ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Κύριε! Πόσες φορές Σού γύρισα στ’ αλήθεια την
πλάτη, ω Θεέ μου, όταν αγνόησα, απαξίωσα, αδιαφόρησα και προσπέρασα τον πόνο,
την ένδεια, το αδιέξοδο, την αδυναμία, το δάκρυ και τον λυγμό των συνανθρώπων
μου! Μα, εγώ διαλέγω πάντα τα εύκολα, τα βολικά, τα ανώδυνα και τα ανέξοδα:
θεωρώ ότι μπορώ κάλλιστα να συνεχίσω να Σε πιστεύω, δίχως όμως ν’ αγαπάω αυτούς,
για τους οποίους Εσύ τόλμησες να σταυρωθείς! Δική Σου η ευθύνη η υπέρτατη θυσία
Σου! Δικός μου λογαριασμός το πώς θα Σε πιστεύω υποκειμενικά, υποκριτικά και
φίλαυτα! Μα, τουλάχιστον κάνε μου μια χάρη από τη Χάρη Σου· μια τελευταία χάρη,
εφόσον είσαι και έχεις Αγάπη που συγχωρεί την αναισθησία ή αβλεψία της πονηρίας
μας: μη μ’ αφήνεις να προσεύχομαι πολύ και παρατεταμένα, όταν και όποτε
συμβαίνει να επιθυμώ, να ζητώ και να περιμένω «κάτι» από Σένα! Και, κυρίως; Μην
απαντάς άλλο στις αδήμονες και επιτακτικές προσευχές μου με την αβάσταχτη και
αφόρητη απουσία Σου! Γιατί δε μπορώ να σκεφτώ σαν αίτιο των όποιων συμφορών,
δεινών και τραυμάτων στη ζωή μου στο ότι δεν αγάπησα, στο ότι δε θέλησα ν’
αγαπήσω· ν’ αγαπήσω όπως Εσύ, μαζί με Σένα και μόνο για Σένα!...
π. Δαμιανός
Επιτρέπεται
η αναδημοσίευση αναρτήσεων
από το «Ειλητάριον»,
αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα
ως πηγή προέλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου