ΓΟΡΓΟΦΤΕΡΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΓΟΡΓΟΦΤΕΡΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

     Η σχέση μας με τον Θεό πρέπει να γεμίσει ειλικρίνεια, απλότητα, άνεση, ελευθερία. Το άνοιγμά μας προς Αυτόν να είναι ανεπιτήδευτο, πηγαίο, ζωντανό, αυθόρμητο. «Ο Θεός» μας, «ουκ έστι θεός νεκρών, αλλά ζώντων». Όταν νιώσουμε και όσο θυμόμαστε συνεχώς την αγάπη Του, τότε θα μπορούμε να αρχίσουμε να είμαστε επιτέλους ζωντανοί άνθρωποι, ασφαλείς στο διάβα των επιγείων μας, εκλεκτοί στα βιώματα της καρδιάς μας. Εμάς ωστόσο μας νέκρωσε προ πολλού η υποκρισία και η αυτοδικαίωσή μας, το θέλημα και η φαντασία μας, η μανία και όχι ο πόθος μας για τον Χριστό, για την αγιότητα του Προσώπου Του. Αντί η προσωπική μας κοινωνία με το θείο να είναι μια αποκάλυψη, καταντά να είναι μια συγκάλυψη που θυμίζει βαριά ταφόπλακα ακίνητη στο στέρνο μας. Πώς να ενεργήσει μετά η Χάρη; Πώς να μπολιαστεί στον παλμό μας η χαρά; Γίνεται ποτέ να βερνικωθεί η λάσπη; Ποιο κατάπλασμα γέννησε ποτέ την υγεία; Γέμισαν οι τοίχοι μας με εικόνες, τα ερμάριά μας με φυλακτά, λαδάκια και βαμβακάκια. Η σκουριά που «τρώει» τα «τοιχώματα» της εφησυχασμένης ψυχής μας πότε θα μας προβληματίσει; Μου είπε ένας ιερέας: «Έκαμνα κηδεία κι έβλεπα απέναντί μου ένα ταλαίπωρο άτομο με φοβερά και γόρδια συμπλέγματα μέσα του. Μια ζωή ανακαλούσε πεισματικά τον πόνο του για να προσφέρει πόνο και δυσκολία στους άλλους. Είναι αδιανόητο στην επαφή του με τους γύρω του να μη φέρνει δυσχέρεια, πλήξη, ένταση, έριδα, μιζέρια, σιωπηλή αποδοκιμασία, κατάκριση και επίκριση. Έκαμνε δε τόσο σπασμωδικά, τόσο αναίτια συχνά το σταυρό του, λες και αγχωνόταν να μη φανερωθεί η συρρικνωμένη αλήθεια του ανασφαλή είναι του προς τον κοινωνικό περίγυρο. Κι όσο σταυροκοπιόταν, τόσο πειραζόταν ο εσωτερικός του κόσμος, ταράζονταν τα σπλάχνα του γιατί δεν υπήρχε μέσα στη δομή τους κάτι που να θυμίζει ειλικρίνεια και αλήθεια». Κάποιοι καταφεύγουν στη θρησκεία αλυτρωτικά, με απεγνωσμένη αδυναμία, θρασύτητα και πονηρία, σαν να γυρεύουν να βολέψουν τα προσφιλή τους εσωτερικά δεσίματα. Κάποιοι ανοίγονται καθαρά και αυταπαρνητικά προς τον Χριστό και γίνεται μετά Αυτός ο Ελευθερωτής των ψυχών τους. Έχει μεγάλη διαφορά το ένα με το άλλο. Στο πρώτο, ένα ατακτοποίητο και συννεφιασμένο εγώ συμπράττει με τη θρησκεία κρύβοντας μέσα σε αυτή το κίβδηλο και την υποκρισία του. Στο δεύτερο, η ολόθυμη φορά και μετοχή μας προς το θείο αναπλάττει εκπληκτικά την καρδιά μας. Κάνει τη ζωή, ζωή. Και τον όποιο θάνατο, ανίσχυρο και δέσμιο δούλο της. Καλά ξεμπερδέματα για όσους ανήκουν στην πρώτη εκδοχή. Καλή και γοργόφτερη ελευθερία στους άλλους της δεύτερης, τους υπέροχους ουράνιους ανθρώπους και επίγειους αγγέλους…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.