Τὸ Εἰλητάριον. «Γράψον ἃ εἶδες καὶ ἅ εἰσι» (Ἀποκ. α΄ 19).



Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ,
ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ


     «Για να ευαρεστήσεις τον Θεό δεν είναι ανάγκη να κάνεις κάτι το πολύ μεγάλο· δεν είναι ανάγκη να πας στο εξωτερικό όπως κάνουν οι νεωτεριστές και οι τάχα προοδευτικοί. Φτάνει να κοιτάς γύρω σου κάθε μέρα και κάθε ώρα. Διακρίνεις σε κάτι τη σφραγίδα της θεϊκής εντολής; Κάν το δίχως χρονοτριβή ή δισταγμό, με την πεποίθηση ότι ο Ίδιος ο Θεός, αυτήν την ώρα, ζητάει από σένα αυτό το έργο και τίποτ’ άλλο. Προσπάθησε να στερεώσεις μέσα σου έναν τέτοιο τρόπο σκέψεως. Όταν το κατορθώσεις, απέραντη ειρήνη θα πλημμυρίσει την καρδιά σου· ειρήνη που θα προέλθει από την επίγνωση ότι κάθε στιγμή δουλεύεις για τον Κύριο. Ακόμα και όταν σου λένε να μπαλώσεις τις κάλτσες του μικρού σου αδελφού και το κάνεις πρόθυμα για τον Χριστό που μας πρόσταξε ν’ ακούμε και να βοηθάμε τον πλησίον, εκτελείς ένα έργο θεάρεστο. Έτσι, με κάθε βήμα, με κάθε λέξη, με κάθε κίνηση, ακόμα και με κάθε ματιά, μπορούμε να ευαρεστούμε τον Θεό, να βαδίζουμε στο δρόμο του θελήματός Του και, επομένως, να κατευθυνόμαστε προς τον τελικό σκοπό μας.


     Οι νεωτεριστές, οι τάχα προοδευτικοί, έχουν στο νου τους σύνολη την ανθρωπότητα, όλους τους ανθρώπους στοιβαγμένους μαζί. Είναι όμως γεγονός ότι η “ανθρωπότητα” ή ο “λαός” δεν υπάρχει ως πρόσωπο, σαν ένα πρόσωπο για το οποίο θα μπορούσες κάτι να κάνεις τώρα ακριβώς. Η ανθρωπότητα συγκροτείται από ξεχωριστά πρόσωπα. Κάνοντας κάτι για ένα πρόσωπο, το κάνουμε μέσα στο σύνολο των ανθρώπων. Αν ο καθένας μας έκανε ό,τι μπορούσε για οποιονδήποτε άνθρωπο έχει μπροστά στα μάτια του, αντί να ρίχνει μάταια το βλέμμα του, τόσο μακριά, προς το απρόσωπο σύνολο των ανθρώπων, τότε όλοι μας θα κάναμε κάθε στιγμή ό,τι χρειάζεται γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη. Και, έτσι, θα εδραιώναμε την ευημερία σύνολου του ανθρώπινου γένους που αποτελείται από πλούσιους και φτωχούς, από αδύνατους και ισχυρούς. Όσοι οραματίζονται την ευημερία όλης της ανθρωπότητας συνολικά, αδιαφορούν γι’ αυτό που είναι μπροστά στα μάτια τους. Έτσι όμως δεν εκπληρώνουν το σκοπό της ζωής· γιατί ούτε τη δυνατότητα έχουν να επιτελέσουν ένα τόσο μεγάλο έργο, όπως είναι η πανανθρώπινη ευημερία, ούτε πάλι αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους δίνονται για την εκτέλεση μικρών καλών έργων.


     Μου μίλησαν για μια τέτοια περίπτωση στην Αγία Πετρούπολη. Σε μια συγκέντρωση νέων, υπέρμαχων της “πανανθρώπινης ευημερίας” –αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα του “προοδευτικού” παραληρήματός τους– κάποιος …τζέντλεμαν έβγαλε έναν παθιασμένο λόγο για την αγάπη προς την ανθρωπότητα και το λαό. Τους συνεπήρε όλους! Όταν όμως γύρισε στο σπίτι του, ο υπηρέτης του, που δεν αντιλήφθηκε την επιστροφή του, δεν του άνοιξε αμέσως την πόρτα και δεν του έδωσε αμέσως κερί (για το φωτισμό του δωματίου του). Επιπλέον, επειδή το μπουρί της σόμπας του είχε βουλώσει, το δωμάτιό του ήταν λίγο κρύο. Ε, ο “ανθρωπιστής” μας, δεν μπόρεσε να τ’ ανεχτεί όλ’ αυτά και έλουσε τον υπηρέτη του μ’ ένα χείμαρρο από βρισιές. Όταν εκείνος προσπάθησε να δικαιολογηθεί, του κατάφερε και ένα γερό χτύπημα στο στήθος. Να, λοιπόν, ο φίλος μας με τα λεπτά αισθήματα”· αυτός που από το ένα μέρος διαλαλούσε περίτρανα την αγάπη του για την ανθρωπότητα και από το άλλο μέρος, μέσα στο ίδιο του το σπίτι, δεν μπορούσε να φερθεί φιλάνθρωπα σ’ έναν μόνο άνθρωπο! Το αποκορύφωμα αυτού του “προοδευτικού” παραληρήματος ήταν η (οπαδοποιημένη) διαγωγή που έδειχναν μερικές δραστήριες κοπέλες. Αυτές δούλευαν με ενθουσιασμό και ζήλο σε βιβλιοδετεία, δένοντας βιβλία “προοδευτικού” περιεχομένου, συχνά όμως άφηναν τις μανάδες τους χωρίς ένα κομμάτι ψωμί. Και όμως! Πίστευαν ότι “τραβούσαν μπροστά” και θεμελίωναν την ευτυχία της ανθρωπότητας!


     Όλοι οι κίνδυνοι προέρχονται από μια νοοτροπία που είναι υπερβολικά και άκριτα φιλελεύθερη. Είναι προτιμότερο να ρίχνεις ταπεινά τα μάτια σου κάτω και να κοιτάς τα πόδια σου προσέχοντας πού πατάς. Αυτός είναι ο πιο σωστός δρόμος».


ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ
(1815–1894)



[Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου:
«Ο δρόμος της ζωής»,
επιστ. 17η, σελ. 77–79,
έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου,
Ωρωπός Αττικής, Ιανουάριος 20083.]










Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου