«ΕΙΔΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ»

«ΕΙΔΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ»

     Εξαίσια θαύματα είχε πραγματικά αξιωθεί να απολαύσει ο ταπεινός και χριστοφόρος Παππούς, ο μακαριστός όσιος Γέροντας Δαμασκηνός Κατρακούλης (Κτήτορας, ιδρυτής, πνευματικός πατέρας και οδηγός της ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Μακρυνού· 1921–2001) με το τηλεσκόπιο της Χάριτος, όπως αναγκάστηκε να ομολογήσει κάποτε που βρέθηκε σε παροξυσμό δοξολογικής αγάπης: «Ο (πιστός χριστιανός και ιδιαίτερα ο) μοναχός, όταν έχει τον νου του προσηλωμένο στην ενατένιση της δόξης του Θεού, μπορεί ακόμα και μέσα από το κελί του να γυροφέρνει στο άπειρο και να θαυμάζει την λαμπρότητα του νοητού και αισθητού διαστήματος. Αξιώνεται σε ανύποπτο χρόνο, με θαυμαστό και ανερμήνευτο τρόπο, να δει με τους αισθητούς οφθαλμούς του το πανόραμα του αστρικού σύμπαντος και να γίνει γνώστης του θείου αυτού αριστουργήματος.

     »Και θέλω να σας αναφέρω κάτι, για να καταλάβετε ότι ο Θεός έχει να μας παρουσιάσει άπειρες πτυχές της δόξης Του. Διότι αυτό που έχει ετοιμάσει προ καταβολής κόσμου, θα το προσφέρει, παρακαλώ, ως δώρα στους αγαπητούς Του. Και είμαστε αγαπητοί στον Θεό, παρ’ όλη την αμαρτωλότητα που έχουμε. Λοιπόν τα αναφέρω αυτά, για να ενισχυθούμε στον αγώνα – όχι για άλλο λόγο· γιατί ο Θεός ξέρει τι τομάρι είμαι…

     »Προχθές, κατά τις 2-3 η ώρα το πρωί, ήμουν ξύπνιος, όπως συμβαίνει πολλές φορές να είμαι ξύπνιος όλη την νύκτα. Διότι, ξέρετε; Κοιμάμαι λίγο και ξυπνάω· και πάλι λίγο… και ξανά ξυπνάω. Ε, λοιπόν, είδα ένα εξαίσιο θέαμα! Καθώς βρισκόμουν στο κρεβάτι μου ξύπνιος, είδα σε μια στιγμή τον ουρανό ολόκληρο. Έναν ολόλαμπρο έναστρο ουρανό! Κάτι άστρα!... Κάτι άστρα!... Πολυφωτιζόμενα και πολύφωτα. Αναρίθμητα, μικρά και μεγάλα. Και έλαμπε όλος ο ουρανός! Ααα!... Πώς διέτρεχαν οι γαλαξίες τον ουρανό απαστράπτοντες!...

     –Βρε!..., λέω, τι άστρα είναι αυτά;...

     Όχι στον ύπνο μου, ήμουν ξυπνητός.

     –Βρε!..., λέω, για κοίταξε λαμπρότητα!...

     »Και θυμήθηκα αυτό που αναφέρει ο Θεός στον Ιώβ: “Όταν δημιουργήθηκαν τα άστρα, οι Άγγελοί Μου Με δοξολόγησαν με μεγάλη φωνή” (Ιώβ 38, 7). Και είπα: “Τι είναι αυτό το θαύμα!”. Πω, πω! Αυτό ήταν άλλο πράγμα, υπερκόσμιο. Τι λαμπράδα! Τι άστρα ήταν αυτά! Τα κοίταζα, τα κοίταζα… Έλαμπαν αφάνταστα… εξαίσια… και φώτιζαν όλον τον ουρανό, μικρά και μεγάλα…

     »Για μια στιγμή σκέφθηκα: “Για στάσου! Εγώ είμαι μέσα στο κελί μου… Έχω ταβάνι από πάνω μου… Τι είναι αυτά που βλέπω;”. Μόλις το κατάλαβα, αμέσως σταμάτησα την σκέψη μου. Γιατί πρόκειται περί των δωρεών του Θεού… Και τό ’κλεισα αμέσως το θέμα. Δεν το σχολίασα καθόλου ούτε με τον εαυτό μου. Γιατί είναι η δόξα του Θεού και η αγάπη του Θεού! Κατάλαβες;

     »Άλλοτε πάλι βρισκόμουν στον εξώστη του κελιού μου και σκεφτόμουν: “Τι κρίμα, οι μονοθεϊστές, ενώ πιστεύουν εις έναν Θεόν, να είναι τόσο μακριά από την αλήθεια!”. Και λυπόμουν για τους ανθρώπους αυτούς… Ξαφνικά, όμως, είδα στον ουρανό να σχηματίζεται ένα τεράστιο και ολόφωτο Χ από αστέρια λαμπρότατα!... Όχι συνηθισμένα άστρα… Μεγάλα και πολύ λαμπερά! Και τότε, μέσα απ’ αυτήν την φωτοχυσία, μου απεκαλύφθη εν δυνάμει η θεότητα του Χριστού! Και βεβαιώθηκα για άλλη μια φορά ότι ο Χριστός είναι η Πύλη, είναι ο Ων «και δεν υπάρχει σε κανέναν άλλον εκτός από Αυτόν η σωτηρία· και μήτε υπάρχει κανένα άλλο όνομα που να έχει δοθεί κάτω από τον ουρανό και με το οποίο εμείς μπορούμε να σωθούμε» (Πράξ. 4, 12). Λοιπόν, καθώς ατένιζα αυτό το ολόλαμπρο Χ, κατανόησα την αλήθεια των λόγων του Αποστόλου και χάρηκε η ψυχή μου και, δεν ξέρω πώς, γέμισε από τις ακτίνες «της γνώσης της δόξης του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού» (Β΄ Κορ. 4, 6).

ΓΕΡΟΝΤΑΣ

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ

(1921–2001)

※

[«Ο Πατήρ Δαμασκηνός»,

Β΄ Μέρος, Κεφ. Γ΄, §4, σελ. 483–485,

Έκδοσις Ιεράς Μονής

Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Μακρυνού,

Μέγαρα 2006¹.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφιών,

πληκτρολόγηση κειμένου:

π. Δαμιανός.]

※

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.