«Ο ΤΙΜΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΓΛΥΚΥΣ, ΩΡΑΙΟΣ, ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΣ!»
Ο μακαριστός
Γέροντας Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης (1905–1991), αυτός ο θεόπνευστος
Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, το σύγχρονο αγλάϊσμα της Αθωνικής
Πολιτείας, στην αρχή της μοναχικής του ζωής και πορείας, είχε δυσκολευτεί
απερίγραπτα. Κατά παραχώρηση Θεού εγκαταλείφθηκε πρόωρα από τον ίδιο τον γέροντά του, τον
ιερομόναχο Μ., επειδή αυτός θέλησε να προσχωρήσει στο κίνημα των Ζηλωτών στην
Αθήνα. Έμεινε έτσι «μόνος μονώτατος» –όπως λέει και ο Άγιος Συμεών ο Νέος
Θεολόγος– για κάποια χρόνια να ασκητεύει στην τραχεία και απαράκλητη έρημο της
Μικράς Αγίας Άννης, μόνος, «μόνῳ τῷ Θεῷ», διαρκώς προσευχόμενος και, με την
ενίσχυση της θείας Χάριτος, της Κυρίας Θεοτόκου και των Αγίων του Θεού, να
αντιπαλεύει με τον αόρατο εχθρό.
Με
θείο, πραγματικά, θάρρος, με ακατάβλητο φρόνημα και με αισθητή μέσα του τη θεία
βοήθεια, παρέμεινε αποφασιστικά στο πάμφτωχο Καλύβι του Τιμίου Προδρόμου,
αντιμετωπίζοντας μέσα σε αυτό πολλούς πειρασμούς και από ανθρώπους και από
δαίμονες, ζώντας κατά πάντα ασκητικά, λιτά και καρτερικά. Η σκληρότατη ζωή, οι
αγώνες του και οι πειρασμοί, τον έκαναν χαλκέντερο και γνώριζε με σοφία, με
σύνεση και με θαυμαστή διάκριση, να αντιμετωπίζει εύκολες αλλά και συνάμα
δύσκολες καταστάσεις.
Έλεγε ο
ίδιος χαρακτηριστικά:
–Όταν ήρθα εδώ, παιδιά μου, τα πρώτα
χρόνια, νόμιζα ότι αυτά τα βράχια γύρω μου θα πέσουν πάνω μου να με πλακώσουν!
Αλλά, είπα: «Εδώ!... Εδώ, θα πεθάνω!...». Και ο Κύριος με ευλόγησε!».
Το περιστατικό που ακολουθεί είναι πέρα ως πέρα αληθινό και αφορά αυτή τη ζοφερή, στενή και απαράκλητη περίοδο κατά την οποία ο Γέροντας Γεράσιμος ζούσε μόνος, ορφανός από πατέρα πνευματικό, αβοήθητος, υστερούμενος, ανήμπορος, ενδεής και πάμφτωχος.
–Τί κάνεις εδώ, Τίμιε Πρόδρομε;!
Και ο Άγιος Ιωάννης, ο παμμέγιστος
Πρόδρομος του Σωτήρος Χριστού, του απαντά:
–Κάθομαι εδώ και φυλάω το καλογέρι, που
μου ανάβει τα καντήλια!
Ο
παπα–Εφραίμ δόξασε τον Θεό και, με δάκρυα στα μάτια, πήγε και διηγήθηκε
καταλεπτώς το γεγονός στον νεαρό, τότε, μοναχό π. Γεράσιμο, ο οποίος,
ακούγοντάς το, ξέσπασε αμέσως σε άφθονους λυγμούς μεγάλης και ασυγκράτητης
συγκινήσεως, δοξολογώντας τον Θεό και ευχαριστώντας από βάθους καρδιάς τον
Τίμιο Πρόδρομο για την ανέλπιστη εύνοιά του προς αυτόν.
Άλλοτε πάλι, δεκαετίες αργότερα, σε μία συζήτηση που έγινε, αντιδρώντας ο αείμνηστος Γέροντας π. Γεράσιμος για την περισσή αυστηρότητα που αποδίδουν υπέρμετρα πολλοί χρωστήρες των αγιογράφων στον χαρακτήρα της μορφής του Τιμίου Προδρόμου, εκμυστηρεύθηκε προς τον υποτακτικό του με έκδηλη πια τη μυστική ομορφιά των ιερών βιωμάτων του, μεταξύ των άλλων, τα εξής:
–Ο Τίμιος Πρόδρομος, είναι γλυκύς, ωραίος,
πανέμορφος!...
–Τί λες, Γέροντα; Πώς το ξέρεις; τον
ρώτησε με αφέλεια ο νεαρός υποτακτικός του.
–Τον είδα, παιδάκι μου! είπε με απλότητα ο
Γέροντας Γεράσιμος·
–Τον είδα!... Ήταν γλυκύς, ωραίος!... Και
μου είπε ότι, «εγώ θα είμαι ο προστάτης σου και ο εγγυητής της σωτηρίας σου!».
Ο υποτακτικός
του μακαριστού Υμνογράφου τα έχασε κυριολεκτικά! Συνέχισε να περπατάει σιωπηλός
προς τα κελιά τους μαζί με τον αγαθό Γέροντά του, τον μακαριστό Γεράσιμο·
αμίλητος πλέον, αλλά εσωτερικά έκθαμβος από αυτή την πολύτιμη αποκάλυψη για τον
Τίμιο Πρόδρομο, τον «γλυκύ, τον ωραίο και τον πανέμορφο» Προάγγελο, Προφήτη,
Κήρυκα, Συγγενή, Φίλο, τον Βαπτιστή Ιωάννη, τον Πρόδρομο του Σωτήρος Χριστού!
ΜΟΝΑΧΟΣ
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ
(1916–2006)
[ (1) Μοναχού
Θεοκλήτου Διονυσιάτου
(1916–2006):
«Γεράσιμος Μοναχός
Μικραγιαννανίτης,
Υμνογράφος της Μεγάλης
του Χριστού Εκκλησίας»·
Εκδόσεις:
«Θεσσαλονίκη Πολιτιστική
Πρωτεύουσα Ευρώπης 1997»,
σελ. 127–128.
(2) Επιμέλεια ανάρτησης:
π. Δαμιανός. ]
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση
των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου