Η ΔΥΣΔΙΑΚΡΙΤΗ Η
ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Παραδινόμαστε συχνά στη δίνη των λογισμών
και μαζί τους ξεθωριάζουμε ή ακυρώνουμε την ευεργετική παρουσία τόσων
συνανθρώπων μας. Στο πολύ μετά, αρχίζουμε κάπως να καταλαβαίνουμε ότι πίσω από
τις έννοιες, τα λόγια και τα πράγματα που μας αφορούν άμεσα και προσωπικά,
κρύβεται η δυσδιάκριτη και λεπτή ευθύνη της μοναξιάς που κυριαρχεί αθέατα μέσα μας. Η αγάπη βέβαια
είναι και θα είναι το από Θεού σταθερό αντίδοτο για όλα αυτά. Παρ’ όλο που
υπάρχει η περίπτωση, όσο πιο βαθιά έχουμε επιτρέψει τη μοναξιά να ριζώσει μέσα
μας, τόσο πιο πολύ να απωθούμε την αγάπη, για την οποία, φαινομενικά,
τόσο πολύ κοπτόμαστε, πάσχουμε και νοσταλγούμε. Κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει γι’ αυτό
το αντιφατικό φαινόμενο που ήδη ζούμε οδυνηρά: η μοναξιά μας, είθισται να επικαλείται μεν την
ανάγκη της αγάπης γενικά, αλλά ταυτόχρονα, όσο μπορεί, αποφεύγει την ανεγωική και ειλικρινή βίωσή της
προσωπικά.
π.
Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου