ΒΓΕΣ ΚΙ ΕΣΥ ΕΞΩ ΨΥΧΗ!

ΒΓΕΣ ΚΙ ΕΣΥ ΕΞΩ ΨΥΧΗ!

—Νύξεις ευλαβικές και σχολιασμός πενιχρός

στην έγερση του φίλου του Χριστού Λαζάρου—

     Η ανάσταση του Λαζάρου, του δίκαιου ανθρώπου και φίλου του Χριστού, αναδεικνύει περίτρανα το πόσο σωτήριο γεγονός στέκει για την καρδιά μας και για τη ζωή της καρδιάς μας να κάνουμε και να έχουμε –πραγματικά και όχι φανταστικά– φίλο τον Χριστό. Κι αυτό δεν είναι κανένα προτεσταντικό πυροτέχνημα λόγου, μια γλυκολογία σε ανέξοδο κήρυγμα. Ο Λάζαρος βρέθηκε όντως στην απόλυτη εσχατιά του ανθρώπινου πόνου: έσβησε, πέθανε, πήγε στον άδη, περάσανε γι’ αυτόν τέσσερεις ολόκληρες μέρες δίχως πνοή και παλμό στο σώμα του, ανίσχυρος ο εαυτός του προσχώρησε στην κατοχή της φθοράς, γνώρισε την απόλυτη εγκατάλειψη, όλη την υπέρτατη μοναξιά, πήγε «εκεί» όπου δεν υπάρχει φως, ελπίδα, χαρά και ζωή. Άφησε τον επίγειο κόσμο, τις αγαπημένες του αδελφές, τις συγγένειες, τις κοινωνίες, τις τέρψεις, τις ξενοιασιές, τις βολέψεις, τα πάντα από τη ζωή του. Αλλ’ όμως δεν τον άφησε ο Φίλος του, ο Χριστός. Ακόμη και το ότι καθυστέρησε ο Κύριος να μεταβεί προς το μνήμα του φίλου Του και άφησε να περάσουν οι μέρες μέσα σε μια εξωφρενική και ακατανόητη απάθεια, αυτό δίνει περισσότερη έμφαση στο υπερβάλλον μέγεθος της θεϊκής ευεργεσίας αλλά και της σημασίας του να έχει κάποιος Φίλο τον Χριστό. Δόξα μεγάλη φανερώνεται κάθε φορά που ο Χριστός είναι «απών», «σιωπηλός» και «άπρακτος» σε μας. Όλη η αδυναμία του δικού μας πνεύματος εκδηλώνεται στη βαθειά και πολύπλευρη αδημονία μας. Όλοι κάποτε βρεθήκαμε ή ενδεχομένως να βρεθούμε σχετικά στη θέση του Λαζάρου, να γίνουμε κι εμείς μικροί «λάζαροι»: θα αφεθούμε σ’ έναν μικρό ή μεγάλο σβησμό, θα εγκαταλειφθούμε για λίγο ή για πολύ, από κάποιους ή από όλους, θα γευθούμε έναν πικρό άδη ενός σκληρού και βίαιου πόνου, όλα ή κάποια από τα υποστυλώματα της ζωής μας θα δραπετεύσουν από μας, ενδεχομένως να μείνουμε τελείως μόνοι, αβοήθητοι, ανυπεράσπιστοι. Κι αυτό δεν είναι ένα πεσιμιστικό μελό σενάριο, αλλά ισχυρή οντολογική πραγματικότητα. Το θέμα είναι, πάνω από όλα, εάν η καρδιά μας έχει Φίλο τον Χριστό και εάν η πηγαία ελπίδα μας προς Αυτόν δεν σταματάει ποτέ να Τον επικαλείται. Όπου και να πάμε, ό,τι και να γίνει, όσο και να καθυστερήσει Αυτός να έρθει προς εμάς, όσα ποτήρια αγωνίας και ανημποριάς κι αν πιούμε σε συνθήκες σαρωτικές για τις ευαισθησίες και τις δυνάμεις μας, κάποτε Αυτός θα έρθει. Δεν γίνεται να μην έρθει. Γιατί έρχεται πάντα. Και ακόμη, αν θέλετε, κάνει πως «έρχεται», για να δοκιμάσει μέσα σ’ εκείνο το κρίσιμο διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στην «αφάνεια» και στον «ερχομό» Του την πιστότητα και την αυθεντικότητα των αισθημάτων της καρδιάς μας προς Αυτόν. Ουσιαστικά δεν έχει φύγει ποτέ από μας, είναι πάντα πλάι μας, είναι αδιάστατα μαζί μας. Γιατί Αυτός είναι ο μόνος που μένει και παραμένει Φίλος μας, Φίλος πιστός. Που ξέρει να συγκινείται θεοπρεπώς, όταν εμείς σβήνουμε και χανόμαστε, όταν μας εγκαταλείπει η ζωή που εμείς νομίζαμε για ζωή. Αυτός ο Φίλος, συγκινείται, πονάει, κλαίει και συγκλονίζεται