ΘΑ ΤΗ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΤΕ

ΘΑ ΤΗ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΤΕ

     Πάσχουμε και κοπτόμαστε για την έλλειψη ή τη στέρηση ποιότητας και βάθους στη ζωή και πορεία μας, στις σχέσεις και την κοινωνία μας. Μα, πώς και πότε έρχεται αυτή η «ποιότητα» και αυτό το «βάθος» που εν πολλοίς επιθυμούμε τόσο καλοπροαίρετα; Ασφαλώς, όταν εμείς παύσουμε να εξετάζουμε ανωφελώς και φίλαυτα τα πράγματα μέσα μας και γύρω μας. Η ψυχή μας χρειάζεται να γίνει ελεύθερη με τη Χάρη του Θεού, για να αρχίσει να βιώνει επιτέλους την ποθητή υγεία της. Από την άλλη, ό,τι εγκόσμιο, κοινωνικό, ηθικό, ψυχικό ή πνευματικό καλό το αντιλαμβάνεται η ανικανοποίητη λογική-κρίση-σκέψη μας, αναπόδραστα το αναλύει και το κατηγοριοποιεί και, στο τέλος, το ακυρώνει, το αχρηστεύει ή ως συνήθως το εγκαταλείπει για να αφεθεί παθητικά στα προβλήματα που προκύπτουν όχι μόνο από μια «μοιραία» πραγματικότητα, αλλά και από την εσφαλμένη διάθεση που αρχίζουμε να καλλιεργούμε και να έχουμε εμείς προς αυτή. Η απλότητα και η ελευθερία της καρδιάς μας αποτελούν σίγουρα την εξαίσια δύναμη υπερκέρασης κάθε πραγματικού ή επίπλαστου προβλήματος που παρουσιάζεται ενώπιόν μας. Και το κάθε πρόβλημα μοιάζει ασύγκριτα βαρύτερο ή αλγεινότερο, όταν βιώνεται διαρκώς μέσα από τις δικές μας εμμονές, ιδέες και προλήψεις, οι οποίες ως συνήθως αποτελούν τη δική μας ανομολόγητη υποταγή στην ενδόμυχη φωνή των λογισμών μας και των αντίστοιχων διαθέσεων. Οι δε λογισμοί, ως έωλες και αβάσιμες παραστάσεις γνώσεως, τακτοποιούνται, αραιώνουν ή εξαφανίζονται μονάχα με την Ευχή, με την ελεύθερη και καρδιακή επίκληση του Ονόματός Του. Όσο πιο νωρίς καταπιαστεί κανείς με αυτή την πνευματικά πανευεργετική Εργασία, τόσο πιο απρόσβλητος γίνεται από την παντοξική λογισμοκρατία της ζωής του και εν γένει της σύγχρονης ζωής του κόσμου. Διαπιστωμένα, δεν θα ψάξει να βρει ποτέ «εναλλακτικές» γκουρουϊστικές λύσεις για τον επώδυνο σβησμό του εαυτού του· δεν θα χορτάσει ποτέ, αναίτια και υπερθεματικά, από χάπια και συνταγές· δεν θα γίνει κυνικός με τις βαριοπούλες της πονεμένης πλην επιθετικής αυτοφιλοσοφίας του. Εάν ο Χριστός, ως βίωμα και ως κατάσταση, δεν γίνει το ασάλευτο κέντρο της ζωής μας, τότε χίλιες μύριες αλλοτριώσεις θα διεκδικούν σθεναρά κάθε μας ενέργεια και κάθε μας λόγο· και εμείς, ως φτωχοί και αδύναμοι τύποι, δεν θα έχουμε να παρουσιάσουμε καμία αποτελεσματική αντίσταση προς αυτές· και η μόνη λύση σε όλο αυτό το δυσχερές φαινόμενο θα είναι είτε η ωραιοποίηση της φθοράς μας, είτε η απενοχοποίηση της συνείδησής μας με μια επιδερμική ή κάλπικη βεβαίωση ότι τάχα ο Χριστός βρίσκεται ως συνάδων και συνευδοκών στα λόγια και στα έργα μας. Μα, συμβαίνει έτσι; Ή μήπως η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη και αντίστροφη σε ό,τι εμείς νομίζουμε ότι συμβαίνει; Καιρός κάποιες γόνιμες και ειρηνοποιητικές ανησυχίες, που θέτει η θεία Χάρη και ο φωτισμός του Χριστού, να εκβάλλουν έξω τον πληθωρικό και ταραχοποιητικό εφησυχασμό μας. Και θα τη βρούμε την άκρη τότε…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.