ΠΡΩΤΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

ΠΡΩΤΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

    Αυτή η μικρή χώρα που λέγεται Ελλάδα, αδελφοί μου, είναι κυριολεκτικά τόπος και γη της Παναγίας. Παντού, σε κάθε της άκρη και γωνιά, τιμάται η Μητέρα του Χριστού. «Θρησκευτικός σωβινισμός», θα μου πείτε; «Όχι!», θα σας πω κι εγώ ευθέως και ευθαρσώς. Τότε, τι; Ιστορική, Εθνική, Οικουμενική και Πνευματική πραγματικότητα.

     Η Παναγία ήρθε σε μας· επισκέφθηκε την Κύπρο, την Μακεδονία μας, τον Άθω, το Άγιο Όρος, που είναι το κατ’ εξοχήν «Περιβόλι» της. Η Παναγία εμφανίσθηκε σε διάφορους τόπους, σε προσκυνήματα, σε μοναστήρια, σε εξωκκλήσια, σε απόκοσμες ερημιές, όπου ήταν λησμονημένες, κρυμμένες, καταχωνιασμένες και θαμμένες οι εικόνες της. Η Παναγία μας πάτησε και περπάτησε τα ελληνικά χώματα, βημάτισε πάνω σε αυτά θεωρώντας τα αγωνιζόμενα τέκνα της και συνομιλώντας μαζί τους. Άφησε για ώρες και για μέρες την ευωδία της στα εδάφη της Πατρίδας μας. Άφησε σε μας, σαν ένα άλλο ιερό κληροδότημα, την Αγία της Ζώνη· το μόνο, άφθαρτο πλέον, υλικό στοιχείο που έφερε η ίδια συνεχώς επάνω της, στο άχραντο αειπαρθενικό σώμα της.

     Η Παναγία άφησε σε μας τα χαριτόβρυτα εκτυπώματα της αγίας μορφής της, που είναι οι αμέτρητες ιερές της εικόνες. Αυτές πρωτίστως του αγίου αποστόλου Λουκά, με πρώτη την του Μεγάλου Σπηλαίου, την Παναγία Σουμελά όπως και άλλες, που είναι γεμάτες από ανυπέρβλητη Χάρη και δύναμη Θεού. Οι εικόνες της Παναγίας μας, ομιλούν, σείονται, ιδρώνουν, δακρύζουν, αιμορραγούν, οι μορφές τους παίρνουν ορατά και αισθητά ζωή και κίνηση, υπενθυμίζουν, ειδοποιούν, προμηνύουν, μυροβλύζουν, ευωδιάζουν, υψώνονται, αίρονται, μετακινούνται, μεταφέρονται μόνες τους σε όποιον τόπο αυτές επιθυμούν, σε όποιο μέρος επιθυμεί η ιστορημένη σε αυτές Μήτηρ του Λυτρωτού. Δεν πρόκειται ούτε για μυθοπλασία ούτε για ειδωλολατρία, όπως διατείνονται εμπαικτικά ή υβριστικά οι προτεστάντες, οι χιλιαστές, οι πεντηκοστιανοί και τόσοι άλλοι αιρετικοί, οι κατ’ εξοχήν εχθροί της Θεοτόκου καθώς και όλοι οι άθεοι και άπιστοι του πλάνου κόσμου. Πρόκειται για τη ζωντανή Παράδοση της Εκκλησίας και της Πατρίδας μας, για την περίτρανη αποκάλυψη της Χάριτος του Θεού και της ακατάλυτης ευδοκίας του Χριστού όσο αφορά το πρόσωπο της παναγίας Μητέρας Του. Αυτός ο Λαός, ο Ορθόδοξος Ελληνικός Λαός, χρόνια και ζαμάνια τώρα, συμπορεύεται αντάμα με την Κυρία Θεοτόκο· τη σκέπη του, το αποκούμπι του, την καταφυγή του, την ισχύ του, τη σωτηρία του, την αναψυχή του.