για μας, όταν μας καταπίνουν οι δοκιμασίες, τα παθήματα, οι πίκρες, τα σαράκια, οι καταχνιές των παθών μας. Έρχεται αθόρυβα, αρχοντικά. Η αγάπη Του τολμά και διασχίζει όλα τα πλήθη των φθονερών και κακότροπων ανθρώπων και όλη την αφθονία του μίσους του κόσμου. Η Φιλία που έχει προς εμάς είναι ανεκτίμητη και ανυπολόγιστη και δεν μπορεί να μην είναι ούτε για μια στιγμή ευεργετική: η Αυτοζωή μάς δίνει τη ζωή, το Φως Του, τη δύναμη, την κραταιά Του αγάπη. Η ανάστασή μας είναι όλη κρυμμένη μέσα στη ματιά Του, στα χνώτα Του, στην υποβλητική φωνή Του: «Δεύρο Έξω!». «Έλα έξω!»: έξω και πέρα μακριά από τον θάνατο που μας κατέχει, από τον άδη που μας κατατρύχει, από τη φθορά και τη σήψη, από τον πόνο με τον οποίο είμαστε καθηλωμένοι, από τα φαρδιά λουριά με τα οποία είμαστε σφιχτοδεμένοι. «Βγες έξω!», μας λέει. Και συνεχίζει, όταν εμείς λήγουμε μέσα στις ενδοκαταρρεύσεις μας: «Άκου, φίλε, τη Φωνή Μου. Είναι αυτή που σε συναντά, που συνέχει το είναι σου, που σε κρατά και σε περιέπει ακατανόητα βαθύστοργα, που έρχεται μέσα σου, είναι αυτή που έχει μέσα της για σένα το δώρο της ζωής που σου επιστρέφεται ή που σου ανανεώνεται από Μένα. Κι όλο αυτό επειδή εσύ είσαι φίλος Μου, επειδή Εγώ είμαι Φίλος σου. Και επειδή είσαι φίλος Μου, δεν γίνεται εσύ να μείνεις μόνος ποτέ, δεν γίνεται να μην έχεις ζωή, δεν γίνεται να μην έχεις ελπίδα, δύναμη και χαρά. Όποιος παμφάγος και ψυχοφάγος άδης κι αν σε κρύψει από Μένα, αυτό θα είναι τελικά μια ματαιότητα των συνθηκών, μια προσκαιρότητα των περιστάσεων, μια καθαρτική υποχώρηση στον πόνο, αλλά όχι η οριστική επικράτηση και η νίκη του. Εγώ τους Φίλους Μου ξέρω μόνο να τους αγαπώ. Κι επειδή τους αγαπώ, τους σώζω· βγάζοντάς τους από τον όποιο άδη που τόλμησε να τους τραβήξει προς το μέρος του απερίσκεπτα». Έτσι λοιπόν, η περιφρόνηση προς τον κάθε άδη που μας πλησιάζει λέγεται και είναι μόνο ελπίδα, χριστοελπίδα. Η ελπίδα, η ενθάρρυνση, η πίστη προς τον Φίλο Χριστό πάντα δικαιώνεται, τα σκοτάδια χάρη σ’ Αυτόν είναι χάρτινα, οι πόνοι σκιές των περασμένων και σβησμένων αμαρτημάτων μας, οι μοναξιές γεννήματα και σπαράγματα του ανικανοποίητου και θρασύ εγώ μας. Ο βαρύς κι ασήκωτος λίθος της απώλειας αποτραβιέται με χαροποιό δύναμη. Ο Φίλος, που είναι ο εύστοργος Κυρίαρχος των πάντων, στέκει τώρα απ’ έξω. Τα δάκρυά Του μεταστρέφουν και μεταποιούν τα σύμπαντα. Οι αδελφές Μάρθα και Μαρία συντετριμμένες πέφτουν στα πόδια του Φίλου, στην αρχή με φρενήρη πόνο κι αργότερα με ασίγαστη ευγνωμοσύνη. Οι αδελφές του Λαζάρου: η ταπείνωση και η αγάπη, η θεωρία και η πράξη, η πίστη και η προσευχή. «Λάζαρε, δεύρο έξω!», φωνάζει ο Φίλος. «Βγες» κι εσύ τώρα «έξω» ψυχή, κάθε ταπεινή και πιστή ψυχή, που ακούς τώρα τη φωνή του Φίλου σου, που είσαι και έγινες φίλη Του επειδή κατάλαβες πολύ καλά ότι μια τέτοια Φιλία αξίζει περισσότερο κι από την ίδια τη ζωή σου, από αναρίθμητες άλλες και όσες ζωές, γιατί είναι μια Φιλία που στέκει πιο πάνω απ’ όλους τους κόσμους, πιο πάνω απ’ όλους τους ανθρώπους. «Βγες έξω» και ζήσε. Ζήσε μαζί Του…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.