 20). Μόλις όμως κι εμείς ενστερνιστούμε καρδιακά και μυστικά τον τρόπο Του, τότε, όσες και να είναι οι φυγές ή οι αποταγές μας θα πάψουμε να εγκαταλείπουμε, πραγματικά θα αδυνατούμε να αποστασιοποιούμαστε όσο κι αν αναγκαζόμαστε να αφήνουμε· επίσης, θα μείνουν μόνοι και θα κουραστούν να (μας) εγκαταλείπουν κάποιοι άλλοι. Η ελευθερία μας δεν θα είναι το αγριωπό θράσος ή το επιτακτικτό θέλημά μας, αλλά το πολύπτυχο μυστήριο της χριστοαγάπης μέσα μας. Θα βασιλεύσει η εγγύτητα που δεν πληγώνει, θα πρυτανεύσει το ειρηνικό αλάργεμα που δεν τσακίζει· μια χριστοειδή ενότητα θα διατρανώνει ευεργετικά την στομωμένη και κραταιή αγάπη μας. Θα είναι παρόντες όλοι οι φευγάτοι, θα μένουν διά παντός ενωμένοι και αδιάστατοι όλοι οι αγαπημένοι, οι πορευόμενοι δεν θα αποχαιρετούν κυριολεκτικά και όλοι οι εν Χριστώ ερχόμενοι θα είναι σαν να μην έφυγαν ποτέ από πλάι μας. Η μοναξιά, αυτός ο προθάλαμος του θανάτου, θα νικηθεί και θα νικιέται από την εγκαρδιωμένη χριστοκοινωνία, που θα μένει αδιατάρακτη και άρρηκτη εν Αγίω Πνεύματι. Ο κόσμος ως συνήθως κραδαίνει σπασμωδικές φυγές, όταν σκοπεύει να απειλήσει τη σχέση, όταν επιχειρεί να ματώσει την πορεία της και να υπονομεύσει το μέλλον της. Μα, εν τω Χριστώ, ακόμη και μια υποτιθέμενη ή επερχόμενη φυγή γίνεται σπονδή στη σχέση, κλειδί για μια άλλη διαφορετική λειτουργία της ψυχής μας, μια συνεχής πρόκληση για την καρδιά να προσθέτει άφθονη διεισδυτική και κατανοητική αγάπη σε αυτό που όλοι φοβούνται ή απεύχονται μέσα στη γήινη αδυναμία και αβλεψία των παθών τους…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.