Η ΦΛΑΜΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΛΗΣ ΜΑΣ

Η ΦΛΑΜΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΛΗΣ ΜΑΣ

     Πόσο μεγάλωσε στ’ αλήθεια η φλαμουριά στην αυλή μας! Σίγουρα είναι πάνω από δέκα με δεκαπέντε χρόνια που τη φύτευσε η μάνα μας ήσυχα και αθόρυβα, με χαρά και μεράκι. Σαν αντίποινα για ’κείνη τη μεγάλη τη φλαμουριά που έχασε άδικα των αδίκων η γειτονιά μας, όταν ξεπατώθηκε φρικτά, γιατί, λέει, σήκωνε και χάλαγε το φράχτη της συγχωρεμένης της κυρα-Κούλας. Σκέτο έγκλημα για τη μάνα ο χαμός ενός δέντρου. Δεν μπορούσε να το δεχτεί, να το «κρεοσηνίσει» κατά τη θρακιώτικη έκφρασή της! Πένθος η αιφνίδια απουσία εκείνης της θεόρατης, βαθύσκιας φλαμουριάς. Ντάλα μεσημέρι, μέσα στον καύσωνα που βάραγε αλύπητα κι έλιωνε και τις πέτρες ακόμη, θυμάμαι, πήγαινες κάτω από τα κλαδιά της, έμπαινες μέσα στην παχύφυλλη αγκαλιά της, και αμέσως ένιωθες κι εγώ δε ξέρω πόσους καταρράκτες δροσιάς να πέφτουν κατά πάνω σου. Ένα πράγμα απερίγραπτο! Η θέση της πάνω στο δρόμο, στο μικρό τσιμεντένιο πεζόδρομο, η δροσοβόλα σκιά της σε τράβαγε σα μαγνήτης. Ο ευώδης ίσκιος της ήταν το μόνο δώρο που κράταγε για σένα, για τον κάθε διαβάτη που περνούσε από εκεί. Έπαιρνες μια ανάσα, μια δροσιά και μια δύναμη και συνέχιζες μετά την περπατησιά σου. Η μάνα δεν άντεξε το εγκληματικό τσεκούρωμα και το σκληρό ξεπάτωμα της φλαμουριάς. Περισσότερο δεν άντεχε τις δικαιολογίες που λέγονταν σαν αφόρητες κενολογίες για τον απαράδεκτο αφανισμό της. Ο κόσμος όλος να χαθεί, το δέντρο δεν είναι να το χαλάσει κανείς ποτέ. Άνθρωποι που δεν σέβονται και δεν αγαπούν τα δέντρα, είναι ανάλγητοι και αλαφροΐσκιωτοι, ψυχικά ασθενείς, αυτό θεωρούσε και θεωρεί. Και μήπως δεν έχει δίκιο; Τη θυμάμαι που έφερε με μια παιδική βιάση μια μικρούλα τρυφερή φλαμουριά για να κάνει το πένθος και τη λύπη της δημιουργία και αναψυχή. Δεν είπε πολλά λόγια, τα παρέδωσε όλα τα μηνύματα στην ευγλωττία της πράξης. Το παράδειγμα να μιλάει, κι όλα τ’ άλλα είναι περίπου σαν ολόκληρο ψέμα ή σαν μισή αλήθεια. Τη φύτευσε όχι με τρανές τις ελπίδες για να ριζώσει και να υψωθεί. Δεν είχε πρόγραμμα, μελέτη και λογική, σκοπό και σχέδιο η όλη κίνηση. Μ’ έναν βλαστό τολμούσε την προοπτική της ζωής και ξεθύμανε τη σκιά της δενδροκτονίας. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, καμαρώνει όποτε κοιτάζει την αυλή: η φλαμουριά μεγάλωσε, απλώθηκε, δίνει κι αυτή ίσκιο και δροσιά στην αυλή. Στην ήσυχη νύχτα ακούς το αδιάκοπο θρόϊσμά της και ευφραίνεσαι μυστικά. Καταλαβαίνεις τη ψυχική και πνευματική αξία του να αγαπάς εμπράκτως τη φύση, τούτο τον μεγάλο ναό της θείας Παρουσίας. Η αυλή μας έγινε το μικρό της βασίλειο. Κάθε δειλινό ετοιμάζεται να πει το τραγούδι της. Το άρωμά της μεθυστικό τις νύχτες. Περιζώνει αθόρυβα το σπίτι και στέκεται τριγύρω σαν ένας ευγενής εισβολέας. Δεν παίρνει την άδειά σου για να ’ρθει στον χώρο σου, να υποβάλλει αναζωογονητικά τις αισθήσεις σου. Λες και γνωρίζει ότι η καρδιά μας την υποδέχεται με όλη την ευαρέσκεια των εγκάτων της. Από τ’ ανοιχτά παράθυρα εισέρχεται ανεμπόδιστα το ισχυρό ρεύμα της εκλεκτής ευωδιάς της σαν άλλο φυσικό θυμίαμα προς τον ακοίμητο Θεό. Οι νύχτες γεμίζουν ευωδία κι ευχαρίστηση, αναπόληση, στοχασμό και προσευχή. Τελικά, άνθρωποι του μόχθου, του κόπου, της καρτερίας και της θυσίας είναι αυτοί που αγαπήσανε δυνατά, απλά και ειλικρινά τη φύση, τη γη, τα ρυάκια, τα πουλιά, τα ζώα, εν προκειμένω τα δέντρα που κεντούν με τα κλαδιά τους τον ουρανό και, με την πολυεδρική ευεργεσία που σκορπούν αφείδωλα στη γη και το πνεύμα μας, προτρέπουν όλους μας στην ασίγαστη δοξολογία του Θεού· η παρουσία του Οποίου είναι κρυμμένη και υποδηλωμένη από το πιο μικρό και ταπεινό φυλλαράκι μέχρι τα υπαρξιακά φύλλα της βαθειάς και ανήσυχης καρδιάς του ανθρώπου, της εικόνας Του και της κορωνίδας της κτίσεώς Του.

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.