ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΑΠΙΣΤΙΑ

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΑΠΙΣΤΙΑ

     Υπάρχει περίπτωση να πιστεύουμε ότι πιστεύουμε και αυτή η σθεναρή μας θρησκεία στην πράξη και τη ζωή να μην έχει καμιά οργανική σχέση με την Ορθόδοξη Πνευματικότητα, να μη σημαίνει καμία ζωντανή κοινωνία με τον Θεό, αλλά να βρίσκεται εκεί στη μαρκίζα της ζήσης μας για να κάνει μια «ευλογημένη συντροφιά» στην πολυκαιρισμένη μας αθεΐα και απιστία. Ανανεώνουμε συνεχώς μοτίβα επάλξεων και διακηρύξεων για να απωθήσουμε την πλήξη και την κενότητα του παλαιού εαυτού μας. Πότε θα βρει η καρδιά μας την αλήθεια του Θεού; Πότε θα βρούμε την καρδιά μας στην αγάπη Του; Πότε θα μπούμε μέσα στην «Άκτιστη Εκκλησία» που έλεγε κι ο Άγιος Πορφύριος; Η Προσευχή βαθμιαία μαθαίνει την καρδιά να αισθάνεται απλανώς την Παρουσία και το Πρόσωπο του Θεού και να κρούει με θεραπευτική λαχτάρα τη θύρα του ελέους Του. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό! Ένα «Κύριε Ελέησον» λέει κανείς με συντριβή και με αλάλητο πόνο και φεύγει από τη μέθη του εαυτού του, από τη θολούρα των λογισμών του. Όμως εμείς, εκεί! Να πιστεύουμε με όλη την απίστευτη απιστία μας. Αλλά, «ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις· ο Θεός δεν εμπαίζεται» (πρβλ. Γαλ. 6, 7).

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.