ΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗ – ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

ΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗ – ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

     «Αυτός που θέλει να μιλά για την αγάπη, είναι σαν να επιχειρεί να μιλά για τον Ίδιο τον Θεό. Η ανάπτυξη όμως της ομιλίας περί Θεού, είναι πράγμα επισφαλές για όσους δεν προσέχουν στη ζωή τους.

     Για την αγάπη, γνωρίζουν να μιλούν οι Άγγελοι· αλλά κι αυτοί, πάλι, ανάλογα με τον βαθμό της θείας ελλάμψεώς τους. Αγάπη, είναι ο Θεός. Και όποιος προσπαθεί να δώσει κάποιο ορισμό του Θεού, μοιάζει με τυφλό που μετρά στην άβυσσο τους κόκκους της άμμου.

     Η αγάπη, ως προς την ποιότητά της, είναι ομοίωση με τον Θεό –όσο, βέβαια, είναι δυνατό αυτή η ομοίωση να συμβεί στους ανθρώπους. Ως προς την ενέργειά της, είναι μέθη ψυχής. Και ως προς τις ιδιότητές της, είναι πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως.

     Κυρίως, η αγάπη είναι απόρριψη κάθε εχθρικής και αντίθετης σκέψης, εφόσον “η αγάπη δε σκέφτεται το κακό” (βλ. Α΄ Κορ. 13, 5).

     Η αγάπη, η απάθεια και η πνευματική, η κατά Χάρη υιοθεσία, μόνο στην ονομασία, τελικά, διαφέρουν. Όπως ταυτίζεται η ενέργεια στο φως, στη φωτιά και στη φλόγα, έτσι να σκέπτεσαι ότι συμβαίνει και σ’ αυτές.

     Όσο ποσό θείας αγάπης λείπει απ’ τον άνθρωπο, τόσο ποσό θείου φόβου υπάρχει μέσα του. Και όποιος δεν έχει θείο φόβο μέσα του, αυτός, ή είναι γεμάτος αγάπη ή είναι νεκρωμένος ψυχικά.

     Δεν είναι απρεπές, εάν από τα ανθρώπινα πράγματα πάρουμε και χρησιμοποιήσουμε κάποια παραδείγματα για τον πόθο και τον φόβο και την επιμέλεια και τον ζήλο και την δουλεία και τον έρωτα του Θεού.

     Μακάριος εκείνος που απέκτησε τέτοιο πόθο προς τον Θεό, σαν κι αυτόν που έχει ο μανιώδης εραστής προς την ερωμένη του.

     Μακάριος εκείνος που φοβήθηκε τον Κύριο, όσο οι υπόδικοι τον δικαστή.

     Μακάριος εκείνος που έδειξε τόση επιμέλεια και φροντίδα στα πνευματικά, όσο οι ευγνώμονες δούλοι προς τον κύριό τους.

     Μακάριος εκείνος που έδειξε τόση ζήλια για τις θείες αρετές, όση έχουν εκείνοι οι σύζυγοι που προσέχουν συνεχώς και τόσο ζηλότυπα τις γυναίκες τους.

     Μακάριος εκείνος που, την ώρα της προσευχής, στέκεται εμπρός στον Κύριο, όπως οι υπηρέτες εμπρός στον βασιλιά.

     Μακάριος εκείνος που προσπαθεί συνεχώς να περιποιείται και να αναπαύει τον Κύριο, όπως έτυχε να περιποιηθεί και να αναπαύσει σεβαστούς ανθρώπους.

     Δεν προσκολλάται τόσο πολύ η μητέρα στο βρέφος που θηλάζει, όσο εκείνος ο υιός της αγάπης στον Κύριο».

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ ΤΗΣ «ΚΛΙΜΑΚΑΣ»

(579–606)

※

[Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου:

«Κλίμαξ»,

Λόγος Λ΄

«Περί αγάπης, πίστεως και ελπίδος»,

§4–§5, σελ. 374–375,

Έκδοσις Ιερά Μονή Παρακλήτου,

Ωρωπός Αττικής, 1999⁸.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.