     Η Παναγία είναι η μάνα μας· πιο μάνα κι από τη μάνα μας. Όλες οι μανάδες και, μαζί τους και οι γιαγιάδες και οι αδελφάδες, σε Αυτή τη μάνα καταφεύγουν, όταν βλέπουν να ακυρώνονται ή να λήγουν οι ανθρώπινες προσπάθειές τους να σώσουν με αγωνία τα παιδιά τους, τον άνδρα τους, το σπιτικό τους, τους συγγενείς και φίλους τους. Όλοι μας σε Αυτή την Μάνα καταφεύγουμε για να σωθούμε από την απελπισία και από την ανημποριά, από την καταχνιά και τη ζάλη των παθών μας, από το δηλητήριο και από την απαισιότητα των αμαρτιών μας, από το κάθε πικρό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε μόνοι και ανήμποροι, κι ας το παίζουμε προς τους έξω και προς τους γύρω μας κραταιοί, αγέρωχοι και δυνατοί. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είμαστε. Θα είμαστε όμως κατά πάντα ισχυροί, εάν πάμε με πόθο καρδιάς, με τη συντριβή και τη μετάνοια του βίου μας προς την Παναγία, τη λησμονημένη Σώτηρά μας, τη σίγουρη προστασία και σωτηρία μας. Μόνο οι άνθρωποι που αγαπούν, σέβονται και τιμούν με κάθε τρόπο, με κάθε ορθόδοξο, εκκλησιαστικό και βαθύ εγκαρδιωμένο τρόπο, την Παναγία μας, σώζονται δίχως καμία αμφιβολία.

     Μόνο οι άνθρωποι που έχουν τη σκέπη της Θεοτόκου πάνω από τα κεφάλια τους, πάνω από τις ζωές τους, γλυτώνουν από κάθε δοκιμασία, κόλαση, βάσανο και καταστροφή. Στο τέλος, θα δείτε και θα το θυμηθείτε ότι, τελικά, μόνο οι παναγιοσκέπαστοι άνθρωποι είναι οι δυνατοί, οι εύψυχοι, οι άπτωτοι και οι κραταιοί άνθρωποι στον κόσμο αυτό.

     Η σωτηρία μας περνάει μέσα από το πρόσωπο της Παναγίας μας, γιατί Αυτή είναι η Πύλη της Σωτηρίας όλων. Δεν υπάρχει Σωτηρία Χριστού, δίχως να γνωρίζουμε, δίχως να αισθανόμαστε έστω και ελάχιστα, δίχως να βιώνουμε εκ βαθέων τι εστί Παναγία για τη ζωή, για τη ψυχή μας και για τον κόσμο ολάκερο. Η Σωτηρία μας είναι πάντα χριστοκεντρική, αλλά αυτή η χριστοκεντρική Σωτηρία δεν παύει να δίδεται και να προσφέρεται πάντα και μόνο μέσω της Παναγίας. Γιατί αυτό; Γιατί Χριστός και Παναγία είναι πάντα μαζί. Όπου Χριστός, εκεί και Παναγία. Όπου Παναγία, εκεί και Χριστός. Ο λόγος του Λόγου είναι μόνο η Παναγία. Και ο λόγος της Παναγίας είναι ο Υιός της.

     «Με ιδιαίτερο ζήλο πρέπει να απευθυνόμαστε με την προσευχή μας στην Παναγία. Μπροστά Της δεν μπορεί να σταθεί καμία εχθρική δύναμη. Οι πρεσβείες Της έχουν πιο μεγάλη δύναμη από τις προσευχές όλων των Αγίων. Σε Αυτήν πρέπει να καταφεύγουμε πάντοτε σε όλες τις θλίψεις, στις επιθέσεις των δαιμόνων και όταν ακόμη οι δαίμονες κατακυριεύουν τον νου μας. Εμείς Την υμνούμε ως υπερτέρα πάσης δόξης και Εκείνη μας ετοιμάζει την αιώνια δόξα. Συχνά Της απευθύνουμε τον χαιρετισμό “Χαῖρε” και Εκείνη πάλι ικετεύει τον Υιό και Θεό Της: “Αγαπητέ μου Υιέ, δώσε τους αιώνια χαρά, επειδή με χαιρετούν λέγοντάς μου το ‘Χαῖρε’…”», έχει πει ο Γέροντας Ευλόγιος της Μονής Βαλαάμ (†1969).

     Και τι ακριβώς λέμε προς την Παναγία, χαιρετίζοντάς την;

     «Χαίρε, εσύ, απ᾿ την οποία θα λάμψει η χαρά»· Και, πράγματι, έλαμψε και λάμπει αυτή η αθάνατη χαρά της Σωτηρίας και της θείας Χάριτος στη ζωή μας με την Παναγία. «Η πάντων Χαρά» είναι ο Χριστός και το «δοχείον» αυτής της Χαράς η Κυρία Θεοτόκος.

     «Χαίρε, εσύ, που για χάρη σου θα σβήσει η κατάρα»· Με την Παναγία μας έσβησε η αρχέγονη κατάρα, η κατάρα του θανάτου και του πόνου, η κατάρα της απώλειας και του χαμού του ανθρώπου από τις ατελείωτες πτώσεις του και από την αθεράπευτη αμαρτία του. Τώρα, πια, με την Παναγία και διά της Παναγίας έχουμε μόνο ευλογία και, μάλιστα, ευλογία αναφαίρετη και αιώνια.

