ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΚΟΠΕΣ

ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΚΟΠΕΣ

Αυτές, οι ατελείωτες κοπές βασιλοπιττών για μέχρι και τον Μάρτιο και Απρίλιο, κατά το φαιδρότερό τους! Η υπηρεσία στο αγιοπαράδοτο έθιμο έχει φανερά καταφθαρεί. Και η αναπαραγωγή του τετριμμένου μάς έχει γίνει κανόνας εθισμού. Επανάληψη στην επανάληψη. Τα ίδια λόγια, οι ίδιες πράξεις συνέχεια και μονότονα. Ατσαλάκωτες παρουσίες που απλά επιβεβαιώνουν το συνταίριασμά τους με άλλες θεσμικές παρουσίες. Που οι περισσότερες από δαύτες πάσχουν από αναιμικότητα ρόλου και από ανεπάρκεια στην έμπνευση έργου και ζωής. Νά ’χεις κι όλα τα εκκλησιαστικά πρακτορεία ειδήσεων να αναπαράγουν θλιβερά τη μεγάλη δηθενίλα· το γεγονός του μη βιώματος. Το κιτς και η ασχήμια που περιοδεύουν με πρόσχημα την τιμή στο παλαιό έθιμο. Το στημένο, το επαναλαμβανόμενο θέαμα, όταν χιλιοπροβάλλεται, τόσο χάνει τη δύναμη του βιώματος και την έκπληξη της ομορφιάς του. Η κενοδοξία και η επίδειξη τα σκεπάζουν όλα χαρωπά κι ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε ποτέ στον αιώνα αυτόν. Δε βρίσκεται και κανένας ανώτερος άνθρωπος, εγκάρδιος, συνετός, ευφυής και νουνεχής, να φρενάρει όλη ετούτη τη χρυσοσκονισμένη ρηχότητα που τολμά και παίρνει και νεύρο δημόσιας εκδήλωσης. Με απώτερο σκοπό το ποντάρισμα στην παθητική χαρά των θεατών. Προσωπικά, δε θά ’θελα με τίποτα να ήμουν στη θέση αυτών με το μαχαίρι! Να κοιτούν αμήχανα την πίττα–γήπεδο, ανάμεσα σε κεριά, σε καπνούς και σε λιβάνια, δίπλα σε καλοστεκούμενους και γελαστούς επισήμους. Και μετά ο χώρος να γεμίζει από κομμάτια πίτας που διανέμονται παντού. Και τυπικόλογες ευχές που δεν έχουν τη δύναμη να περάσουν τα ντουβάρια της αίθουσας. Χορταίνουν οι χορτάτοι διαρκώς. Και οι αναγκεμένοι είναι για το μετέωρο βήμα των ευχολογιών. Και μετά η κάμερα κλείνει. Τα σβησμένα φλας τονίζουν το σκοτάδι του μέσα μας τίποτα. Και πάντα η ζωή μάς προσπερνάει. Παλιάτσοι στο φορλκόρ, έρμαιοι στο λίγο και αχθοφόροι του ανούσιου. Αυτές οι ατελείωτες και ατέρμονες κοπές βασιλοπιττών, που κάνουν παρέλαση ίσαμε το Μάρτη και τον Απρίλη καμμιά φορά, λες και κόβουν κάτι από τη λαχτάρα, την ευπρέπεια και το μυστήριο της ζωής. Εν τω μεταξύ ο κόσμος περιμένει, καρτερικά και ευέλπιδα, εκείνο το «κάτι» άλλο από μας· προφανώς, το ασκούριαστο φλουρί της ουσίας, του νοήματος, μιας άλλης εμβίωσης και ζωής, για την πολλάκις από μας αναφερόμενη ή υποσχόμενη υπέρβαση... 

π.Δαμιανός