Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ

     Όταν ήμουν πολύ μικρός, θυμάμαι ακόμη τη γαλήνια ώρα και τα πραότατα λόγια της προσευχής της γιαγιάς μου, της Αικατερίνης (Θεός σχωρέστην!). Καθόταν απέναντι στο γωνιακό εικονοστάσι του δωματίου της. Το μόνο φως που έκαιγε και φώτιζε με μια αλησμόνητη ιλαρότητα ήταν το φως του καντηλιού. Καθόμουν δίπλα της και κράταγα την ανάσα μου για να ακούσω τα λόγια της προσευχής της. Μετά, μπορεί σαν παιδί να μ’ έπαιρνε γρήγορα ο ύπνος, αλλά τα λόγια της προσευχής της γιαγιάς μου γινόταν το προσκεφάλι της ψυχής μου. Η προσευχή της ήταν μια πανοραμική θέα στον πόνο του κόσμου, μια σπλαχνική γύρα στα προβλήματα των συνανθρώπων. Παρακαλούσε τον Χριστό και την Παναγία να στείλει τη χάρη τους και τη δύναμή τους στα ορφανά, στις μανάδες, στους ανήμπορους, στους άρρωστους και στους τόσους και τόσους αναγκεμένους. Κάθε βράδυ η ίδια Προσευχή, η ίδια κατάσταση, το ίδιο ξεχείλισμα της καρδιάς. Κάθε λέξη και μια παραδείσια αφύπνιση και ταυτόχρονα μια ενθεωτική προοπτική. Άφηνε τον πόνο της και τον πόνο του κόσμου στη θεία Αγάπη, στα χέρια του Χριστού, στην ποδιά της Παναγίας, για να τακτοποιήσουν τις δυσκολίες που ζούσαν οι συνάνθρωποι, όπως εκείνοι μόνο ξέρουν. Νομίζω ότι αυτή την ώρα λέω και γράφω περιττά λόγια μπροστά σε εκείνη την ιερή μέθεξη που ένιωθε η παιδική μου ψυχή κατά την ώρα της προσευχής της γιαγιάς μου. «Πω! Πω! Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι με τέτοιο πόνο;», αναρωτιόμουν μέσα μου. Δεν ήξερα. Αλλά έμαθα. Πώς έμαθα; Μέσω της Προσευχής. Ήταν σαν να τους έβλεπα και σαν να ζούσα το ανθρώπινο δράμα τους. Όχι καταθλιπτικά, όχι ορθολογιστικά, όχι ψυχαναγκαστικά, αλλά πνευματικά, προσευχητικά, αγνά και καρδιακά. Γράφω πολύ λίγα για όσα έζησα τότε, πέντε χρονώ παιδί. Μετά, στα χρόνια που πέρασαν, γνώρισα από τον Βίο του Αγίου Νεκταρίου, το πόσο είχε συγκινηθεί και αλλοιωθεί η παιδική του αγία ψυχή από την προσευχή της γιαγιάς του (μάμμης). Βρήκα την απόλυτη συνταύτιση στο συγκεκριμένο βίωμα, κι ας απέχω από κάθε έννοια αγιότητας έναντί του. Τα χρόνια περάσανε, τα χρόνια περνάνε, και το μόνο που καταλαβαίνω τώρα είναι ότι εκείνη η απλή και θερμή προσευχή της αγράμματης, απλοϊκής και καρτερικής γιαγιάς μου, αυτή ήταν που με κράτησε σε κάθε δυσκολία, δυσχέρεια και πειρασμό. «Η Προσευχή δεν είναι μια ενέργεια που έρχεται για να φύγει», τόνιζε ιδιαίτερα ο Άγιος Πορφύριος. Πόσο δίκιο. Κι εμείς καθόμαστε ν’ απορούμε γιατί άραγε δεν μας πάνε καλά τα πράγματα, γιατί δεν μας πάνε όλα δεξιά, όμορφα και κατ’ ευχήν, εφόσον, εδώ και πόσα χρόνια τώρα, από τα νεοελληνικά σπιτικά έχει δραπετέψει η