«ΒΙΟΣ ΑΝΕΟΡΤΑΣΤΟΣ, ΟΔΟΣ ΑΠΑΝΔΟΧΙΣΤΟΣ»!

«ΒΙΟΣ ΑΝΕΟΡΤΑΣΤΟΣ, ΟΔΟΣ ΑΠΑΝΔΟΧΙΣΤΟΣ»!

     Ξεστολίσατε το δέντρο; Μια αδιόρατη λύπη συνυφαίνεται στο άκεφο μάζεμα των στολιδιών κάθε τέτοια μέρα ή σε κάποια από τις επόμενες. Οι περιρρέοντες μύθοι που φεύγουν τώρα, αποσύρουν συνάμα και τα αποκούμπια της γοητείας τους. Τα φώτα σβήνουν, τα δέντρα αποσυναρμολογούνται και μαζεύονται ως συνήθως μέσα σε μια κούτα, κάπου σε μια γωνιά, μιας σιωπηλής αποθήκης. Και σ’ όλη αυτή την αναπόφευκτη τακτοποίηση αισθάνονται οι περισσότεροι σαν να πέφτει ταυτόχρονα, σιωπηλά και βαρύθυμα, η κοσμική αυλαία των γιορτών. «Του χρόνου πάλι»! Περάσανε δεκαετίες που ζούμε στο ακέραιο την αλλοτρίωση. Αλάργα από το ποθούμενο της πνευματικότητας, των ιερών βιωμάτων, όλα γίνονται απλά φαντασμαγορικά μα όχι ψυχοσωτήρια. Οι πιο ψυχότερπνες εορτές μας –αληθινές αποκαλύψεις πλουτισμού θεολογίας!– λες και παραδόθηκαν στον αστερισμό του εμπορίου, του καταναλωτισμού, της επίδειξης, μιας ανομολόγητης στολιδομανίας. Μήπως τάχα είναι βιτρίνα η καρδιά και η ζωή μας; Η αγάπη στράφηκε προς το «πάρε», προς αυτό δηλαδή που την ακυρώνει ανελέητα. Το «δώσε» έγινε σύνθημα για τους λίγους που θαυμάζουμε παροδικά και για τους πολλούς που δεν θα το πραγματώσουν ποτέ. Το πνεύμα μας προσχώρησε δυναμικά στη μάστιγα που κρύβεται επιμελώς: «Δωσ’ μου αγάπη, για να μην πεθάνω!». Ελάχιστοι θα νοήσουν και θα ψάξουν με λαχτάρα την πολύτιμη υγεία που συνεχώς απωθείται: «Δώσε αγάπη για να πεθάνεις ό,τι σε πεθαίνει, για να ζήσει επιτέλους η καρδιά σου!». Ένα ολόκληρο Δωδεκαήμερο πέρασε απνευστί και δίχως κανένα ή έστω κάποιο βαρυσήμαντο σκίρτημα βιώματος μέσα μας. Είναι πια υπέρτατη πραγματικότητα το εκλεκτό ψέμα μας. Αυταπάτες και αυταρέσκειες αναδύονται ακατάπαυστα μέσα από τα τόσα δώρα που δεν αποτελούν έκπληξη για την καρδιά, μόνο απαίτηση. Και η κρίση γιατί ήρθε; Για να στέκει εμπόδιο σ’ όλο αυτό; Οι πιο αναμενόμενοι τίτλοι τέλους πέφτουν τώρα πάνω σε μια βραχύχρονη χαρωπότητα. Το ξέραμε, το περιμέναμε, και δεν το ομολογούσαμε. Όποιος πάει λίγο να σοβαρευτεί, παίρνει άχαρο διαζύγιο με τη φιέστα της μάζας. Λένε ότι θα μείνει μόνος. Γιατί η ελευθερία μας να συγχέεται συνέχεια με την ιδιοτροπία και την απροσαρμοστικότητα; Βλέπετε; Να, που πάλι συγκρουόμαστε με τη λύπη. Μα, είναι αυτές σοβαρές προϋποθέσεις για έναν αυθεντικό εορτασμό της καρδιάς;

     Ο άνθρωπος του Θεού όμως, ο κάθε άνθρωπος της εγκάρδιας και ανυπόκριτης εν Χριστώ αγάπης, χαμογελά άτυφα και ειρηνικά στην εν λόγω διαδικασία. Οι εορτές γι’ αυτόν πολύ απλά συνεχίζονται –δεν γίνεται να μη συνεχιστούν!–, γιατί όπως λέει κι ο ιερός Χρυσόστομος, «βίος ανεόρταστος, οδός απανδόχιστος» («Ζωή δίχως γιορτή και χαρά, μοιάζει με δρόμο μακρινό και κουραστικό, όπου δεν έχει κανένα πανδοχείο και κανένα στέκι κάπου να σταθείς και να ξεκουραστείς»). Πόσο δεν μας αφήνει η Χάρη Του να βρεθούμε αστόλιστοι πνευματικά, άχαροι και βλοσυροί, «μη έχοντες ένδυμα γάμου»! Μόνο με την αγάπη –την αγάπη του Χριστού!– εορτάζουμε ολοχρονίς και υπέρχρονα· μόνο με τη χαρά και τη δύναμή της μπορούμε να είμαστε κάθε μέρα και στιγμή στολισμένοι, χαρούμενοι, πρόσχαροι, κραταιοί, όμορφοι και ωραίοι. Γι’ αυτό τσάμπα λυπάστε ορισμένοι. Απλά κοιτάξτε δείτε –και είθε κάποτε να δείτε!– πού, κατά πού, πώς, και ποια πραγματικά είναι η Εορτή…

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται

η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων

από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται

απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.