     «Χαίρε, εσύ, που έκανες να σηκωθεί ο (εξαιτίας της αμαρτίας και της ανυπακοής) πεσμένος Αδάμ»· Με την Παναγία και εξαιτίας της Παναγίας σηκώθηκε πάνω πασίχαρης ο απελπισμένος Αδάμ και μαζί του κάθε απελπισμένος άνθρωπος που ήταν φρικτά δέσμιος στον πολυποίκιλο θάνατό του. Με την Κυρά μας την Παναγία, επίσης, σηκώθηκε μ’ ένα σκίρτημα ανείπωτης αγαλλίασης και με μια αιώνια ευγνωμοσύνη και το πολύπαθος Γένος μας που, με τη Χάρη της, γεύθηκε και γεύεται πολλές χαρές και νίκες μέσα στο διάβα της Ιστορίας, της Παράδοσης, της Πίστης και της Ευσέβειάς του.

     «Χαίρε, εσύ, που έγινες η λύτρωση των δακρύων της Εύας»· Η Παναγία μάς λύτρωσε από τα δάκρυα, τα εξωτερικά και τα εσωτερικά δάκρυα, τα ηχηρά και βουβά δάκρυα των ατελεύτητων θρήνων μας. Πήρε το καθαρό μάκτρο της θείας πολιτείας της και με αυτό σκούπισε τα δάκρυα όλων και αφαίρεσε από την πολύπονη ύπαρξή μας όλους τους λυγμούς μας.

     «Χαίρε ύψος, στο οποίο δύσκολα μπορούν να φθάσουν οι ανθρώπινοι λογισμοί»· Η Παναγία βρίσκεται παντοτινά σ’ ένα άφθαστο ύψος· στο ύψος και στο κάλλος της Ταπείνωσης και της Αγάπης του Θεού. Την Ταπείνωση και την Αγάπη του Θεού οι δικοί μας οι αμαρτωλοί, οι πονηροί, οι απατηλοί και ποταποί λογισμοί, ο πάμφτωχός μας εγκέφαλος δεν μπορούν ποτέ να καταλάβουν, γι’ αυτό και πάντα την αντιμάχονται. Γι’ αυτό και ο Χριστιανισμός, η αυθεντική χριστιανική πολιτεία έχει κέντρο, όχι τη λογική, όχι τη νοησιαρχία και τον εγκέφαλο, αλλά την Καρδιά, τη θεόπλαστη Καρδιά του πιστού ανθρώπου, η οποία είναι προορισμένη να θέλγεται, να τροφοδοτείται πνευματικά από το μυστήριο της αγίας Ταπείνωσης και της Αγάπης, της Ταπείνωσης και της Αγάπης του Χριστού και της Παναγίας μας.

     «Χαίρε βάθος, που αδυνατούν να κατοπτεύσουν οι οφθαλμοί των αγγέλων»· Ακόμη και οι άγιοι άγγελοι του Θεού στέκονται ανήμποροι, αδύναμοι και τυφλοί μπροστά στο άφραστο βάθος, το πνευματικό βάθος που έχει το πρόσωπο, το έργο και ο ρόλος της Παναγίας για την ανθρωπότητα, για τον κόσμο ολόκληρο, ακόμη και για την κατάσταση των επουρανίων πραγμάτων. Μετά την Παναγία, όλα άλλαξαν, όλα επαναπροσδιορίστηκαν, όλα καινουργήθηκαν κατά τρόπο θαυμαστό και υπέρλογο.

     «Χαίρε, εσύ, που έγινες ο θρόνος του Βασιλέα (Χριστού)»· Έναν θρόνο και μια καθέδρα έψαχνε να βρει ο Βασιλέας Χριστός, επάξιο γι’ Αυτόν, προκειμένου να έρθει να στήσει το Βασίλειο της Αγάπης Του επάνω στην αμαρτωλή γη και για αιώνες ολόκληρους δεν τα έβρισκε. Η Παναγία με ανεκδιήγητο και ανερμήνευτο τρόπο έγινε γι’ Αυτόν, εκτός από ταπεινή και πιστή δούλη, πανυπεραγαπημένη Μητέρα Του· έτσι, έγινε ο κατάλληλος, ο πανταίριαστος έμψυχος θρόνος του παντοδύναμου και ελεήμονος Χριστού.