Προσευχή! Γινόμαστε ταυτόχρονα οι κατήγοροι και οι εκτελεστές του εαυτού μας με την τόση απιστία, αθεΐα, έπαρση, τυφλότητα και την πνευματική ξηρασία και παγωμάρα. Η Προσευχή της μάνας μας, των γονέων μας, των γιαγιάδων μας, των πνευματικών μας αδελφών, ενός ανθρώπου που ούτε καν γνωρίζουμε, μας ακολουθούν πιστά στην ενήλικη ζωή, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από μία συνεχής κοσμική και βίαιη ροπή προς κάθε αμαρτία, πονηρία και πτώση. Τώρα σ’ αυτές τις χαλεπές μέρες, από τις οποίες λείπει η Προσευχή από την καρδιά και τη ζωή μας, πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Σπιτικό που ζει μέσα στη θαλπωρή και την αίγλη της Προσευχής, της Ορθόδοξης Προσευχής, όχι της κοσμικής, όχι της βουδιστικής, όχι της προτεσταντικής, όχι της τυπικής και επιφανειακής «προσευχής», αυτό το σπιτικό βάζει καλά και ακλόνητα θεμέλια στις ψυχές των ενοικούντων και μάλιστα των παιδιών, των νέων βλασταριών. Το θεμέλιό μας, η Προσευχή. Η σκέπη μας, η Προσευχή. Το ύψος, το πλάτος και το βάθος μας, η Προσευχή. Η κραταίωσή μας, η ασπίδα μας, η προστασία μας, ο αγώνας και η νίκη μας, η Προσευχή. Μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό; Πριν είναι αργά, όμως. Τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο, πρέπει να αισθάνονται από εμάς ότι δεν είμαστε σκεύη κοσμικότητας, σαρκικότητας, αθεΐας, αλλοφροσύνης, ανισορροπίας, συγχύσεων και πλανών, αλλά αληθινά σκεύη και καρδιακοί φορείς της Προσευχής. Όλη αυτή η από μέρους μας πνευματική ετοιμότητα προς το μυστικό κάλεσμα του Θεού μετά πάει και αφομοιώνεται στο υπαρξιακό τους DNA και γίνεται κατά το διάβα της ζωής τους μυστική αναφορά, σωτηρία προ της σωτηρίας. Μη ξεχνάτε ότι όλοι μας εξερχόμαστε μέσα από τις νηπιακές μας καταστάσεις και επιστρέφουμε προς τα παιδικά μας βιώματα. Λίγο-πολύ ανακυκλώνουμε στη ζωή μας όσα καλά ή κακά λάβαμε από τη ζωή των γονέων μας. Ο δικός μας προσωπικός εμπλουτισμός δεν είναι παρά ελάχιστος. Και αν, ήδη από τα χρόνια της πρώτης αθώας ζήσης μας, λείπει ο Χριστός και η Θεία Χάρη Του, καταλαβαίνετε, αν καταλαβαίνετε, ποιες μπορεί να είναι οι μετέπειτα συνέπειες στην εξέλιξη και ανάπτυξή μας. Αφεθείτε στη Χάρη του Θεού και αφήστε την Προσευχή της Καρδιάς και της Εκκλησίας να εμπνεύσει, να καλλύνει και να μεταρσιώσει τον βίο σας, τα σπιτικά σας και τα παιδάκια σας. Θα έχετε τέτοια Παραδείσια προστασία και δύναμη, που θα τη βλέπει πικραμένος ο αόρατος εχθρός και θα φεύγει αλάργα από εσάς. Προσευχή και Μυστήρια της Εκκλησίας μάς χρειάζονται· γιατί αυτά μας πρέπουν, γιατί αυτά μας αξίζουν.

π.Δαμιανός

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.