     «Χαίρε, γιατί βαστάζεις (στην αγκάλη σου) Εκείνον που βαστάζει τα πάντα»· Η Παναγία μας, ως Μητέρα του Κυρίου, βαστάζει τον Παντοκράτορα Κύριο της δόξης. Ο Χριστός είναι το Παν. Και έτσι, κατά την ακολουθία και σειρά της θείας Οικονομίας, η Παναγία γίνεται Παντοκρατόρισσα. Αλλά το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Η Παναγία βαστάζει κι εμάς, που ήμασταν ένα τίποτα, που συνεχίζουμε να είμαστε ένα τίποτα, που δεν κρατάμε τίποτα καλό και αγαθό επάνω μας, παρά μόνο τις αμαρτίες μας. Και βαστάζοντας με τη μεγάλη της αγάπη και εμάς, ως κατά Χάρη δικά της τέκνα, εμείς μέσα σ’ αυτό το φιλόστοργο βάσταγμα της Μεγάλης Μάνας μας, βρίσκουμε τον Χριστό, που είναι ο Σωτήρας και η Σωτηρία μας, που είναι το Παν για μας.

     «Χαίρε αστέρι που προμηνύεις τον Ήλιο»· Ήρθε αυτό το ιλαρό, το ήσυχο και υπέρλαμπρο αστέρι, η Κυρία Θεοτόκος, ακριβώς για να μη χαθούμε εμείς έντρομοι μέσα στην αξημέρωτη νύχτα της αμαρτίας μας. Ήρθε αυτό το αστέρι της θείας θαλπωρής, για να προετοιμάσει και να ικανώσει τις καρδιές όλων μας για την επερχόμενη αυγή της Χάριτος, για την ημέρα τη χαρμόσυνη της Σωτηρίας μας. Σε αυτή τη Μέρα που δεσπόζει φιλάνθρωπα και σωτήρια ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο Χριστός.

     «Χαίρε κοιλία της θεϊκής (του Λόγου) Σαρκώσεως»· Για να έρθει ο Χριστός στη γη, έπρεπε πρώτα να βρεθεί ένα σκεύος καθαρό, πανάχραντο, ακηλίδωτο και άσχετο από κάθε αμαρτία, από κάθε ίχνος αμαρτωλότητας. Η Παναγία μεγάλωσε και αυξήθηκε ενδοεκκλησιαστικά, μέσα στη Χάρη του Θεού, μέσα στο άβατο ιερό του Ναού του Σολομώντος με διαρκή προσευχή και πρωτόγνωρη νηστεία. Έγινε σκεύος άχραντο, άρρυπο, άμωμο, παρθενικό, τόσο πολύ, που η κοιλία της έγινε ο χώρος του Αχωρήτου Θεού και του Άφθαρτου Άρτου, του Χριστού. Μέσα της έλαβε μυστικά χώρα η θεϊκή, η άσπορη Σάρκωση, δηλαδή η πανυπερθαύμαστη αιτία της Σωτηρίας του γένους των ανθρώπων.

     «Χαίρε, εσύ, με την οποία γίνεται καινούργια η κτίση»· Όλα τα αληθινά και τα καινούργια, μόνο με την Παναγία έρχονται και δωρίζονται. Με την Παναγία γινόμαστε καινούργιοι, ανακαινισμένοι άνθρωποι. Με την Παναγία γίνεται καινούργια και η κτίση, καινούργιος ο τόπος, ο χρόνος, ο κόσμος, η οικουμένη. Με την Παναγία γίνεται τελείως νέος και αλλαγμένος ο τόπος και ο τρόπος που ζούμε, που κινούμαστε, που εργαζόμαστε. Με την Παναγία στον νου και την καρδιά, όλα και όλοι αλλάζουν γλυκά.

     «Χαίρε, εσύ, με την οποία γίνεται βρέφος ὁ Κτίστης»· Ο αιώνιος Θεός γίνεται άνθρωπος μέσα στο χρόνο, γίνεται κτίσμα μέσα στη φθορά των επιγείων, γίνεται ένα απειρόκακο βρέφος, ένα μικρό, αδύνατο και ανυπεράσπιστο βρέφος. Ο Διάβολος όμως έτσι νικήθηκε· με την Ταπείνωση και την Αγάπη του Χριστού. Και η Ταπείνωση και η Αγάπη του Χριστού ήρθαν και επισκέφθηκαν τον κόσμο μας μόνο μέσω της Παναγίας. Μέσω της οποίας εμείς πάντα, συνέχεια και εξακολουθητικά, λυτρωνόμαστε και σωζόμαστε καθημερινά, κάθε ώρα και στιγμή.

   Και γι’ αυτό και όλοι μαζί τώρα και για πάντα, μ’ ένα στόμα και με μια φωνή, την φωνάζουμε με δέος ψυχής, με εγκάρδια αγάπη και ιερό πόθο προς Αυτήν:

     «Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε!»

π. Δαμιανός

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Ειλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.